Red Bull Racing

De geschiedenis van Red Bull Racing

Hoewel Red Bull in 2005 haar debuut maakte als team in de Formule 1, ligt haar oorsprong bij het Stewart Grand Prix-team dat in 1997 zijn opwachting maakte op de grid.

Eigenaar Jackie Stewart verkocht het team aan Ford, dat ervoor koos de renstal om te dopen tot Jaguar Racing, helaas zonder veel succes. In september 2004 werd Jaguar te koop aangeboden. Volgens BBC Sport vroeg Ford een symbolische vergoeding van 1 dollar, in combinatie met de belofte om gedurende drie seizoenen 400 miljoen dollar in het team te investeren. Red Bull kocht het team en verscheen in 2005 op de F1-grid.

Vóór de aankoop was Red Bull al betrokken bij de Formule 1 als sponsor van Sauber, een samenwerking die liep van 1995 tot 2004. Toen Jaguar echter eenmaal was overgenomen, kwam er een einde aan deze langdurige relatie.

Formule 1-debuut met Cosworth motoren

Christian Horner werd aangesteld als teambaas, terwijl David Coulthard en Christian Klien werden gekozen als het eerste rijdersduo van Red Bull. Het oorspronkelijke plan van het team was dat Klien en Vitantonio Liuzzi, de F3000-kampioen van 2004, om de vier races zouden wisselen. Echter, aan het eind van het seizoen had de Italiaan slechts aan vier raceweekenden deelgenomen.

Het eerste chassis van Red Bull, de RB1, maakte gebruik van Cosworth-motoren. Deze keuze werd gemaakt vanwege het gemak van het voortzetten met de krachtbron die eerder ook door Jaguar was gebruikt.

In vergelijking met het bescheiden succes dat Jaguar tijdens hun periode in de F1 behaalde, was Red Bull een groot succes in hun eerste seizoen. Ze stonden het grootste deel van het seizoen op de zesde plaats, maar werden later in het jaar gepasseerd door BAR Honda. Uiteindelijk behaalde Red Bull meer punten dan Jaguar in zowel 2003 als 2004.

De Ferrari-krachtbron en Newey

Na slechts een jaar met Cosworth samengewerkt te hebben, sloot Red Bull een overeenkomst voor Ferrari-motoren in 2006. Deze stap volgde op een regelwijziging die het gebruik van V8-motoren verplicht stelde. Misschien nog belangrijker was dat het team in november 2005 erin slaagde Adrian Newey weg te kapen bij McLaren. De Britse ingenieur was een cruciale figuur bij Williams en later bij McLaren in de jaren negentig en 2000, en zou een cruciale rol spelen in de transformatie van Red Bull tot een dominant team in de F1.

Dit succes kwam echter niet meteen. In 2006 maakte Red Bull een stap terug met de RB2. Koel- en oververhittingsproblemen plaagden de auto tijdens de eerste tests en betrouwbaarheidsproblemen aan het begin van het seizoen resulteerden in meerdere uitvalbeurten.

Desondanks behaalde Coulthard Red Bull's eerste podiumplaats met een derde plaats in Monaco. Voorafgaand aan de race had Horner gezegd dat als een van de auto's op het podium zou eindigen, hij naakt in een zwembad naast het circuit zou springen. Uiteindelijk dook hij in een zwembad met alleen een rode cape aan.

Red Bull sloot het seizoen af met 16 punten, 18 minder dan de 34 van het voorgaande jaar. Coulthard leverde 14 van die punten, vergeleken met de twee van Klien. Robert Doornbos verving de Oostenrijker voor de laatste drie races.

Red Bull in 2007 en 2008

Met de door Newey ontworpen RB3 in 2007 maakte Red Bull ook de overstap van Ferrari naar Renault-motoren. Het contract met de Scuderia werd doorgegeven aan Red Bull's juniorenteam, Toro Rosso.

De coureursopstelling werd ook veranderd met Mark Webber die naast Coulthard kwam rijden. Beide coureurs begonnen het seizoen matig met vier uitvalbeurten voordat de Schot de eerste punten van het team scoorde met een vijfde plaats in Spanje. Webber behaalde zijn tweede carrière-podium tijdens de Europese GP in 2007. Coulthard werd vijfde, een indrukwekkende prestatie gezien hij als twintigste moest starten.

Webber was dicht bij een overwinning tijdens de Japanse GP, maar botste met Sebastian Vettel. Coulthard werd vierde. Uiteindelijk eindigde het team als vijfde in het constructeurskampioenschap met 24 punten.

