Williams Racing

Het begin van Williams Racing in F1

Hoewel het huidige Williams-team in 1977 begon, ontstond het team in de jaren zestig, toen Frank Williams Frank Williams Racing Cars opzette. Het team slaagde er niet in veel succes te behalen, zelfs niet nadat de Canadese miljonair Walter Wolf in 1976 in beeld kwam en het team werd omgedoopt tot Wolf-Williams Racing.

Wolf koos ervoor om het team te hernoemen naar Walter Wolf Racing en Williams uit zijn rol als manager te verwijderen. Hierdoor kon Frank naar Didcot verhuizen en zijn team herbouwen tot Williams Grand Prix Engineering. Patrick Head was medeoprichter van het team en werkte tot 2004 als technisch directeur.

Debuut in de Formule 1 en de eerste successen

Williams deed mee met een aangepaste March 761 voor het seizoen van 1977, waarbij Patrick Neve de enige bolide van het team bestuurde vanaf de Spaanse Grand Prix. De Belgische coureur slaagde er niet in om een ​​punt te scoren en zijn beste resultaat was een zevende plaats in de GP van Italië.

Head ontwierp het jaar daarop zijn eerste Williams-bolide, de FW06, waarbij het team Alan Jones binnenhaalde als hun nieuwe coureur. Hij scoorde de eerste punten van het team tijdens de GP van Zuid-Afrika waar hij als vierde eindigde. Jones verbeterde dit resultaat tijdens de GP van Amerika bracht Williams' eerste podiumplaats door zo'n 20 seconden achter Carlos Reutemann (Ferrari) te finishen. Het team eindigde het jaar als negende in het constructeurskampioenschap met 11 punten.

Jones werd vergezeld door Clay Regazzoni toen Williams ervoor koos om in 1979 met twee auto's te gaan rijden. De Zwitserse coureur behaalde bijna de eerste overwinning van het team in Monaco, maar eindigde uiteindelijk op minder dan een seconde achterstand van racewinnaar Jody Scheckter. Die eerste overwinning kwam uiteindelijk tijdens de thuisrace van William, de Britse Grand Prix, waarbij Regazzoni 25 seconden voorsprong had op de rest van het veld.

Dat succes zette zich voort in Hockenheim, waar Jones de eerste een-twee finish van het team realiseerde. Williams won vier races achter elkaar toen Jones comfortabel won in Oostenrijk en op Zandvoort, maar Ferrari maakte een einde aan de streak van Williams door de overwinning te pakken tijdens de GP van Italië. Jones voegde nog een overwinning toe in Canada en eindigde als derde in het coureurskampioenschap achter kampioen Scheckter en Ferrari-teamgenoot Gilles Villeneuve, terwijl Williams het jaar als tweede eindigde in het constructeurskampioenschap.

Reutemann werkte in 1980 samen met Jones. De Australiër won gelijk de openingsrace in Argentinië. Jones won nog vier races, waaronder de laatste twee van het seizoen in Canada en de Verenigde Staten, waarmee hij het wereldkampioenschap won met 13 punten voorsprong op Nelson Piquet (Brabham). Williams won ook zijn eerste constructeurskampioenschap met 120 punten.

Jones en Reutemann behaalden het jaar daarop samen vier overwinningen, en terwijl beide coureurs achter kampioen Piquet eindigden in het rijdersklassement, won Williams het constructeurskampioenschap wederom boven Brabham. Jones ging in 1982 met pensioen en werd vervangen door Keke Rosberg, die het jaar ervoor geen punt scoorde. Toch pakte de Fin de titel ondanks dat hij dat seizoen slechts één race won.

Honda-motoren voor Williams

Frank Williams realiseerde zich dat hij de hulp van een grote fabrikant nodig had om aan de top van de F1 te blijven en wendde zich tot Honda, die samen met het Spirit-team een ​​V6-turbomotor aan het ontwikkelen was.

Williams bleef Ford-vermogen gebruiken, behalve tijdens de laatste race in Zuid-Afrika in 1983, maar de fulltime overstap naar Honda het jaar daarop bleek geen succes. Rosberg won de GP van Dallas met de FW09, maar het team eindigde het jaar als zesde met 25,5 punten.

Head liep nu met de gele, blauwe en witte kleurstelling van Canon die tot 1993 bij het team bleef, en ontwierp in 1985 de FW10 die gebruikmaakte van de koolstofvezelcomposiettechnologie waarmee McLaren pionierde. Nigel Mansell werd teamgenoot met Rosberg. Beide coureurs wonnen twee races en Williams werd derde in het kampioenschap.

