De slechtste paydrivers: Gaston Mazzacane, de rijdende chicane

Elf keer de langzaamste trainingstijd in 2000. Dat is wat Gaston Mazzacane (La Plata, 8-5-1975) met Minardi presteert in zijn debuutseizoen in de Formule 1. Twee keer vertrekt de Argentijn vanaf de voorlaatste startrij. Niets om trots op te zijn. Teamgenoot Marc Gené doet het aanmerkelijk beter. Ook in zijn aanloop naar de Formule 1 is hij geen hemelbestormer. Slechts één keer vestigt Mazzacane in positief opzicht de aandacht, wanneer hij in 2000 in de Grand Prix van Amerika langer dan wie dan ook op regenbanden doorrijdt op een opdrogende baan, en daardoor enige tijd de derde plaats in handen heeft, voor Mika Hakkinen. Zijn rare acties tijdens de race en het continu in de weg rijden van de raceleiders levert hem de bijnaam rijdende chicane op. Dankzij de financiële steun van Pan American Sports Network belandt Mazzacane in 2001 bij het financieel wankele Prost Grand Prix. Mazzacane is geen partij voor Jean Alesi, en al na vier Grands Prix is het over en sluiten van de coureur. Zijn naam duikt alleen in het voorjaar van 2002 nog even op, als mogelijke coureur van Phoenix. Dat team komt echter nooit van de grond.