Dezelfde coureursline-up keerde terug in 2008, met Webber die in vijf opeenvolgende races punten wist te verzamelen. Coulthard kende een matige start, maar herpakte zich met een derde plaats in Canada. Na deze opmars kwam het team echter in een neerwaartse spiraal terecht, met slechts een paar punten behaald in tien races. De prestaties werden nog verder overschaduwd door het feit dat Toro Rosso, Red Bull's tweede team, de eerste was om een race te winnen, dankzij de overwinning van Sebastian Vettel tijdens de regenachtige Italiaanse Grand Prix. Toro Rosso eindigde het seizoen zelfs met meer punten dan Red Bull, 39 tegenover 29.

Het succes van Sebastian Vettel bij Red Bull

Coulthard beëindigde zijn carrière aan het einde van het seizoen 2008, waarna Red Bull Vettel promoveerde na een seizoen bij Toro Rosso.

De Duitser maakte onmiddellijk duidelijk dat hij serieus te nemen was. Hij reed lang tweede tijdens de GP van Australië, maar viel uit na een botsing met Robert Kubica. Vettel behaalde de eerste pole position voor Red Bull tijdens de Chinese GP, waarbij Webber als derde van start ging. De volgende dag, onder regenachtige omstandigheden, zorgde Vettel voor de eerste overwinning van Red Bull, terwijl Webber de top twee compleet maakte.

Vettel behaalde een tweede overwinning in de Britse GP na te zijn gestart vanaf pole, terwijl Webber zijn eerste overwinning in Duitsland behaalde met Vettel als tweede aan de finish. Red Bull sloot het jaar in stijl af met een één-twee finish in de GP van Abu Dhabi, geleid door Vettel, hoewel hij het seizoen 11 punten achter Jenson Button afsloot. Red Bull eindigde ook als tweede in het constructeurskampioenschap, 18,5 punten achter Brawn GP.

Beide coureurs keerden terug voor het seizoen 2010, waarbij Vettel direct sterk begon door de pole te pakken tijdens de openingsrace in Bahrein. De Duitser leek op weg naar de overwinning, maar door problemen aan zijn auto eindigde hij uiteindelijk als vierde. In Australië viel Vettel uit, terwijl Webber slechts negende werd. Het team verbeterde aanzienlijk tijdens de volgende race in Maleisië, waarbij Vettel de overwinning behaalde en de andere Red Bull auto als tweede finishte.

Webber won opeenvolgende races in Spanje en Monaco na vanaf pole te zijn gestart, waarmee hij de leiding in het coureurskampioenschap overnam van Vettel.

De reeks van zeven opeenvolgende pole positions van Red Bull werd beëindigd door Lewis Hamilton in Canada. In Valencia won Vettel de race vanaf pole. Vettel startte ook vanaf pole op Silverstone, maar door een slechte start en een lekke band eindigde hij als zevende, terwijl Webber won na de hele race te hebben geleid.

Vettel's motor begaf het toen hij de GP van Korea leidde met nog 10 ronden te gaan, waardoor de overwinning en de leiding in het kampioenschap overging naar Fernando Alonso van Ferrari. Niettemin reageerde Red Bull met een één-twee finish in Brazilië, aangevoerd door Vettel, waarmee het het eerste Oostenrijkse team in de geschiedenis werd dat het constructeurskampioenschap won.

Hoewel Vettel voor de laatste race van het seizoen in Abu Dhabi als derde in het klassement stond, achter Alonso en Webber, won de Duitser het coureurskampioenschap door de race te winnen, terwijl zijn rivalen buiten de top zes finishten. Alles bij elkaar sloot Red Bull het jaar af met negen overwinningen, waarvan vijf door Vettel, en vijftien pole positions, waarvan tien door de Duitser.

Het succes van Red Bull gaat verder

Red Bull zette in 2011 het succes voort met Vettel en Webber. In tegenstelling tot het voorgaande seizoen, was er geen verrassend einde aan het kampioenschap: Vettel reed soeverein naar zijn tweede wereldtitel.

De Duitser werd de negende F1-coureur die zijn wereldtitel succesvol verdedigde, door 11 van de 19 races te winnen en 15 pole positions te behalen, waarmee hij het record van Nigel Mansell uit 1992 verbrak. Webber behaalde zijn enige overwinning van het seizoen tijdens de laatste race in Brazilië en eindigde als derde in het klassement. Red Bull voegde tevens een nieuw constructeurskampioenschap toe aan hun erelijst, en eindigde met 153 punten voorsprong op hun dichtstbijzijnde rivalen McLaren.

