Crashicoon direct ontslagen na wéér een zware crash

Wie de naam Andrea de Cesaris hoort, denkt wellicht meteen aan de bijnaam die hem zijn hele carrière achtervolgde: 'Andrea de Crasheris'. Een spottende verwijzing naar zijn ongeëvenaarde reputatie op het gebied van incidenten, maar die ook de complexiteit van zijn Formule 1-loopbaan miskent. De Cesaris was niet alleen een coureur die vaak de limieten opzocht: hij was ook een van de snelste en meest geharde rijders van zijn generatie. Zijn F1-loopbaan duurde bijna vijftien seizoenen.

De Italiaanse coureur debuteerde in 1980 bij Alfa Romeo, maar zijn echte kans kwam een jaar later toen hij dankzij een aanzienlijke sponsorbijdrage van Marlboro een zitje bij McLaren kreeg. Daar begon zijn reputatie ook meteen te ontstaan. In het seizoen van 1981 crashte hij vaker dan hij de finish haalde, getuige het feit dat hij slechts zes van de veertien Grands Prix wist af te ronden. De Britse pers, zelden mild, doopte hem om tot 'De Crasheris', een naam die aan hem bleef kleven.

Zijn terugkeer naar Alfa Romeo in 1982 bracht verbetering. Tijdens de Grand Prix van Long Beach veroverde hij als jongste coureur ooit poleposition. In Monaco leek hij lange tijd op weg naar zijn eerste overwinning, tot zijn auto zonder brandstof stilviel in de slotfase. Een jaar later, in 1983, boekte hij zijn beste resultaten met twee tweede plaatsen op Hockenheim en in Zuid-Afrika. In België leidde hij lange tijd de wedstrijd, tot mechanische problemen hem opnieuw de das omdeden.

Hoewel de pure snelheid van De Cesaris vaak boven kwam drijven, bleef pech hem achtervolgen. De betrouwbaarheid van het materiaal was een terugkerend probleem, net als zijn eigen ongeduld op de baan. Zijn reputatie als roekeloze rijder kreeg een stevige impuls tijdens de Grand Prix van Oostenrijk in 1985. In de openingsfase van de race verloor hij bij hoge snelheid de controle over zijn Ligier. Hij crashte spectaculair: zijn auto maakte meerdere salto’s voordat hij volledig verwoest tot stilstand kwam. Wonder boven wonder stapte De Cesaris ongedeerd uit. 

Teammanager Guy Ligier was minder onder de indruk: na het bekijken van de beelden besloot hij hem per direct te ontslaan. Zijn positie bij het team was onhoudbaar geworden, omdat Ligier vond dat De Cesaris te veel geld kostte. Het incident in Oostenrijk symboliseerde zijn loopbaan: spectaculaire momenten, snelheid en controleverlies in één beeld gevangen. 

Toch ging De Cesaris onverstoord verder. In de jaren die volgden reed hij voor een scala aan teams, waaronder Rial, Brabham, Dallara, Jordan, Tyrrell en Sauber. Hij bleek verrassend duurzaam: tussen 1980 en 1994 kwam hij uit in 208 Grands Prix. Een overwinning behaalde hij nooit, wat hem jarenlang het twijfelachtige record opleverde van meeste F1-deelnames zonder zege.

In 1991 beleefde hij een kleine wederopstanding bij Jordan. Zijn ervaring bleek van grote waarde en zijn rijstijl leek voor het eerst in jaren meer beheerst. Toch zou hij daarna snel uit de schijnwerpers verdwijnen. Zijn laatste races reed hij in 1994 als invaller bij Jordan en Sauber, waarna hij definitief afscheid nam van de Formule 1.

Na zijn actieve racecarrière werkte hij als valutahandelaar en vond hij een nieuwe passie in het windsurfen. Op 5 oktober 2014 kwam hij op 55-jarige leeftijd tragisch om het leven bij een motorongeluk in de buurt van Rome.

Helaas kunnen we vanwege rechten de crash van De Cesaris niet in videovorm laten zien. Op YouTube zijn echter veelvuldig video's van het incident te vinden.