Toen de GP van Nederland werd opgeschrikt door een verschrikkelijk, dodelijk ongeluk

De jaren '60 en '70 staan in de Formule 1 nou niet bepaald bekend om hun veiligheid. De bolides ontwikkelden zich snel, maar de ontwikkelingen op het gebied van veiligheid bleven achter. Dat ondervond Piers Courage op de noodlottige zondag op 21 juni 1970 op Zandvoort. Voor het vijfde seizoen op rij kwam de Brit dat jaar uit in de koningsklasse van de autosport. In totaal stond hij aan de start van 27 Formule 1-races, waarbij hij twee keer op het podium stond, maar de Nederlandse Grand Prix van 1970 zou hem uiteindelijk fataal worden.

Magnesium

Na een lastige start van het seizoen had hij eindelijk een goede kwalificatie achter de rug en mocht hij de Dutch GP nog vanaf de negende plak starten. Het noodlot sloeg toe in ronde 23, toen Courage, uitkomend voor Frank Williams Racing Cars, te hard over een hobbel reed. Het gevolg: er brak iets af, waardoor hij bij het uitkomen van 'Tunnel Oost' op het oude, originele Circuit Zandvoort de controle over zijn bolide verloor. Het lukte hem niet om de bocht te halen en reed regelrecht op de duinen af. Hij crashte hard, zijn bolide brak in vele stukken en vloog onmiddellijk in brand. Tot overmaat van ramp was zijn chassis en de wielophanging grotendeels gemaakt van het licht ontvlambare magnesium. De marshalls waren niet in staat om het vuur uit te krijgen en moesten wachten op de brandweer. Courage zat bewusteloos in zijn auto, nadat hij was geraakt door een van zijn voorbanden, en overleed, zo denkt men, al voordat de vlammenzee ontstond. Zo werd de Nederlandse Grand Prix van 1970 overschaduwd door de tragische dood van een talentvol coureur. Drie jaar later ging het tijdens Formule 1-race op Zandvoort wederom fout. Roger Williamson crashte en ook zijn auto ging in vlammen op, omdat de marshalls niet in staat waren om hem te helpen. Hieronder wat afbeeldingen van de nasleep, uit het Nationaal Archief.

En de race?

Zoals toen gebruikelijk was, raasden de andere Formule 1-auto's die nog in competitie waren voorbij de vlammenzee alsof er niets was gebeurd. Uiteindelijk was het Jochen Rindt die op het bovenste trede stond in Zandvoort, maar zoals op de onderstaande afbeelding te zien is, was de vreugde ver te zoeken. Later dat jaar zou Rindt gek genoeg zelf ook tot overlijden komen door een crash, tijdens de training voor de Italiaanse Grand Prix. Zijn zege in Nederland, net als de zeges dat jaar in Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland, bleken uiteindelijk genoeg voor de wereldtitel, die hij postuum ontving. Dingen die vandaag de dag, gelukkig, niet meer voor te stellen zijn, maar in die tijd nog de normaalste zaak van de wereld leken.