Het succes zette zich voort in 2012 toen Vettel zijn derde opeenvolgende titel pakte en daarmee de jongste drievoudige wereldkampioen ooit werd. Het kampioenschap verliep echter niet zonder hobbels: Vettels eerste overwinning van het seizoen kwam pas in Bahrein, de vierde race van het kampioenschap. Na zijn uitvalbeurt tijdens de Italiaanse Grand Prix stond de Duitser zelfs 39 punten achter op Alonso.

Vanaf dat moment won Vettel echter vier van de laatste zeven races en verzekerde hij de titel tijdens de laatste race van het seizoen, met een voorsprong van drie punten dankzij een zesde plaats in Brazilië.

In 2013 keerden zowel Vettel als Webber terug, waarbij de Duitser twee van de eerste zes races won. De eerste van die overwinningen kwam met enige controverse, toen Vettel de Maleisische GP vanaf pole startte. Hij negeerde echter de teamorders en passeerde Webber laat in de race. Later bood hij zijn excuses aan het team aan voor zijn actie, maar niet voor het winnen van de race.

Na zijn uitvalbeurt tijdens de Britse GP won Vettel 10 van de laatste 11 races om het kampioenschap te winnen met 155 punten voorsprong op Alonso. Dankzij zijn prestaties werd hij door de Laureus World Sports Awards uitgeroepen tot Sportman van het Jaar en werd hij de tweede coureur die deze eer ontving. Zijn overwinning in de Italiaanse GP was Red Bull's 40e overwinning, behaald na het veiligstellen van de 50e pole position van het team. Red Bull won ook hun vierde opeenvolgende constructeurskampioenschap en eindigde met 236 punten voorsprong op Mercedes.

Webber stopt, Vettel vertrekt

Webber maakte bekend dat hij aan het einde van het seizoen 2013 met pensioen zou gaan, waarna Daniel Ricciardo van Toro Rosso naar Red Bull promoveerde. Echter, tijdens de tests voorafgaand aan het seizoen bleek dat de Renault-aangedreven teams het moeilijk zouden krijgen. Ze waren minder krachtig dan Mercedes en Ferrari na de introductie van de nieuwe hybride motoren in de F1.

Red Bull wist drie races te winnen en eindigde als tweede in het klassement, ondanks een achterstand van 296 punten op Mercedes aan het einde van het jaar. Alle overwinningen kwamen op naam van Ricciardo, die in Canada zijn eerste zege behaalde.

Het seizoen 2014 bleek het laatste seizoen van Vettel bij het team te zijn, aangezien hij overstapte naar Ferrari en vervangen werd door Daniil Kvyat. Hoewel Red Bull de hoop koesterde om het gat met Mercedes te dichten dankzij enige vooruitgang van Renault, was dit niet het geval. Betrouwbaarheids- en vermogensproblemen plaagden het team het hele seizoen.

Voor het eerst sinds 2008 sloot Red Bull het seizoen af zonder overwinning; hun beste resultaat behaalden ze in Hongarije, toen Ricciardo en Kvyat als tweede en derde eindigden. Hoewel het team probeerde hun samenwerking met Renault te beëindigen, werd er geen overeenkomst bereikt. Als gevolg hiervan gebruikten ze nog steeds Renault-motoren, maar nu onder de naam TAG-Heuer.

Verbeteringen en de opmars van Max Verstappen

Vanwege de gespannen relatie met Renault, gebruikte Red Bull Renault-motoren onder de naam TAG Heuer en nam de renstal ook afscheid van Infiniti als hun hoofdsponsor.

Kvyat eindigde als derde in de Chinese GP achter Vettel en Nico Rosberg, maar dat was niet voldoende om zijn plek te behouden. Red Bull besloot om hem te vervangen door Max Verstappen, destijds rijdend voor Toro Rosso. Deze zet bleek een schot in de roos: de Nederlander won de Spaanse GP tijdens zijn debuut voor Red Bull en werd daarmee de jongste winnaar, podiumfinisher én coureur die ooit een ronde leidde, op de leeftijd van 18 jaar en 228 dagen. Verstappen werd tevens de eerste Nederlandse coureur die een overwinning behaalde in de Formule 1.

Het team behaalde diverse podiumplaatsen, terwijl Ricciardo in Maleisië zijn vierde carrièreoverwinning boekte na een motorprobleem bij Hamilton. Red Bull eindigde het seizoen als tweede in het constructeurskampioenschap, terwijl Ricciardo als derde eindigde in het coureurskampioenschap.

