Deze coureurs waren slechts één race lang koploper in het WK

Na zijn dominante overwinning in Monaco staat Max Verstappen eindelijk op de eerste plaats in het wereldkampioenschap van de Formule 1. Laten we echter hopen dat het niet de laatste keer zal zijn dat de Nederlander het WK aanvoert. In het verleden waren er namelijk genoeg bekende namen die ook slechts één race lang als eerste bovenaan het klassement stonden om vervolgens nooit meer op P1 te komen. We zetten er een paar voor je op een rijtje.

Robert Kubica (2008)

Niet zo heel lang geleden was dat bijvoorbeeld Robert Kubica. In 2008 reed de Pool voor BMW Sauber en reeg hij samen met teamgenoot Nick Heidfeld het ene na het andere podium aan elkaar. Bij de Grand Prix van Canada stond Kubica eindelijk op het hoogste treetje waarna hij ook meteen eerste stond in het WK. Lang heeft dat echter niet geduurd, want bij de eerstvolgende race nam Felipe Massa van Ferrari het plekje alweer over. Kubica en BMW Sauber zakten daarna ver terug en verlegden de focus op de auto van 2009.

Giancarlo Fisichella (2005)

Eerder viel de eer om het WK te leiden ook ten deel aan Giancarlo Fisichella. De Italiaan reed in het seizoen 2005 voor Renault en won de openingsrace van het seizoen in Australië overtuigend. Zijn teamgenoot Fernando Alonso was dat weekend met zijn derde plek een beetje kleurloos. De drie volgende Grands Prix liepen met een uitvalbeurt voor Fisico echter uit op een teleurstelling, waarna hij de leiding in het WK moest afstaan aan zijn teamgenoot. Alonso werd dat jaar kampioen en Fisichella eindigde in het WK als vijfde. Tekst gaat door onder de afbeelding.

James Hunt (1976)

Als je slechts één race in je carrière bovenaan het WK staat, dan kan dat maar beter de laatste race van het seizoen zijn. De legendarische James Hunt flikte het in het bijzondere seizoen van 1976. De Brit was het hele jaar door al in een felle titelstrijd verwikkeld met Nicki Lauda van Ferrari, maar moest telkens het onderspit delven. Toen de Oostenrijker op de Nurburgring bijna dodelijk verongelukte en een aantal races moest missen, zag Hunt zijn kans schoon. De McLaren-coureur maakte zijn achterstand in het WK goed zodat het tot een zinderende apotheose kwam bij de laatste Grand Prix van het seizoen in Japan. Vanwege de slechte weersomstandigheden gaf Lauda - die natuurlijk eerder al op het randje van de dood had gebalanceerd - om veiligheidsredenen al vroeg in de race op. Hunt ging wel door, maar moest minimaal derde worden om alsnog kampioen te worden. In de laatste ronde flikte hij 't en nam hij zo de leiding om het WK over met slechts één puntje voorsprong op Lauda.

John Surtees (1964)

Hunt had het kunstje vast afgekeken van zijn landgenoot John Surtees. In 1964 pakte hij namelijk ook pas in de laatste race van het seizoen de leiding in het wereldkampioenschap. De manier waarop deed echter toentertijd ook veel stof opwaaien. Surtees reed de eerste seizoenshelft voornamelijk achter Graham Hill aan, maar kwam na de zomerstop goed terug. In de laatste Grand Prix van het seizoen in Mexico werd Hill door Surtees' teamgenoot Lorenzo Bandini - die overigens twee jaar later ook voor slechts één race het WK zou leiden - uit de race geramd. Dit maakte de weg vrij voor Surtees om op te stomen naar P2, de plek die hij minimaal moest behalen om kampioen te worden. In de laatste ronde van de wedstrijd kreeg Bandini vanaf de Ferrari-pitmuur te horen dat hij zijn teamgenoot voorbij moest laten. Surtees haalde hem in, finishte als tweede en werd met slechts één punt voorsprong op Hill kampioen.