F1 slaat één van de grootste flaters uit eigen historie

Het is 19 juni 2005, precies twintig jaar geleden op het moment van schrijven. De Formule 1 is afgereisd naar de Verenigde Staten voor de Grand Prix op de Indianapolis Motor Speedway, een locatie die haast onmisbaar is binnen de Amerikaanse sportcultuur. Het beloofde een weekend vol actie te worden, maar niemand had verwacht dat het heel anders uit zou pakken. 

De problemen begonnen al op de vrijdag. Ralf Schumacher, toenmalig Toyota-coureur, maakte een flinke klapper tijdens de training. De crash werd, zo bleek na afloop, veroorzaakt door een probleem met de banden. Dat was op zichzelf niet echt reden tot paniek, ware het niet dat ook Ricardo Zonta eerder die dag in een soortgelijke situatie terecht was gekomen. In het geval van Zonta ging het om een lekke band linksachter, voor toenmalig bandenfabrikant Michelin was wel duidelijk dat er ingegrepen moest worden.

Het werd een volgend hoofdstuk in de zogenoemde bandenoorlog die al sinds het begin van de jaren 2000 woedde in de Formule 1. Bridgestone en Michelin waren druk in gevecht om dé bandenleverancier van de koningsklasse van de autosport te worden, maar een regelverandering in 2005 bracht daar verandering in. De kwalificatie én de race moesten vanaf toen op één set banden verreden worden, en Michelin was daar een stuk beter op voorbereid. Maar tijdens de GP van de Verenigde Staten ging het ook voor de Franse fabrikant niet goed.

Het artikel gaat verder onder de foto. 

GP Verenigde Staten

Michelin startte een onderzoek naar de bandenproblemen, maar in de tussentijd namen zij het zekere voor het onzekere door een nieuwe batch banden over te laten vliegen vanuit Frankrijk. Maar toen ook de nieuwe sets onderworpen werden aan de nodige tests, werd de nachtmerrie van Michelin alleen nog maar groter: ook de nieuwe banden kampten met exact hetzelfde probleem.

En dat zorgde voor moeilijkheden, want Michelin kon juist de veiligheid en kwaliteit van de banden niet garanderen als deze ouder waren dan tien ronden. Aangezien veertien van de twintig auto's op het Franse rubber reden, was het dan ook niet gek dat de wedstrijdleiding daar de nodige zorgen over had. Race director Charlie Whiting kon dan ook niet anders dan concluderen dat Michelin had verzuimd het juiste materiaal mee te nemen naar de Grand Prix, en dat er geen aanpassingen doorgevoerd konden worden aan het circuit. 

Bridgestone hield er een hele andere mening op na. Zij waren nergens bij betrokken, maar zagen het ook niet zitten om actief mee te denken over een oplossing. En zo begonnen de onderhandelingen, want op de ochtend voor de race moest halsoverkop nog naar een oplossing worden gezocht.

In die allesbepalende uren werden meerdere opties besproken. Zo werd er een suggestie geopperd dat coureurs die Michelin-banden gebruikten bocht dertien, waar Schumacher crashte, over konden slaan en door de pitstraat konden rijden. Een andere oplossing was dan weer gericht op pitstops, die om de tien ronden plaats zouden moeten vinden om zo de druk van de banden af te halen.  

De oorzaak

Uiteindelijk was het een klassiek geval van schaakmat staan. Michelin kon de veiligheid van de banden niet garanderen, en aangezien dit feit bekend was, zouden de zeven teams die gebruik maakten van die sets ernstig in de problemen komen als het fout zou gaan. Toch was de FIA niet bereid of in staat om andere veranderingen door te voeren om Michelin tegemoet te komen, waardoor de veertien auto's met Michelin-banden onder de auto de strijd na de formatieronde al staakten. Zo bleven er maar zes deelnemers over. 

De oorzaak van het probleem bleek uiteindelijk vrij simpel, want bij het opnieuw asfalteren van bocht dertien (de eerste bocht van de Indianapolis oval) werd ook meteen een nieuw systeem geplaatst om de afwatering te bevorderen. Dat nieuwe systeem zorgde tegelijkertijd voor verhoogde bandenslijtage, waardoor de druk op de Michelin-banden te hoog werd. Voor de coureurs op de Bridgestone-banden was dat allemaal geen probleem, zo bleek ook toen de zes overgebleven coureurs van start gingen. Ferrari-coureurs Michael Schumacher en Rubens Barrichello pakten een 1-2'tje, terwijl Tiago Monteiro het podium compleet maakte voor Jordan.

Maar het leed was op dat moment al geschied, want het grootste deel van het aanwezige publiek was toen allang vertrokken. Uiteindelijk zou het Michelin-fiasco zelfs het kortstondige einde van de Grand Prix van de Verenigde Staten worden. In 2007 werd aangekondigd dat de laatste editie verreden zou worden op de Indianapolis Motor Speedway. Sindsdien strijkt de Formule 1 neer in Texas, waar het Circuit of the Americas specifiek is gebouwd voor de koningsklasse van de autosport. Dat zou het begin worden van het herstel van de reputatie van de F1 in de VS. Want inmiddels vinden we de Verenigde Staten maar liefst drie keer terug op de kalender.