Zowel Verstappen als Ricciardo keerden terug in 2017, maar het seizoen begon slecht, met beide coureurs die een uitvalbeurt kenden. De Australiër behaalde de overwinning in Azerbeidzjan, terwijl Verstappen drie opeenvolgende DNF's noteerde. Later in het jaar verbeterde de situatie voor Verstappen, toen hij overwinningen boekte in Maleisië en Mexico en als tweede eindigde in Japan, vóór Ricciardo. Aan het einde van het seizoen eindigden Ricciardo en Verstappen respectievelijk als vijfde en zesde in het klassement, terwijl Red Bull achter Mercedes en Ferrari als derde eindigde in het constructeurskampioenschap.

Ondanks een dubbele uitvalbeurt tijdens de tweede race van het seizoen in Bahrein, herstelde het team zich in China met Ricciardo die de overwinning behaalde na een zesde startplaats. Helaas volgden nog een dubbele DNF in Azerbeidzjan toen de twee coureurs elkaar raakten.

Ricciardo boekte een tweede overwinning in Monaco nadat hij vanaf pole was gestart, maar dat was allesbehalve een eenvoudige zege. Door een motorprobleem verloor hij vermogen, maar slaagde er toch in de aanval van Vettel te weerstaan. Het bleek zijn laatste podium voor het team te zijn voordat hij aan het einde van het seizoen naar Renault vertrok.

Verstappen won de thuisrace van Red Bull in Oostenrijk, terwijl Ricciardo moest uitvallen vanwege problemen met zijn bolide. De Nederlander beleefde een sterke tweede helft van het seizoen, eindigde zes keer op het podium in acht races, waaronder nog een overwinning in Monaco. Ricciardo daarentegen had te maken met diverse mechanische problemen en uitvalbeurten, waarbij zijn beste resultaat vaak niet hoger was dan een vierde plaats.

Verstappen en Ricciardo eindigden het seizoen respectievelijk als vierde en zesde, terwijl Red Bull opnieuw derde werd achter Mercedes en Ferrari. Een belangrijk gespreksonderwerp gedurende het seizoen was de relatie tussen Red Bull en Renault. De renstal uit Milton Keynes kondigde tijdens de Franse GP aan dat ze zouden overstappen op Honda-motoren na hun indrukwekkende prestaties bij zusterteam Toro Rosso.

Het Red Bull Honda-tijdperk

Met het vertrek van Renault en Ricciardo, verwelkomde Red Bull Honda en Pierre Gasly voor het seizoen 2019.

De Fransman wist tijdens de eerste 12 races echter niet te overtuigen, in schril contrast met Verstappen, die overwinningen behaalde in Australië en Duitsland, aangevuld met drie andere podiumplaatsen. Als gevolg hiervan besloot Red Bull halverwege het seizoen opnieuw van coureur te wisselen: Alexander Albon werd gepromoveerd en Gasly werd teruggestuurd naar Toro Rosso.

Tegen het einde van het jaar wist Verstappen nog drie keer het podium te behalen en behaalde hij een overwinning in Brazilië. Hij sloot het seizoen af als derde in het klassement, terwijl Albon's beste resultaat een vierde plaats in Japan was. Red Bull eindigde het jaar wederom achter Mercedes en Ferrari.

In het seizoen van 2020 wist Red Bull op te klimmen naar de tweede plaats in het constructeurskampioenschap. Verstappen won de GP ter ere van het zeventigjarig bestaan op Silverstone en sloot het seizoen af met een dominante vertoning tijdens de GP van Abu Dhabi. Ondertussen behaalde Albon zijn eerste carrière-podium tijdens de Toscaanse GP. Maar aan het einde van het seizoen had Verstappen Albon ruim overtroffen met 214 punten tegenover 105, en als gevolg daarvan besloot het team om de Thais-Britse coureur te vervangen door Sergio Perez voor het seizoen 2021.

De titelstrijd voor Verstappen en Red Bull

Na een sterke afsluiting van het seizoen 2020, was er hoop dat Red Bull samen met Honda een einde kon maken aan de dominantie van Mercedes. Tijdens de seizoensopener in Bahrein bleek al snel dat dit mogelijk was: de Oostenrijkse renstal had, met Honda en Verstappen, competitief materiaal en een talentvolle coureur om de strijd voor de wereldtitel met Mercedes en Lewis Hamilton serieus aan te gaan. Hoewel Hamilton de eerste race van het seizoen net wist te winnen, wisselden de twee elkaar gedurende het seizoen regelmatig af aan de top.

