Gasly over verongelukte Hubert: "Wist dat mijn vriend er niet meer was"

We tekenen 31 augustus 2019, plaats van handeling Spa. Dat weekend reed Pierre Gasly zijn eerste race voor Toro Rosso nadat Red Bull hem had terug gezet. Zijn beste vriend Anthoine Hubert zou in het voorprogramma van de Formule 1 racen, in de Formule 2. Hij crashte in de tweede ronde van de hoofdrace. Gasly legt in The Players Tribune uit hoe hij het te horen kreeg. "Ik probeer altijd tijd te maken voor de start van de Formule 2 races op zaterdag. Ik vind het prachtig als de lichten op groen gaan. En ik doe altijd mijn best om op een van mijn beste vrienden te letten, Anthoine Hubert." "Op die dag, terwijl Jenny (zijn pr-assistent, red.) en ik terugliepen naar de garage, vroeg ik haar of we een paar minuten konden wachten om de eerste paar ronden van de F2-race te kijken. We stonden onder een tv en keken naar boven hoe de auto's van de lijn af vlogen. In de tweede ronde, toen de camera op een puinhoop van brokstukken werd gericht, werd het duidelijk dat er bovenaan Eau Rouge een verschrikkelijke crash had plaatsgevonden. Ik wist meteen dat het verkeerd zat. Dat wist ik gewoon. Er lagen overal onderdelen van auto's en ik wist dat ze op dat deel van de baan 250 kilometer per uur gingen. Als er iets op die snelheid misgaat, dan gaat er iets écht mis. Het was lastig om te zien wie er bij de crash betrokken waren en Jenny en ik moesten naar de debrief voordat we meer te horen kregen." "Terwijl we aan het lopen waren zag ik dat ze met de rode vlag zwaaiden om aan te geven dat de race is gestopt. Ik weet nog dat ik dacht dat, weet je wel, misschien iemand serieus gewond was geraakt en de rest van het seizoen zou moeten missen. In mijn hart wist ik echter dat er iets grondig mis was - mijn lichaam wist het gewoon." "Dus ik vroeg onze teammanager om mij het direct te vertellen als hij wist wie er bij betrokken was. Terwijl onze debrief begon, probeerde ik mij te concentreren op gear ratios, rempunten en strategie, maar mijn geest kon niets van de informatie verwerken. Ik was er gewoon niet. En toen kwam onze manager. "Oké, het lijkt erop dat Hubert en Correa bij de crash betrokken waren. Verder weten we op dit moment helemaal niets." "Hubert?" "Nee." "Nee." "Terwijl ik in die debrief zat, kon ik alleen maar aan mijn vriend denken." "Ik begon te trillen, kon mijn handen niet voelen. Ik kon niet horen wat iedereen zei. Mijn ademhaling werd onregelmatig en mijn handen werden zo zweterig dat ik moeite had om mijn telefoon tevoorschijn te halen om te proberen de sociale media te checken voor nieuws." "Zodra onze debriefing afgelopen was, rende ik naar de ontvangstruimte om mijn ouders en vriendin te zien, omdat ik wist dat zij meer informatie zouden hebben. Ik herinner me dat ik de trap afkwam en ze allemaal zag snikken. Ik kon zien dat ze gebroken waren. En ik begreep wat het betekende. Ik wist dat mijn vriend er niet meer was." "Daar was ik niet op voorbereid. Eerlijk gezegd had ik mijn gedachten laten afdwalen - om te denken dat Anthoine misschien in een coma lag of iets dergelijks. Maar dood? Dood? Ik had nooit gedacht dat dat mogelijk was. Weet je, toen Jules Bianchi in 2015 bij een crash om het leven kwam ... was dat de eerste keer in lange tijd dat iemand van onze generatie racers, op welk niveau dan ook, was overleden. Het gebeurde veertig of vijftig jaar geleden veel, maar nu? Nee. Nee." "Ik was compleet gebroken. Ik huilde tot ik niet meer kon huilen. Ik heb nooit een erger gevoel gehad dan dat in mijn leven. Nooit." "Die nacht, toen ik mijn ogen dichtdeed om te gaan slapen, dacht ik aan mijn vriend."