Frank Williams was betrokken bij een verkeersongeval op weg naar het vliegveld na de pre-season tests bij Paul Ricard in maart 1986. Door het incident raakte hij vanaf zijn middel verlamd en miste hij bijna een jaar lang de actie in de pitstraat. Ondanks zijn afwezigheid won Williams negen races en het constructeurskampioenschap. Mansell en Piquet misten net de coureurstitel, omdat de Brit een klapband kreeg van de linkerachterband tijdens de seizoensafsluiter in Australië. Piquet moest uit voorzorg een pitstop maken, waardoor Alain Prost (McLaren) zijn titel met succes kon verdedigen.

Piquet gaf Williams-Honda het volgende jaar in 1987 hun enige coureurskampioenschap, waarbij de Braziliaan drie races won en 15 punten voor teamgenoot Mansell eindigde in het klassement. Hoewel Williams opnieuw een constructeurstitel pakte, koos Honda ervoor om hun samenwerking te beëindigen om vervolgens terug te keren naar McLaren en door te gaan met Lotus.

De overstap naar Renault-motoren

Zonder een grote motorfabrikant stapte Williams in 1988 over op Judd-motoren. Piquet vertrok naar Lotus met Riccardo Patrese als zijn vervanger. Het team slaagde er niet in om een ​​overwinning te boeken en scoorde slechts 20 punten.

Williams stapte in 1989 over naar motoren van Renault, ondertussen vertrok Mansell naar Ferrari. Thierry Boutsen werd zijn vervanger. Het partnerschap met Renault kende echter een moeizame start, waarbij zowel de Belg als Patrese uitvielen vanwege motorproblemen. Boutsen bracht Williams' eerste overwinning met Renault door een één-twee finish in Canada. De Belg won ook in Australië, maar Patrese versloeg hem aan het einde van het seizoen, terwijl Williams als team tweede werd.

De twee coureurs bleven bij het team in 1990, maar het enige lichtpuntje was de overwinning van Patrese tijdens de GP van San Marino en de pole van Boutsen in Hongarije, waar Williams uiteindelijk als vierde eindigde. Mansell keerde terug in 1991 nadat Boutsen naar Ligier was vertrokken. De Britse coureur behaalde vijf overwinningen, terwijl Patrese er nog twee aan toevoegde om Williams aan een tweede plaats in het constructeurskampioenschap te helpen.

Williams domineert in de Formule 1

Mansell won de eerste vijf races van seizoen 1992 en hoefde niet meer in zijn spiegels te kijken, want de Williams FW14B bleek te snel te zijn voor de rest van de grid. Hij eindigde het jaar met negen overwinningen en werd de eerste coureur die dat in één F1-seizoen deed, terwijl hij ook de eerste Brit werd die het kampioenschap won sinds James Hunt in 1976. Teamgenoot Patrese eindigde als tweede in het klassement, met een achterstand van 52 punten.

Ondanks het succes was er ophef bij Williams voorafgaand aan de campagne van 1993. Prost beëindigde zijn sabbatical van een jaar, terwijl Senna's contract met McLaren ook afliep. Beide coureurs kwamen in aanmerking voor een stoeltje bij Williams, maar deze ging uiteindelijk naar de Fransman. Patrese vertrok naar Benetton om samen te werken met Michael Schumacher, terwijl Mansell weigerde met Prost te rijden omdat de twee op slechte voet stonden na hun korte tijd samen bij Ferrari.

Mansell vertrok naar Newman-Haas Racing in de CART Racing Series, terwijl Prost een optie in zijn contract had laten opnemen die hem vetorecht gaf over wie de tweede coureur bij Williams was. Hij maakte duidelijk dat hij niet wilde racen met Senna, die nog een jaar bij McLaren bleef. Als gevolg hiervan werd Damon Hill gepromoveerd vanaf de positie als testrijder.

De Williams FW15C bleek een klasse apart te zijn dankzij actieve ophanging en traction control systeem. Prost won zijn debuutrace voor het team in Zuid-Afrika en eindigde een minuut voor Senna. De Fransman won zeven van de eerste tien races, terwijl Hill de andere drie won, maar Williams wist geen van de laatste zes races te winnen. Als gevolg daarvan pakte Prost de titel met 26 punten meer dan Senna, die Hill inhaalde in het klassement, terwijl Williams naar een gemakkelijke constructeurstitel reed.

