Deze zondag precies 33 jaar geleden won Ayrton Senna zijn eerste van zes Formule 1-Grands Prix van Monaco. Geen enkele coureur was zo succesvol gedurende de meest prestigieuze GP op de Formule 1-kalender als Senna, die al in 1984, in zijn debuutseizoen in de koningsklasse van de autosport, liet zien dat hij een geweldige coureur was. Dat jaar kwam hij de Formule 1 binnen bij het team van Toleman, een team dat alles behalve competitief was en in de drie jaar voor de komst van Ayrton slechts een tiental punten binnen had weten te slepen. Met slechts twee finishes in vijf races kende Senna voornamelijk door technische problemen een beroerde start van het jaar 1984, totdat race numero zes zich aandeed, de Grand Prix van Monaco. Tijdens de kwalificatie in het prinsdom eindigde de Toleman-coureur als dertiende, een positie die zeker in de straten van Monaco weinig hoopt geeft op een goede eindklassering. Op zondag regende het echter pijpenstelen aan de Côte d’Azur, waardoor Senna eindelijk in de Formule 1 kon laten zien uit welk racehout hij echt gesneden was.
En hoe. Daar waar velen om hem heen worstelde met hun bolides in de verraderlijke omstandigheden, zo voelde Senna zich letterlijk als een vis in het water. Na een enkele ronde reed hij al op plaats acht, waarna hij zich coureur voor coureur een weg naar voren baande. Onder andere Nigel Mansell en Keke Rosberg zagen de Braziliaan voorbij stomen en plots lag Senna op de derde plaats en kwam hij dichter en dichter bij de nummer twee, McLaren-coureur Niki Lauda. Langs de buitenkant, alsof de Oostenrijker er niet was, haalde Senna concurrent Lauda in en opende hij de jacht op de leider in de wedstrijd, de andere McLaren-coureur, Alain Prost. De voorsprong van de Fransman was dik twintig seconden, maar ronde na ronde nam Senna grote happen van die voorsprong af. Twintig seconden werden er achttien, achttien seconden werden er vijftien en vijftien seconden werden er twaalf. In ronde 32 van de 77 ronden, toen de Toleman TG184 van Senna al in de zijspiegels van Prost was verschenen, hing echter plots de rode vlag uit. Terwijl de regen op dat moment minder hard was dan voorheen besloot wedstrijdleider Jacky Ickx toch, zonder de stewards te raadplegen, de race te stoppen. De race zou uiteindelijk niet meer worden hervat en Senna werd zo van een mogelijke overwinning beroofd. Het zorgde voor controverse, aangezien Ickx banden had met Porsche, de autofabrikant die toevallig ook voor de motoren van de uiteindelijke racewinnaar Prost zorgde. Het was meteen de eerste en laatste keer dat Ickx de wedstrijdleider van een Formule 1-race was. Het eerste podium voor Senna werd er op die manier een met een zure smaak, maar sinds die dag in 1984 hield elke Formule 1-coureur rekening met Ayrton Senna, die uiteindelijk tot 1987 moest wachten tot zijn eerste overwinning in de straten van Monaco.
Meest gelezen
