Lewis Hamilton kwam zondag geëmotioneerd over de eindstreep toen hij voor de zevende keer wereldkampioen in de Formule 1 werd. De Brit evenaarde Michael Schumacher en was zijn emoties niet de baas, terwijl hij zichzelf nog had beloofd dat wel voor elkaar te krijgen. Nadat Hamilton weer wat was gekalmeerd, kon de pers hem de klassieke sportvraag stellen: wat ging er door je heen? "Ik verlies maar zelden de controle over mijn emoties. In de laatste ronden waren we aan het overleggen of we nog een pitstop gingen maken (omdat Hamilton op erg oude banden reed, red.). Ik zei in die laatste ronden alleen maar tegen mijzelf 'Houd vol, Lewis. Je heb hem.' Ik voelde dat ik dichterbij kwam en bedacht me telkens dat als ik nu zou finishen ik wereldkampioen zou zijn." "Al die emoties gingen door mij heen. Ik probeerde het te stoppen toen ik aan mijn hele carrière moest denken; van dat ik vijf jaar oud was en ik nog kartte en toen voor het eerst Brits kampioen werd. Toen reed ik met mijn vader naar huis en zongen we 'we are the champions'. Toen droomden we ervan om dit mee te maken. In die laatste ronden was het nog maar vijf minuten tot het zover was. Dat was erg intens. Toen ik over de streep kwam, barstte ik in tranen uit. Eigenlijk gedurende die hele ronde." Toen Hamilton zijn auto in het parc ferme parkeerde, bleef hij nog even in zijn auto zitten om alles even te laten bezinken. Maar dat had ook nog een andere reden. "Toen ik stil stond, wilde ik mijn vizier niet opendoen, omdat ik niet wilde zien dat mensen mij zagen huilen. Ik heb altijd gezegd dat ik het nooit zou laten zien als ik zou huilen. Ik kan me herinneren dat ik vroeger coureurs zag die moesten huilen en dan dacht ik: 'dat ga ik niet doen!' Maar het is gewoon teveel", ondervond hij. Met medewerking van Dieter Rencken.
Meest gelezen
