De indrukwekkende carrière van het wondersnelle probleemkind Fernando Alonso

Fernando Alonso werd op 29 juli 1981 geboren in Oviedo, Spanje. De Spanjaard, die binnenkort 39 jaar wordt, keert vanaf 2021 terug in de koningsklasse van de autosport. De tweevoudig wereldkampioen wordt gezien als een van de beste Formule 1-coureurs aller tijden en de verwachtingen over zijn terugkeer zijn dan ook hoog gespannen. Hoe zag de carrière van de geniale Alonso er tot nu toe uit?

Piepjonge Spanjaard maakt indruk

Al op zevenjarige leeftijd maakte Fernando Alonso indruk in de Spaanse kartklassen. Tien jaar lang wist hij kampioenschap na kampioenschap in de wacht te slepen alvorens hij in 1999 de overstap maakte naar de single seaters. In de Euro Open by Nissan en de Formule 3000, de toenmalige kweekvijver van de Formule 1, maakte hij grote indruk. Al voor de eeuwwisseling mocht Alonso vervolgens zijn eerste testmeters in een Formule 1-wagen maken, alvorens hij voor het 2000-seizoen een contract als testcoureur tekende bij het kleine team van Minardi. Ondanks de beperkte middelen van Minardi komt Alonso in de schijnwerpers te staan en aan het einde van 2000 werd hij opgepikt door Benetton, dat hem vervolgens voor één seizoen verhuurt aan het zelfde Minardi. Daar werkte Alonso als 19-jarige coureur een vol seizoen af om te wennen aan het Formule 1-geweld. In 2002 deed Alonso weer een stap terug en werd hij testcoureur, zij het bij Renault, dat het Benetton-team net had overgenomen. Daar maakte hij genoeg indruk om in 2003 het zitje van Jenson Button over te nemen. Meteen in zijn eerste seizoen in Franse gelederen boekte hij succes. De Grand Prix van Hongarije trok hij naar zich toe, het begin van een prachtig tijdperk. Hij sloot het kampioenschap dat jaar als zesde af, een jaar later werd dat zelfs een vierde positie, maar de echte succesjaren moesten nog komen.

De succesjaren van Alonso

Nadat bandenfabrikant Michelin in 2005 door veranderingen in het bandenreglement een groot voordeel had gekregen ten opzichte van Bridgestone, was Renault plots een serieuze titelkandidaat. Die kans wist de nog steeds jonge Spanjaard met beide handen te grijpen. Mede door zeven overwinningen en in totaal vijftien podiumplekken in negentien races werd hij overtuigend wereldkampioen en doorbrak hij de hegemonie van Michael Schumacher en Ferrari. In 2006 kreeg hij echter weer concurrentie van diezelfde Schumacher. Een ware titanenstrijd ontvouwde zich, waarbij de Spanjaard optimaal profiteerde van een ploffende Ferrari-motor in de voorlaatste race van het seizoen. Alonso kroonde zich voor de tweede en (voorlopig) laatste keer tot wereldkampioen. Ondanks zijn twee achtereenvolgende titels maakte hij aan het einde van het seizoen bekend dat hij de overstap zou gaan maken naar McLaren-Mercedes. Daar kwam hij in een nieuwe strijd, dit keer met teamgenoot en rookie Lewis Hamilton. De spanning was het gehele seizoen te snijden, met meerdere conflicten tot gevolg. Uiteindelijk eindige hij met evenveel punten als de Brit als derde in het kampioenschap, terwijl Kimi Raikkonen namens Ferrari aan de haal ging met de wereldtitel. Uit onvrede keert Alonso een jaar na zijn vertrek alweer terug op het oude nest bij Renault, voor een tweede periode bij het team. De successen uit zijn eerste periode konden echter niet geëvenaard worden. Twee overwinningen en in totaal vier podiumfinishes is de schamele oogst na twee seizoenen bij zijn oude liefde.

