Hoe McLaren met de rug tegen de muur stond te midden van het Verstappen-geweld

Lando Norris was na de sprintrace en de daaropvolgende kwalificatie al heel duidelijk over de gevolgen van de botsing tussen hem en teamgenoot Oscar Piastri. Met zijn verstand wist hij dat hij optimistisch moest blijven voor de zondag, maar zijn gevoel zei toch heel wat anders. 

McLaren verloor waardevolle informatie over het gedrag van de auto gedurende een langere run, zoals bijvoorbeeld tijdens een sprintrace. Met name op een hobbelig circuit als het Circuit of the Americas wil je weten hoe de plank onder de auto slijt bij wat vollere tanks.

Naar verluidt concludeerde McLaren dat men zonder die concrete kennis niets anders kon doen dan op safe te spelen tijdens de race. Bij het afstellen van de MCL39 bouwde men heel bewust bepaalde marges in met betrekking tot de rijhoogte. 

Een hogere rijhoogte hangt direct samen met de downforce die onder de auto via de venturi-kanalen gegenereerd wordt, en daarmee ook met performance. Hoe lager de auto, hoe sneller hij is in de bochten, maar ook hoe groter het risico op teveel slijtage.

Grote verschillen

Ervan uitgaande dat McLaren die marge voor beide coureurs heeft ingebouwd, blijft het nog steeds wel heel opvallend hoe groot het verschil in gemiddelde rondetijd is tussen Max Verstappen en Oscar Piastri, maar met name ook tussen Lando Norris en Oscar Piastri (zie de tabel hieronder).

Gemiddeld genomen gaf Norris slechts 0,083 seconde per ronde toe op Verstappen, terwijl het bij Piastri om 0,494 seconde gaat. Daarmee spreek je dus ook van een kloof van vier tienden tussen beide teamgenoten.

Zat Norris ondanks die hogere rijhoogte dan zó dicht op Max Verstappen? Ja en nee. Uiteindelijk was het verschil op de streep niet heel groot, maar Verstappen hield met name in de slotfase de nodige performance achter de hand. Met name in de bochtige eerste sector was hij heel bewust bezig zijn banden flink te sparen.