Coronel behaalt weergaloos resultaat in Dakar Rally: "Brok in mijn keel"

De elfde etappe van de Dakar Rally bracht de deelnemers opnieuw naar het Empty Quarter. Hoge duinen wachtten ook op Tim en Tom Coronel, die na een weergaloze dag knap op de dertiende plaats eindigden. Het zorgt voor emoties bij Tom, mede door het geweldige landschap waar hij doorheen mocht rijden.

"Dit was de beste Dakar-etappe die ik in mijn hele leven gezien heb", vertelt Tom tegenover RacingNews365. "Niet normaal, dat einde. Het laatste gedeelte was echt insane. Ik begrijp wel dat er mensen uit zijn gehaald, want als je daar vast komt te zitten, sta je er over een jaar nog. Ik ben blij dat ik het heb mogen meemaken en heb een brok in mijn keel. What the f*** was dit joh, ook met de zon die achter de duinen zat. Ook gewoon een goede dag gehad zonder problemen. Dat is ook hartstikke oké, dat het autootje blijft hollen, je niet hoeft te stoppen en weinig tijd verliest."

Het resultaat mag er dus zijn. "Kijk maar hoeveel we achter de winnaar zijn gefinisht over 280 kilometer. Dat is echt serieus gaaf. Heel blij mee, dat we het een keer konden rechtzetten in de gaafste etappe die ik in 14 jaar Dakar Rally gezien heb. Daar gaat het natuurlijk om. We hebben een paar kleine probleempjes gehad en nu helemaal niets. Heerlijk, ik voel me een bevoorrecht mens dat ik het mocht meemaken."

De navigatie van Tom speelde ook een cruciale rol. "Helemaal aan het einde waren er weinig sporen. Ik zei tegen Tim: 'we zitten 100% goed'. Nu begrijp ik wel waarom, want volgens mij zat er maar een man of dertien voor ons die het laatste parcours hebben gedaan. Helemaal de bom dit. Tim heeft goed gereden en een mooie tractie gezocht. Alles klopte."

Tim reageert op zijn beurt ook zeer verheugd. "Verdiend, wat mij betreft. Het begon heel hobbelig, wel met mooie duinen. Ze stuurden ons over stukken die ik wel herkende, alleen tien keer zo moeilijk. In eerste instantie was het parcours helemaal stuk gereden, omdat we achterin moesten starten. Maar we knalden lekker naar voren. Toen waren er geen sporen meer, dus we moesten ons eigen ding doen. Ik durf te zeggen dat we eindelijk deden wat we verdienden, wat mij betreft. De laatste vijftien kilometer was insane, met een tunnel aan duinen waar we doorheen gingen. Ik was een beetje onder de indruk en moest op blijven letten, maar Tom was alleen maar aan het gillen in de auto. Wauw, leuk om dit weer te mogen voelen."