Prost met pensioen, Senna komt

Het vetorecht van Prost op de andere Williams-stoel was alleen geldig voor het seizoen 1993 en als gevolg daarvan werd Senna getekend voor 1994. Kort na de aankondiging kondigde de Fransman zijn afscheid van de autosport aan.

Senna was de favoriet voor het seizoen gezien de dominantie van Williams de afgelopen twee jaar. De FIA ​​verbood echter elektronische rijhulpmiddelen zoals actieve ophanging, traction control en ABS, waardoor de FW16 snel was maar enorm lastig te besturen.

Als gevolg hiervan had Williams niet langer het voordeel dat hen onderscheidde van de rest van de grid, waarbij de Benetton-Ford tijdens het testen liet zien dat hij, hoewel hij niet zo krachtig was, wendbaarder was dan de Williams-bolide.

Senna pakte pole bij de eerste twee races, maar slaagde er niet in om een ​​van beide te finishen, waarbij Schumacher ze allebei won. Het seizoen kreeg een droevige wending tijdens de derde race in San Marino, toen de Braziliaan opnieuw de pole pakte, maar in ronde 6 betrokken raakte bij een dodelijke crash. Bij de volgende race in Monaco reed het team één auto als teken van respect voor Senna .

Testcoureur David Coulthard werd aangesteld als vervanger van de Braziliaan in Spanje, waar Hill de eerste overwinning van het team van het seizoen behaalde. Schumacher werd gediskwalificeerd voor de GP van België en geschorst voor de daaropvolgende twee races, waardoor Hill steeds dichterbij kon komen in de strijd om het kampioenschap.

Mansell verving Coulthard voor de laatste drie races, terwijl Schumacher de laatste race van het seizoen inging met een voorsprong van één punt op Hill. Halverwege de toucheerde de Duitser de muur in bocht 5. Toen Schumacher zich herstelde, probeerde Hill voorbij te komen. Doordat Schumacher instuurde raakten de twee elkaar. Hill's kapotte ophanging dwong hem de race na het incident te staken, waardoor de titel met één punt verschil aan de Benetton-coureur werd overhandigd. Williams zou het seizoen eindigen met een derde opeenvolgende constructeurskampioenschap.

Coulthard werd in 1995 de fulltime teamgenoot van Hill, maar Williams was geen partij voor de Benetton-Renault-combinatie. Schumacher won 9 van de 17 races en won het kampioenschap met 33 punten meer dan Hill. Hoewel de twee Williams-coureurs het jaar als tweede en derde in het klassement eindigden met een gecombineerde vijf overwinningen, was het niet genoeg om Benetton het constructeurskampioenschap te ontzeggen.

Hill en Villeneuve brengen succes naar Williams in F1

CART Series-kampioen Jacques Villeneuve kwam in 1996 bij het team toen Coulthard vertrok naar McLaren. De FW18 was de snelste auto van de grid en als gevolg daarvan was de strijd om het kampioenschap tussen de Canadees en Hill.

De Brit won vier van de eerste vijf races, terwijl Villeneuve de vijfde race won. Hoewel de Canadees deelnam aan de laatste race van het seizoen in Japan met een kans om de titel te pakken, gaf zijn DNF samen met Hill's overwinning het kampioenschap aan de Brit. Ondanks het succes en het constructeurskampioenschap werd Hill niet opnieuw getekend en sloot hij zich aan bij Arrows. Heinz-Harald Frentzen werd aangetrokken als zijn vervanger.

Terwijl de Duitser slechts één race zou winnen tijdens zijn twee seizoenen bij Williams, vocht Villeneuve met Schumacher, nu bij Ferrari, om de titel van 1997. Williams pakte hun 100e overwinning in de Britse GP, maar de Duitser ging de laatste race van het seizoen in met een voorsprong van één punt op Villeneuve. De twee coureurs kwamen in ronde 48 met elkaar in contact, waarbij de FIA ​​het incident later vermijdbaar achtte en Schumacher diskwalificeerde van het kampioenschap, terwijl Williams voor de derde keer op rij het constructeurskampioenschap won.

De volgende twee jaar zag Williams van de grid vallen toen Renault hun betrokkenheid in de F1 staakte en Adrian Newey naar McLaren overstapte. Het team gebruikte Mecachrome-motoren, dit waren oude Renault F1-motoren. Ferrari en McLaren streden om de titel, terwijl Williams er niet in slaagde een race te winnen en slechts drie keer op het podium eindigde.

