Alonso beëindigt Schumacher-tijdperk met unieke wereldtitel

25 september 2005. Tijd voor de Grand Prix van Brazilië. Na 16 van de 19 races in het spraakmakende Formule 1-seizoen zijn er nog twee kanshebbers voor de wereldtitel: Fernando Alonso en Kimi Raikkonen, twee toptalenten die aan hun respectievelijk vierde en vijfde seizoen in de Formule 1 bezig waren. Eén van hen zou Michael Schumacher na vijf jaar van de ogenschijnlijk onaantastbare troon stoten.

De Duitse zevenvoudig wereldkampioen én recordwinnaar was het grote slachtoffer van de verregaande reglementswijzigingen die dat jaar werden ingevoerd. Naast een aantal technische reglementen die de voorsprong van Ferrari moesten indammen, was de grootste ingreep op strategisch gebied. Coureurs mochten maar één set droogweerbanden gebruiken voor de kwalificatie én race.

Schumacher kwakkelde gedurende het hele seizoen en kwam niet verder dan één overwinning tijdens de GP van de Verenigde Staten, de beruchte race waar maar zes coureurs van start gingen en Christijan Albers zijn eerste en enige punten in de Formule 1 wist te scoren. Ironisch genoeg was het de race op Monza, voor de ogen van de Tifoso, waar Schumachers theoretische kans op een titel definitief verdween. 

Alonso vs Raikkonen

Räikkönen was in 2005 misschien wel de snelste coureur op de grid. De Fin kende echter een moeizame start van het seizoen, met slechts zeven punten uit de eerste vier races. Alonso stond op dat moment al op 36. Op de Nürburgring, tijdens de GP van Europa, kreeg Raikkonen opnieuw pech. Een vlakke kant op zijn band zorgde ervoor dat in de laatste ronde de ophanging van zijn McLaren het begaf, waarna hij vanuit leidende positie crashte.

Dit alles resulteerde in een voorsprong van 25 punten voor Alonso. Een derde plaats op het circuit van Interlagos zou voldoende zijn om de titel veilig te stellen. De Spanjaard gaf zichzelf een uitstekende kans hierop door poleposition te pakken tijdens de kwalificatie, Raikkonen startte vanaf P5. In de race zelf gebeurde niet zo heel veel, op een startcrash na, waar David Coulthard een tik uitdeelde aan Antonio Pizzonia, die al spinnend tegen de achterkant van teamgenoot Mark Webber reed.

De McLarens waren duidelijk de snelsten tijdens de race in Brazilië. Alonso was het beste weggekomen, maar werd na het naar binnen rijden van de safety car binnen enkele bochten ingehaald door Juan Pablo Montoya. Kimi Raikkonen wist na de eerste reeks pitstops voor Alonso terecht te komen. Het mocht niet baten voor de Fin, want Alonso reed achter het McLaren-duo onbedreigd naar de derde plaats een kroonde zich daarmee tot wereldkampioen. 

De jongste ooit

Alonso was op de dag dat hij de wereldtitel won 24 jaar en 58 dagen oud. Daarmee werd de Spanjaard de jongste F1-wereldkampioen ooit. Hij verbrak het 33 jaar oude record van Emerson Fittipaldi, die 25 jaar en 273 dagen oud was toen hij in 1972 wereldkampioen werd. 

De wereldtitel was het einde van het Schumacher-tijdperk. De talenten van de toekomst namen het stokje over. Het duurde dan ook niet lang voordat het record van Alonso weer verbroken werd. Dat was namelijk Lewis Hamilton die 23 jaar en 300 dagen oud was toen hij in 2008 wereldkampioen werd. Sebastian Vettel dook daar twee jaren later weer onder. De Duitser werd kampioen toen hij 23 jaar en 154 dagen oud was. Dat record staat nog altijd

Alonso wist na zijn triomf in 2005 een jaar later nog een wereldkampioenschap aan zijn palmares toe te voegen. De Spanjaard kwam naar boven in een fel kampioenschapsduel met Schumacher, de strijd der generaties. Alonso zou na 2006 nooit meer een titel winnen, al was hij er in 2007, 2010 en 2012 nog akelig dichtbij. Schumacher ging na 2006 met pensioen, waarna hij in 2010 terugkeerde bij Mercedes en nog drie jaar in de Formule 1 actief zou zijn.