Column: is er dan toch leven naast de Formule 1?

Ik word eigenlijk een beetje moe van al die berichten op sociale media, waarin wordt afgeteld naar de start van het nieuwe Formule 1-seizoen. Leuk hoor, ik ben zelf ook ontzettend nieuwsgierig naar wat er dit jaar gaat gebeuren, de buzz is er sinds 1997 en zal waarschijnlijk nooit veranderen. Echter: er is zoveel meer om van te genieten. Afgelopen weekend, of beter gezegd, afgelopen maand, werd dat andermaal bewezen.

De 24-uursrace van Daytona hield autosportfans aan de buis gekluisterd Het begon allemaal met de Dakar-rally, waarvan de start inmiddels al drie weken geleden. De oliebolrestjes waren nog maar net uit de holle kies gepeuterd toen honderden helden aan de loodzware trektocht door Peru begonnen. Dankzij Gerard de Rooy en Ton van Genugten werd er direct Nederlands etappesucces gevierd. Goed, de twee Brabantse truckers grepen (ruim) naast de eindzege, maar Hollands glorie is altijd goed, toch? Ik moet erkennen dat rally raid mij niet bijzonder trekt, maar dankzij de Hollandse helden (en stiekem ook vanwege het enthousiasme van de Coronels) heb ik gelukkig wel gekeken. Van de zandduinen naar de asfaltlinten. Ik heb slechts één woord voor de prestaties van Rinus van Kalmthout: fenomenaal. Dat leeftijd alleen belangrijk is bij kazen en wijnen onderstreept de Hoofddorper, die in de Formule 3 momenteel de vloer aanveegt met hoog aangeschreven concurrenten. Van Kalmthouts prestatie zijn an sich al een column waard, in dit kleine stukje kom ik woorden tekort om zijn resultaten – laat staan zijn professionele en nederige houding – eer aan te doen. Ondanks voor de wet nog een tiener te zijn, straalt VeeKay de volwassenheid uit die je van iemand die tien jaar ouder is verwacht. Twee keer in januari stond mijn wekker op een idioot vroeg tijdstip om Rinus aan het werk te zien en dat bleek terecht: hij stelt op en naast de baan nimmer teleur. Tekst gaat verder onder foto

Robin Frijns wordt door insiders getipt als een kanshebber voor de FE-titel Zaterdagavond was het weer tijd voor de Formule E. Voor ik de race ging kijken om er later voor Racingnews365 verslag van te doen , stuurde een autosportgekke kameraad mij berichtjes – om me te stangen, zo bleek. ‘Mieuw, mieuw’, was dat wat ik las. Toen ik na afloop van de briljante ePrix terugstuurde ‘wat vond je ervan’, kreeg ik een antwoord terug dat ik eigenlijk al verwachtte. ‘Geweldig! Briljante race!’. Credo: ja, aan dat geluid wen je inderdaad eigenlijk niet. De wedstrijden zijn echter zó goed, dat je op een gegeven moment niet anders kan dan kijken, en genieten. Dat Robin Frijns het goed doet, is heel erg mooi meegenomen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een Formule E-fan van het eerste uur , maar Nederlands succes brengt toch altijd dat kleine beetje extra. Ik hoop dat de Hollandse autosportfan eens door die mondiale idioterie heen kan prikken, om de Formule E een warm hart toe te dragen. Dat het de toekomst is et cetera boeit me eigenlijk niet, het gaat mij vooral om de pure vorm van het racen. Want geef toe: als we langs de kartbaan staan, genieten we toch ook niet van het geluid, maar van de acties op de baan? De racemaand januari werd afgesloten met geweldig Nederlands succes, nadat de wedstrijd zelf al een pareltje was. De 24 uur van Daytona 2019 zal de boeken ingaan als een van de meest gestoorde autowedstrijden aller tijden. Dat uitgerekend Renger van der Zande, een man met een zeer bijzonder verhaal , die wedstrijd mocht winnen, is ongekend. Woorden schoten me tekort toen ik doorkreeg dat de race niet meer zou worden hervat, nadat de rode vlag kort na een allesbeslissende inhaalactie van team-Van der Zande was gezwaaid. Al stotterend wees ik naar het beeldscherm, waarop te zien was hoe de rijders van Wayne Taylor Racing uit hun bol gingen. Sportoverwinningen kunnen zo mooi zijn.. Natuurlijk staat zondag 17 maart met rood omcirkeld in mijn agenda. Ook ik zie uit naar het Formule 1-seizoen, maar vervelen? Kom op, daar is de autosport anno 2019 veel te mooi voor. Blijkt er dan toch leven naast de Formule 1 te zijn?!