Het volgende jaar veranderde er niet zo veel, dit keer met Supertec-motoren, die werden als naam omgedoopt tot Mecachrome-Renault-krachtbronnen. Villeneuve en Frentzen werden vervangen door Ralf Schumacher en Alex Zanardi, die de vorige twee CART-kampioenschappen hadden gewonnen. De Duitser scoorde alle drie de podiums van het team, terwijl Zanardi het jaar afsloot zonder een punt te scoren. Als resultaat eindigde Williams als vijfde in het constructeurskampioenschap, hun laagste finish in de gehele jaren negentig. Zanardi en Williams beëindigden het contract.

BMW Williams Racing F1

Williams tekende een zesjarige deal met BMW waarbij de Duitse fabrikant motoren en expertise ging leveren. Als onderdeel van de deal zou Williams één Duitse coureur hebben, daarom werd Ralf Schumacher binnengehaald. De auto werd ook volledig blauw en wit gemaakt.

Jenson Button verving Zanardi voor het seizoen van 2000. Het eerste jaar van het BMW-partnerschap leverde geen overwinningen op. Schumacher eindigde drie keer op het podium om Williams te helpen naar de derde plaats in het constructeurskampioenschap.

Juan Pablo Montoya, die de afgelopen twee seizoenen in CART had doorgebracht, keerde terug nadat Williams hun overeenkomst met Chip Ganassi Racing had beëindigd. Hierdoor vertrok Button naar Benetton om plaats te maken voor de Colombiaan. Schumacher won drie races met Montoya en voegde hier een vierde aan toe in Monza. Meerdere extra overwinningen waren mogelijk geweest zonder de betrouwbaarheidsproblemen van de FW23 en enkele fouten van de pitcrew.

Beide coureurs keerden in 2002 terug, hoewel de enige overwinning in Maleisië werd gerealiseerd met dank aan Schumacher. Het was een van de twee niet-Ferrari-overwinningen dat seizoen, de Scuderia won 15 van de 17 races won. Williams wist als tweede te eindigen in het klassement, 129 punten achter Ferrari.

Williams had hun beste kans op de titel sinds 1997 tijdens het seizoen van 2003, toen Montoya en Schumacher beide twee races wonnen. Montoya eindigde echter uiteindelijk als derde in het klassement, 11 punten achter Michael Schumacher. Ralf eindigde als vijfde terwijl Williams McLaren versloeg en tweede werd in het constructeurskampioenschap.

Montoya kondigde aan het begin van 2004 aan dat hij in 2005 naar McLaren zou vertrekken, terwijl Williams niet kon reageren op Ferrari, die 15 van de 18 races won. Het team probeerde een innovatief radicaal ontwerp van de neus, bekend als de "Walrus-neus", maar het bleek niet te werken waarna het werd vervangen in Hongarije. De enige overwinning was van Montoya in Brazilië, wat hun laatste overwinning werd tot de GP van Spanje in 2012.

Schumacher vertrok in 2005 naar Toyota, waarbij het team Mark Webber en Nick Heidfeld binnenhaalde. De relatie tussen BMW en Williams begon ook te verzuren, waarbij beide partijen elkaar de schuld gaven van de matige prestaties. Hoewel BMW tot 2009 een contract had om Williams motoren te leveren, speelde de ontploffende relatie een belangrijke rol in de beslissing van BMW Motorsport om Sauber te kopen en het te hernoemen naar de naam BMW.

Cosworth-, Toyota- en Renault-motoren

Williams koos in 2006 voor Cosworth-motoren en het team begon het seizoen goed met beide coureurs - Nico Rosberg en Webber - in de punten voor de openingsrace. Het team maakte echter 20 uitvalbeurten mee van de 36 starts. Het was de eerste keer dat het team niet op het podium eindigde sinds hun debuutseizoen in 1977.

Als gevolg hiervan stapte het team het volgende jaar over op Toyota-motoren, waarbij Alexander Wurz Webber verving. De Oostenrijker eindigde op het podium in Canada, waarmee Williams het eerste podium behaalde sinds de Europese GP in 2005. Het team eindigde het jaar als vierde in het klassement.

Wurz stopte en werd vervangen door Kazuki Nakajima voor het seizoen van 2008. Terwijl Rosberg twee keer op het podium eindigde, worstelde Williams in de snelle bochten. De focus werd verlegd naar het seizoen van 2009, waardoor het team achtste werd in het constructeurskampioenschap.

