Verstappen kijkt vol bewondering naar andere sport: "Kan dat echt niet opbrengen"

Bij Max Verstappen stroomt het racebloed door zijn aderen. De Nederlander begon vroeg met karten en werkte zich zo op naar de Formule 1. Inmiddels hoort Verstappen in het rijtje van de grootste coureurs thuis. Maar hoe behoud je je focus als het soms makkelijk gaat en je de koningsklasse van de autosport domineert? Verstappen legt het uit.

“Om eerlijk te zijn stond ik er altijd wel hetzelfde in", vertelt Verstappen tegen Formule1.nl. "Ik verlang standaard van mezelf dat ik het goed doe en het uiterste uit een raceweekend haal. Al is het alleen maar zodat ik mezelf achteraf niets kan verwijten. Het is niet zo dat ik bang ben om te falen en ik kan zaken vrij snel van me af zetten. Zolang je tegen jezelf blijft zeggen: ‘Formule 1 is mooi en het is leuk als je succesvol bent, maar het is niet alles’. Dat is belangrijk, dat je je dat realiseert.

"Sportief succes bepaalt niet mijn hele leven, daardoor sta ik er wel vrij relaxed in. Sinds de eerste wereldtitel sowieso. Ik heb het vaker gezegd: alles wat erna komt, is een bonus. Die benadering werkt goed.”

Respect voor wielrenners

Verstappen lacht als hem wordt gevraagd of de rallysport, waar zijn vader Jos Verstappen actief aan deelneemt, gevaarlijk is. “Fietsen is ook gevaarlijk. Als ik ga wielrennen, zet ik in ieder geval een helm op. Maar rallyrijden, met 180 kilometer per uur tussen de bomen door, dat zie ik mezelf niet doen. Maar op een afgelegen plek misschien weer wel. Ik ga in ieder geval bewust met risico’s om.”

De 26-jarige Red Bull-coureur kan veel respect opbrengen voor een andere 'extreme' sport: wielrennen. “Wat dat betreft is dat ook wel heel extreme sport, hoe je daarvoor moet leven. Dat zou ik zelf in ieder geval niet kunnen. Het is veel eenzamer dan Formule 1. Ik zie ze veel in Monaco, al die wielrenners met een trainingsplan. En daar gaan ze, vijf of zes uur fietsen per dag. Ik zou dat echt niet kunnen opbrengen. Als ik bijvoorbeeld zelf ga hardlopen, doe ik dat met mijn vaste trainer. Ik heb écht iemand nodig om goed te trainen. Alleen zou ik het niet redden. Wielrenners vormen natuurlijk vaak groepjes, maar in de regel doen ze veel alleen. Daar heb ik veel respect voor.”