Waarom Ferrari niet verder wil met Arrivabene als teambaas

Om de materie begrijpelijk te maken, moet eerst in worden gegaan op het gedachtengoed van Ferrari. Il Commendatore himself, Enzo Ferrari, de oprichter van de vermaarde Italiaanse stal, wilde in zijn tijd als teambaas tegen elke prijs winnen. De legendarische baas werd in eigen land meermaals als moordenaar weggezet, omdat hij rijders haast als vee behandelde. Durfde je niet in zijn wagen te rijden? Dan kon je ophoepelen. Was je niet snel genoeg? Wegwezen en tot ziens. Het leidde tot verschillende dodelijke ongevallen – meerdere jonge Italiaanse jongens lieten het leven.

Fast forward vijftig jaar en Ferrari heeft nog altijd de wil om te winnen, maar maakt tegenwoordig gebruik van maximaal twee rijders per seizoen. Deze wordt de hand boven het hoofd gehouden als ze niet presteren – in tegenstelling tot vroeger, toen het nóóit de schuld van het materiaal was en het dus wel aan de rijder moest liggen. Als er tegenwoordig iemand de verantwoording draagt, dan is het de teambaas. En daar zit ‘m de crux. Sinds het vertrek van de magische tandem Jean Todt – Ross Brawn – Rory Byrne – Michael Schumacher is Ferrari de kluts kwijt, eigenlijk op dezelfde manier als dat het de kluts kwijt was vóór het gevierde kwartet de poorten van Maranello binnen kwam gereden. Begin jaren ’90, onder Italiaanse leiding, wilde het niet vlotten. Sinds eind jaren ’00, onder Italiaanse leiding, wil het niet genoeg vlotten. In 2008, 2010 én 2018 werden titels weggesmeten, in 2017 had de aanval een stuk soepeler kunnen verlopen.

De dood van Marchionne zorgde ervoor dat Binotto niet eerder promoveerde tot teambaas

Voormalig president en vorige zomer overleden Sergio Marchionne wilde Mattia Binotto maar wat graag tot teambaas bombarderen Ferrari weet niet waar ze het moet zoeken – meerdere mannen mochten het proberen en allen moesten het veld ruimen. Stefano Domenicali hield het nog het langste vol – na ruim vijf jaar gaf hij zijn baan zelf op. Marco Mattiacci werd voor de leeuwen geworpen en binnen een paar maanden opgepeuzeld, Marlboro-Man Maurizio Arrivabene (lang werkzaam voor het sigarettenmerk) kreeg de verantwoordelijkheden in de laatste maand van 2014 op zijn bordje. In de afgelopen jaren bleek voor Ferrari dat Arrivabene óók niet de man was die het tij kon keren. De afgelopen zomer overleden voormalig president Sergio Marchionne was daarom van zins om technisch directeur Mattia Binotto naar voren te schuiven. De dood van Marchionne zorgde er echter voor dat het plan-Binotto nooit werd uitgevoerd. De hiërarchie leek hetzelfde te blijven, tot Binotto van alle kanten werd benaderd. Onder meer Mercedes en Renault waren zeer geïnteresseerd naar zijn diensten. Om Binotto, bouwer van het wonderwapen dat in 2018 eigenlijk wereldkampioen had moeten worden, aan boord te houden, besloot Ferrari na lang wikken en wegen om Arrivabene toch maar de wacht aan te zeggen. Dit was tegen het zere been van Louis Camilleri, de nieuwe baas van Ferrari. Camilleri (voormalig Phillip Morris, moederbedrijf Marlboro) en Arrivabene gaan namelijk al heel wat jaren terug. Camilleri hield zijn beschermeling Arrivabene lang de hand boven het hoofd, maar moest uiteindelijk toch zwichten voor hogere krachten.

FIAT-Chrysler-baas John Elkann besloot over te gaan tot het nemen van rigoreuze stappen. Arrivabene moet, kort na de jaarwisseling, alsnog zijn plekje afstaan aan Binotto. Hoe, en of, Binotto werkzaamheden als teambaas kan combineren met het leiden van de technische afdeling, moet nog blijken. In de persoon van Simone Resta is er namelijk kortgeleden een technisch wonderbrein weggewandeld – deze Italiaan draagt tegenwoordig de teamkleding van Sauber. In de persoon van Laurent Mekies is er net een nieuwe sportieve directeur aangenomen en om tegelijkertijd twee nieuwe koppen op vitale plaatsen neer te zetten kan een groot risico vormen voor het communicatiemodel. Conclusie: Arrivabene wordt persoonlijk verantwoordelijk gehouden voor het falen van Ferrari, dat ondanks het hebben van een razendsnelle wagen in de afgelopen jaren de titels aan rivaal Mercedes moest laten. Het is een bekende (Italiaanse) move om de eindverantwoordelijke de laan uit te sturen, maar het is de vraag of men niet aan haar doel voorbij snelt. Een verandering aan de hiërarchische verhouding lijkt eerder effectief, maar of Ferrari van zins is om daar aan toe te geven?