Autosport in 2023: Hoe de soms verschrikkelijke klotesport toch zó mooi kan zijn

Ik doel natuurlijk op het weekend waarin het jonge Nederlandse autosporttalent Dilano van 't Hoff het leven liet. Toegegeven, ik kende van het t Hoff niet persoonlijk, maar als schrijvend verslaggever voor een raceplatform kwam zijn naam regelmatig voorbij. F1-materiaal? De tijd moest het leren, maar die tijd kreeg hij door een noodlottig ongeval in de stromende regen van Spa-Francorchamps niet.

Het staat op menig toegangsticket voor race-evenementen nog altijd expliciet genoemd: "Motorsport is dangerous." We weten het allemaal, maar je staat er niet bij stil. Als je op zondagmiddag de televisie aanzet, is dat immers vermaak, entertainment zelfs! We veren met rake krachttermen zelfs op bij een stevige crash en roepen als de afloop van de crash gunstig is vol bewondering hoe veilig de sport is geworden. Veilig, ja, maar is het ooit veilig genoeg?

Ik geef 't toe, ik had al even niet aan Van 't Hoff gedacht, totdat ik een recent interview van het AD met de moeder van Van 't Hoff las. Ze vertelt dat hij nou eenmaal opgroeide in een familie met daredevil-bloed en ze hoopt dat er iets geleerd wordt van het ongeluk, zodat het 'niet voor niets is gebeurd'. Wat een kracht en wat een moed dat je dat na amper een half jaar zo kunt vertellen. Hoe blikt zij terug op het jaar en hoe gaat zij het nieuwe jaar in? Je kan haar en alle andere naasten van Dilano alleen maar toewensen dat ze de kracht vinden en blijven vinden om het een plekje te geven.

Over kracht gesproken, hoezeer de sport zich ook van haar slechtste kant liet zien, de manier waarop de community krachtig en als één geheel samen kwam en achter de nabestaanden ging staan, was ronduit prachtig. De hier eerder opgeworpen vraag of hij F1-materiaal was deed er niet toe en ook de F1 rouwde mee. We zagen één grote racefamilie. Coureurs, veelal verscholen onder helmen, werden mensen. Werden weer iemands vader, iemands vriend, iemands kind.

En toch, toch zitten we volgend seizoen weer klaar om te kijken hoe 20 coureurs, en dat enkel nog maar in de F1, toch weer risico's nemen. Ja, het is mooi, vaak onbeschrijfelijk mooi zelfs, maar bij vlagen ook ronduit hartverscheurend.

Terwijl ik dit typ, krijg ik een foto doorgestuurd van mijn zoon, Ted, net twee jaar geworden. Hij zit op de lokale boerderij achter het stuur van een tractor en is zichtbaar trots. Hij vindt auto's en alles met draaiende wielen al heel interessant en onlangs kraaide hij, met een kleine speelgoed Red Bull in de hand, voor het eerst 'Massetappen'. Papa trots natuurlijk. Maar ook dammen is werkelijk een mooie sport, kleine vriend...

Rust zacht, Dilano.