Nigel Mansell

Mansell werd op 8 augustus 1953 geboren in Upton-upon-severn in Engeland. Toen hij 15 was begon de Brit met racen in de Britse Formule Ford. In 1978 1979 reed hij in de Formule 3. Hij maakte indruk en werd opgemerkt door Colin Chapman, de teambaas van Lotus. De Brit werd aangenomen als testcoureur voor het team in 1979. Een jaar later mag Mansell instappen als coureur voor Lotus. 

Lotus

Hij weet in zijn eerste seizoen niet te finishen en begint ook erg zwak aan zijn tweede jaar bij Lotus. Het eerste podium van de Brit komt tijdens de Grand Prix van België. In 1982 sterft Colin Chapman plotseling. Mansell was er helemaal kapot van en schreef later in zijn autobiografie: ‘Het was alsof de vloer onder me verdween, een deel van mij stierf met hem. Ik had een familielid verloren.’ Na de dood van Chapman wordt de relatie van Mansell met Lotus steeds slechter. Zijn nieuwe teambaas Peter Warr had geen hoge pet op van de Nigel en zorgde voor het uiteindelijke vertrek van de Brit naar Williams in 1985. 

De eerste Williams periode

In zijn eerste jaar bij de Britse renstal weet hij eindelijk een race te winnen. Mansell pakt achter elkaar de zeges op Brands Hatch en Kyalami. 1986 werd de Williams als een sterke auto gezien en hij werd getipt als titelkandidaat. Hij won vijf races en was tot de laatste Grand Prix nog in de race voor de wereldtitel. Prost, Piquet en Mansell waren allemaal nog kanshebbers. Nigel had een derde plaats nodig, maar door een ontploffende band valt de Brit uit en gaat de titel naar Alain Prost. In zijn derde seizoen bij Williams pakt hij weer zes overwinningen, waaronder een erg emotionele en populaire overwinning op Silverstone tijdens de Britse Grand Prix. Een erg succesvol seizoen wordt uiteindelijk weer niet beloond met een wereldtitel. 1988 wordt een dramatisch seizoen, hij valt twaalf keer uit van de zestien races. 

Ferrari

Mansell werd door Enzo Ferrari vlak voor zijn dood uitgekozen tot de gewilde coureur voor de Scuderia. In zijn eerste race voor het Italiaanse team wint hij direct de Grand Prix van Brazilië. Na een aantal slechte resultaten behaald de Brit nog één overwinning en vijf podiums. In de twee jaar voor Ferrari wordt hij vierde en vijfde in het kampioenschap. De Tifosi waren wel gek op Mansell en gaven hem de bijnaam ‘Il Leone’ door zijn agressieve rijstijl

Wereldkampioen

Voor 1991 en 1992 keert hij terug bij Williams. Door veel pech in 1991 wordt hij tweede in het kampioenschap. In Canada en Portugal bijvoorbeeld, hier valt Mansell uit vanaf de eerste positie. Hierdoor moet de Brit de titel laten aan Ayrton Senna. In 1992 lukt het Mansell eindelijk om de wereldtitel te winnen. Hij vestigt een nieuw record door negen overwinningen te behalen. Ook pakt de kersverse wereldkampioen 14 pole positions in 16 races. De wereldkampioen kon niet goed overweg met Prost en de Fransman had een voorcontract getekend met Williams voor het 1993 seizoen. Hierdoor was de Brit klaar met de Formule 1 en aan het einde van het seizoen verdween hij uit de sport.

Come-back

In 1994 maakte Mansell een comeback bij Williams voor vier races, naar aanleiding van de dood van Ayrton Senna. Zijn teamgenoot Damon Hill vocht met Michael Schumacher voor de wereldtitel. De twee crashte met elkaar in Australië en hierdoor kon Mansell nog een race winnen. Voor het 1995 seizoen probeert hij het nog bij McLaren maar de Brit bleek te dik en hij paste niet goed in de auto. Mansell rijdt twee races voor het team om vervolgens definitief afscheid te nemen van de Formule 1.