Russell onthult extreme aanpak van zijn vader: "Dat was mijn aartsvijand"

De stopwatch. Die verdomde stopwatch uit de jaren 80. Toen ik als klein kind begon met racen, hadden we nog geen dataschermen waarop je de rondetijden kon aflezen, zoals nu. En dus had mijn vader een stopwatch, waarmee hij de tijd bijhield tijdens de training in de karts.

Ik reed zo hard als ik kon. Ik denk dat het de angst was die me pushte. Ik was niet bang voor de kart, de snelheid of het circuit. Nee, ik was bang voor die stopwatch. Die stopwatch was mijn aartsvijand. Het was alsof het niet uitmaakte hoe goed ik de controle behield, met mijn rug tegen de stoel, met perfecte grip, het pedaal intrappen bij het ingaan van de bocht en op het juiste moment loslaten, geen slip, geen vertraging, gewoon met momentum door de ronde. Ik keek naar mijn vader en wist het.

"Hoe heb ik het gedaan?"

"Nee. Niet competitief. Doe het nog een keer."

Koud als ijs. In het begin, toen ik aan raceweekends begon, geloofde ik echt niet dat ik kon winnen. Ik dacht: Ik ben hier zeker niet de snelste. Maar dan gebeurde er iets vreemds.... Ik zou gaan en won de races.

Ik was vooral in de war. Op donderdag met mijn vader dacht ik dat ik middelmatig was. Op zaterdag stond ik met een trofee in mijn handen. Er was een periode van drie jaar waarin ik bijna alles won wat ik maar kon winnen. De volgende dag met mijn vader. Klik.

"Nee. Doe het nog een keer."

Het duurde waarschijnlijk zes jaar voordat ik begreep wat er aan de hand was: mijn vader klikte expres te laat op de stopwatch. Hij voegde seconden aan mijn tijd toe. Hij wilde dat ik altijd dacht dat ik net iets langzamer was dan ik was.

Zelfs toen ik alles won, kon ik mezelf altijd verder pushen. Altijd een beetje verder.