Tot aan de Grand Prix van Mexico was het verschil tussen de coureurs slechts twaalf WK-punten, in het voordeel van de Nederlander. De titelstrijd tussen Verstappen en Hamilton verliep niet zonder incidenten; ze raakten meerdere malen betrokken bij aanrijdingen. Op Silverstone raakte Hamilton Verstappens achterband, waardoor de Limburger met een impact van 51G de bandenstapel in vloog. In Italië vond opnieuw een aanrijding plaats, waarbij Verstappen bovenop de bolide van Hamilton belandde. Beide coureurs eindigden in het grind.

Het seizoen werd gekenmerkt door meer controversiële incidenten, waaronder diverse protesten naast de baan en een botsing tijdens de allereerste Grand Prix van Saoedi-Arabië. Tijdens de allerlaatste race stonden Verstappen en Hamilton gelijk in de WK-stand. Ondanks zijn polepositie, verloor de Nederlander de leiding in de beslissende Grand Prix van Abu Dhabi. Hamilton kon bijna de hele race gemakkelijk aan de leiding rijden, hoewel Perez aanzienlijk hielp door de Mercedes-coureur te vertragen.

De gehele race - en daarmee het kampioenschap - veranderde echter toen Nicholas Latifi crashte en er in de laatste ronden van de race een safety car op de baan kwam. Verstappen ging de pits in voor nieuwe banden, terwijl Hamilton op de baan bleef. In de allerlaatste ronde werd de race hervat, waarbij Verstappen een succesvolle inhaalactie kon uitvoeren in bocht 5. Hiermee werd hij de eerste wereldkampioen voor Red Bull sinds 2013.

Eerste constructeurstitel voor Red Bull sinds 2013

In 2022 werden de technische Formule 1-reglementen volledig herzien. Als gloednieuwe wereldkampioen moest Max Verstappen met een volledig nieuwe bolide op jacht gaan naar zijn tweede wereldtitel.

Dit bleek geen gemakkelijke taak, want hoewel de Red Bull snel was, bleek deze in de eerste fase van het jaar onbetrouwbaar. Na twee uitvalbeurten in de eerste drie Grands Prix stond de Nederlander flink achter op de toenmalige kampioenschapsleider Charles Leclerc van Ferrari. Echter, onder leiding van het technische team van Adrian Newey, herpakte Red Bull zich.

De betrouwbaarheidsproblemen werden verholpen en het gewicht van de RB18, een van de nadelen van de wagen, werd gestaag verminderd. Verstappen voelde zich steeds comfortabeler in de auto en mede door een aantal fouten van Ferrari kon hij uiteindelijk zonder al te veel druk de wereldtitel binnenhalen.

In het proces won hij maar liefst 15 races en ook zijn teamgenoot Sergio Perez wist twee overwinningen te behalen. Zo won Red Bull in totaal maar liefst 17 van de 22 Grands Prix in 2022. Dat was ruim voldoende voor de wereldtitel, want Mercedes slaagde er niet in de nieuwe regels naar haar hand te zetten en Ferrari bleef strategische fouten maken.

Tijdens de GP van de Verenigde Staten, toen er nog maar een paar races te gaan waren, had Red Bull al de kampioenstitel binnengehaald. Voor het eerst sinds 2013 was het weer Red Bull dat kampioen werd, en na acht opeenvolgende kampioenschapsjaren moest Mercedes uiteindelijk erkennen dat er een sterkere concurrent op het toneel was verschenen.

Honda verlaat de F1, maar niet helemaal

Honda had reeds besloten om haar Formule 1-programma stop te zetten. Desondanks kozen de Japanners ervoor om de sport niet volledig de rug toe te keren. Onder de naam 'Honda Red Bull Powertrains' nam de Oostenrijkse renstal het motorprogramma op papier over, maar in de praktijk blijft Honda tot en met 2025 intensief betrokken bij het onderhoud van de motor. In 2026 breekt een nieuw tijdperk aan in de Formule 1. Vanaf dat moment gaan Red Bull in zee met Ford.

In 2023 gaat Red Bull opnieuw de strijd aan met Verstappen en Perez. Verstappen, als regerend wereldkampioen, heeft wederom startnummer 1 op zijn RB19. Red Bull verdedigt dit jaar dus ook haar titel, maar ze zijn zich er terdege van bewust dat de concurrentie niet stilzit.