Column: Comeback-Kubica, wat een held!

Als ik niet 'slechts' dertig lentes jong was geweest, had ik mezelf gerust laten typeren als een sentimentele ouwe zak. Zet een tribute-video over Michael Schumacher voor me op en je kan me geheid bij elkaar vegen. Alessandro Zanardi die bij zijn horrorcrash zijn beide benen verliest, maar zichzelf jaren later als overwinnaar in het WTCC het podium op hijst? De tranen biggelen over mijn wangen. 'Autosport is emotie', wordt er vaak gezegd en als dat écht zo is, dan is de terugkeer van Robert Kubica nu al hét hoogtepunt van 2019, of hij nu gaat presteren of niet.

Voor mij is het duidelijk dat Robert Kubica op het hoogste autosporttoneel terugkeert, ondanks zijn handicap en niet dankzij zijn handicap. Hoe je het ook wendt of keert, beter zal die weerzinwekkende crash in een rallywagen hem begin 2011 fysiek niet hebben gemaakt. Onboardbeelden van de wintertests van 2018 deden ook mij even op mijn hoofd krabben. Met zijn rechterhand grijpt hij het stuur nauwelijks vast, maar geeft hij net genoeg druk om in samenwerking met zijn volledig functionerende linkerhand het stuur in de gewenste richting te houden. Of zoals hij het zelf vorig jaar (2018, gelukkig nieuwjaar trouwens) typeerde: "Ik houd het stuur vast alsof het een vogeltje is, stevig genoeg om het niet weg te kunnen laten vliegen, maar losjes genoeg om het diertje geen pijn te doen." Een mooie schets van de Pool, die ruim acht jaar moest wachten op zijn fulltime Formule 1-comeback. Acht jaar! Menigeen zou de droom opgegeven hebben en ergens op het platteland een wijnboerderijtje zijn begonnen, maar zo niet de man met de meest indrukwekkende neus van de Formule 1-paddock. Tekst gaat verder onder de foto.

Hij mag fysiek dan hebben ingeleverd sinds zijn laatste F1-race in 2010, mentaal gezien zal hij een reusachtige voorsprong hebben op tal van zijn concurrenten. Om tegen alle verwachtingen in vast de blijven houden aan die ene, ultieme droom is niets minder dan bewonderenswaardig. Aan geloof in zijn eigen kunnen ontbreekt het hem bovendien niet. De rally-jaren hebben dat wel aangetoond. Want eerlijk is eerlijk, gezien het aantal crashes van de Pool in die discipline, ook in de jaren na zijn bizarre crash, mogen we concluderen dat hij meer thuishoort op het circuit dan op het onverhard. Zelf zal hij ongetwijfeld de laatste zijn om dat toe te geven. Het is eigenlijk jammer dat Kubica zijn rentree maakt bij Williams, ook al verdient dat team alle credits voor het hem gunnen van die kans. Mocht de auto echter ook in 2019 niet vooruit te branden zijn, dan zal de vraag of dat enkel toe te schrijven valt aan de auto, of ook aan de kunde van Kubica zelf al snel op tafel worden gelegd. Teamgenoot George Russell is wat dat betreft als debutant misschien niet de ideale lineaal om de enkelvoudig Grand Prix-winnaar langs te leggen. Maar of Kubica nu vooraan rijdt of achteraan, ik zal voor hem juichen. Zijn eerste puntje zal ik nog ingetogen maar met gebalde vuist vieren, bij zijn eerste podiumplaats zal ik het waarschijnlijk ouderwets op een blèren zetten. Het verhaal van Kubica laat zich lezen als een jongensboek en ik kan niet wachten om de volgende bladzijde om te slaan. Als fanatiek verzamelaar van schaalmodellen van grote winnaars en Nederlandse coureurs, houd ik in mijn vitrine alvast een plekje vrij voor de Williams FW42 van Robert Kubica en nee, niet omdat hij een Nederlander is...