Een terugkeer naar Cosworth-motoren volgde in 2010 samen met een nieuwe line-up voor coureurs. Rubens Barrichello kwam van Brawn GP terwijl Nico Hulkenberg werd gepromoveerd van testrijder naar fulltime coureur. Het team eindigde als zesde in het klassement, maar het team slaagde erin om hun eerste pole in meer dan vijf jaar te pakken dankzij Hulkenberg tijdens de het GP-weekend van Brazilië.

Pastor Maldonado verving de Duitser in 2011, maar Williams had een van hun slechtste seizoenen tot nu toe. De beste resultaten waren twee negende plaatsen voor Barrichello en een tiende plaats voor Maldonado.

Williams keerde terug naar Renault in 2012 met Maldonado en Bruno Senna. De Venezolaan behaalde zijn enige F1-overwinning tijdens de GP van Spanje, de eerste overwinning van Williams sinds de GP van Brazië in 2004. Ze eindigden het seizoen echter als negende. Valtteri Bottas nam in 2013 de plek van Senna over, maar het team sloot het jaar af met slechts vijf punten in het constructeurskampioenschap.

Mercedes-motoren en een dieptepunt voor Williams

Williams slaagde er niet in om dezelfde resultaten te bereiken met Renault als in de jaren negentig, en tekende een contract met Mercedes als motorleverancier voor 2013. Bottas werd gehouden en Felipe Massa werd naar het team gehaald. De Braziliaan won pole tijdens de GP van Oostenrijk, de enige niet-Mercedes-coureur die dit tijdens het hele seizoen heeft gedaan. Bottas kwalificeerde naast hem. Het was Williams' eerste front row lockout sinds de Duitse Grand Prix in 2003. Een dubbel podium in Abu Dhabi hielp het team naar de derde plaats in het kampioenschap. Het team eindigde het jaar daarna ook als derde, waarbij Massa en Bottas vier podiumplaatsen verdeelden.

Bottas eindigde in 2016 als derde tijdens de GP van Canada, de enige podiumplaats van Williams dat seizoen. Het team eindigde nog steeds als vijfde in het klassement, maar scoorde 119 punten minder dan in 2015.

In 2017 vertrok Bottas naar Mercedes met Lance Stroll als zijn vervanger. Terwijl de Canadees een indrukwekkende derde plaats behaalde in Azerbeidzjan, eindigde Williams het seizoen als vijfde met 83 punten. In 2018 ging het pas écht mis toen Williams als laatste eindigde in het constructeurskampioenschap met slechts zeven punten, voornamelijk door een gebrek aan pace.

George Russell en Robert Kubica waren de rijdersopstelling voor 2019 maar wisten slechts één punt te behalen, terwijl de Brit en Canadees Nicholas Latifi in 2020 opnieuw een dieptepunt beleefden door nul punten te scoren.

In 2021 ging het weer iets beter. Williams verbetert en kan zo af en toe meestrijden voor Q2 en Q3. Tijdens de GP van België weet Russell te stunten door in de regen als tweede te kwalificeren. Dit werd automatisch omgezet in een podium nadat de race werd afgevlagd na een ronde achter de safety car. Uiteindelijk haalde het team 23 WK-punten en werden ze hiermee achtste in het constructeurskampioenschap.

Nadat bekend werd gemaakt dat Russell de overstap maakte naar Mercedes, kreeg Alexander Albon een contract voor het seizoen van 2022. De Thais-Britse coureur heeft banden met Red Bull, maar kreeg van de Oostenrijkse renstal toestemming om voor Williams te rijden.

In 2023 moet Nicholas Latifi plaats maken voor rookie Logan Sargeant.

Een sterk 2023 seizoen en de doelstellingen voor 2024

Na een matig 2022 seizoen keek het team al vroeg in het seizoen naar de ontwikkeling van de auto voor 2023. De auto leek met succes te zijn verbeterd, waardoor Alexander Albon gedurende het seizoen maar liefst 27 punten wist te behalen voor het Britse team. Ook behaalde Logan Sargeant zijn eerste punt voor Williams Racing in de F1 tijdens zijn thuisrace in Austin (Verenigde Staten).

Dit was uiteindelijk genoeg om als zevende te eindigen in het constructeurskampioenschap, wat het team een aanzienlijk bedrag aan prijzengeld opleverde, namelijk 87 miljoen dollar. Kan Williams Racing optimaal gebruikmaken van dit prijzengeld om een nog betere auto te ontwikkelen voor het seizoen van 2024?