Mislukte avonturen bij Ferrari en Honda

Alonso besluit vervolgens de overstap te maken naar Ferrari, om daar de Scuderia aan de wereldtitel te helpen en oude successen te laten herleven. Vijf seizoenen lang deed hij zijn uiterste best om een derde wereldtitel te veroveren, maar na vijf jaar, gedurende welke hij twee keer in de laatste race van het seizoen de titel misliep, gaf hij die droom op. Hij keerde terug naar McLaren, waar hij eerder al een jaar voor uitkwam. Het team was de samenwerking met Honda aangegaan, waarmee het de succesjaren van Ayrton Senna en Alain Prost wilde doen herleven. Dat liep echter uit op een compleet fiasco. Na vier teleurstellende jaren zette hij de Formule 1-deur achter zich op een kier en maakte hij plaats voor de jonge garde.

Via via toch weer terug op het oude nest

Nadat hij de Formule 1 verliet zat de Spanjaard zeker niet stil. Al gedurende zijn (tot nu toe) voorlaatste Formule 1-seizoen sloeg hij de Grand Prix van Monaco over om mee te doen aan de Indy 500 en in zijn laatste seizoen voor McLaren-Honda deed hij mee aan de 24 uur van Le Mans, die hij won. Een kunstje dat hij een jaar later, toen hij geen Formule 1-stoeltje meer had, dunnetjes overdeed. Afgelopen jaar deed hij samen met McLaren opnieuw een gooi naar de Indy 500-overwinning en daarmee de felbegeerde Triple Crown (het winnen van zowel de Grand Prix van Monaco, 24 uur van Le Mans en de Indy 500). Dat avontuur liep echter uit op een compleet fiasco, want Alonso wist zich niet eens te kwalificeren voor de race. Wel won hij in 2019 de 24 uur van Daytona. Zijn volgende en vooralsnog laatste uitstapje kwam afgelopen januari, toen de Spanjaard zich in Saoedi-Arabië meldde voor de Dakar Rally, die hij afsloot als dertiende. Ook volgende maand gaat Alonso weer een gooi doen naar de Indy 500 titel. Tussen zijn avonturen door hintte hij dusdanig vaak naar een terugkeer in de Formule 1, dat het bijna ongeloofwaardig werd, maar de afgelopen weken werden de geruchten sterker en sterker. Op woensdag 8 juli werd de knoop officieel doorgehakt. De volgende twee seizoenen kunnen we weer genieten van het enfant terrible, dat samen met Renault terug wil naar het podium. In totaal verzamelde Alonso gedurende zijn carrière vooralsnog in 312 races tijd twee wereldtitels, 32 overwinningen, 97 podiumplaatsen en 22 polepositions.

Alonso herinnerd voor meer dan alleen zijn rijkunsten

Maar behalve door zijn twee wereldtitels wordt Alonso echter ook door sommigen herinnerd door enkele controversiële Formule 1-momenten en schandalen. Zo was hij in 2007 betrokken bij het spionageschandaal, Spygate , waarin zijn team, McLaren-Mercedes, schuldig werd bevonden aan het stelen van geheime data van Ferrari. McLaren werd gediskwalificeerd en moest een boete van een duizelingwekkende 100 miljoen dollar betalen. Ook bakkeleide de tweevoudig wereldkampioen in 2007 meermaals met teamgenoot Hamilton. De spanningen kwamen tot een hoogtepunt tijdens de kwalificatie van de Grand Prix van Hongarije . Een jaar later won Fernando Alonso als Renault-coureur de Grand Prix van Singapore, nadat toenmalig teambaas Flavio Briatore teamgenoot Piquet had bevolen om opzettelijk te crashen , waardoor Alonso de race kon winnen. De Spanjaard werd weliswaar onschuldig bevonden, maar het is een van de voorvallen die zijn carrière enigszins overschaduwt. In het middenveld rondrijden is bovendien niet een van de grote hobby's van Alonso. Dat bewees hij wel in de periode dat McLaren-Honda het zwaar had. Hij nagelde de Japanners tijdens hun thuisrace keihard aan de schandpaal, door op de teamradio te roepen dat hij een GP2-motor tot zijn beschikking had, uit onvrede over de tegenvallende prestaties van de Honda-motor. De terugkeer van Alonso zal vanaf 2021 dus ongetwijfeld voor opschudding zorgen in de sport. Of die opschudding positief of negatief zal zijn, valt nog te bezien. Renault zal er alles aan moeten doen om hun terugkerende coureur tevreden te houden, want anders kan de Spanjaard wel eens flink huis gaan houden, en niet op de manier waarop Renault zal willen.