James Hunt

Hunt begon zijn carrière in de Formule Ford en promoveerde in 1969 naar de Formule 3. Hier racete hij vooral voor het team van STP-March. Aan het einde van 1972 sluit Hunt zich aan hij het team van Hesketh. In eerste instantie schrijft het team zich in voor het Formule 2 kampioenschap maar met weinig succes. Uiteindelijk besluit eigenaar Lord Hesketh dat ze net zo goed kunnen falen in de Formule 1 aangezien het niet veel meer geld kost. 

De periode bij Hesketh

In het eerste jaar koopt het team een March 731 chassis dat ontwikkeld was door Havey Postlethwaite. De concurrentie nam Hesketh totaal niet serieus, ze vonden het meer een party team die de glitter en glamour van de Formule 1 wilde meemaken. Uiteindelijk bleek de Hesketh erg competitief en behaalde ze zelfs een tweede plaats tijdens de Grand Prix van de Verenigde Staten. In het tweede seizoen weet Hunt drie derde plaatsen te behalen. Vooral tegen het einde van het seizoen lijkt de auto steeds sneller te worden.

De eerste overwinning van de Brit in de Formule 1 kwam tijdens de Grand Prix Nederland in 1975. Hij finishte het seizoen met een knappe vierde plaats. Toch was er een probleem, Lord Hesketh had geen geld meer en kon geen sponsor vinden voor het team. Er was nog weinig tijd over en Hunt wilde perse een stoeltje vinden voor het 1976 seizoen. Emerson Fittipaldi had McLaren verlaten voor het team van zijn broer en dus was het team uit Woking op zoek naar een coureur. Bij gebrek aan opties contracteert McLaren Hunt voor het opkomende seizoen. 

De wereldtitel in 1976

Het Formule 1 seizoen in 1976 is misschien wel het meest dramatische seizoen ooit. Tijdens de eerste race in Brazilië pakt Hunt direct pole position. De McLaren was erg snel dat seizoen maar niet betrouwbaar. Mede hierdoor kwam Hunt op een grote achterstand te staan ten opzichte van zijn rivaal Niki Lauda. Door de heftige crash van Lauda in Duitsland was hij twee races afwezig en hier profiteerde Hunt optimaal van. De Brit won in Nederland en pakte een vierde plaats in Oostenrijk.

Vanaf dit moment heeft de Hunt het momentum en wint hij in Canada en de Verenigde Staten. Voor de laatste race is het verschil maar drie punten in het voordeel van Lauda. In een regenachtig Japan trekt Lauda zich na een paar ronden terug omdat hij niet goed kan zien door zijn brandwonden. Hunt lag aan de leiding maar kreeg een lekke band. De Brit vecht zich terug en finisht op de benodigde derde plaats. Hunt is wereldkampioen en heeft zijn doel bereikt. 

Roemloos einde carrière 

Na de wereldtitel gaat zijn race carrière snel bergafwaarts. In 1977 kan de regerend wereldkampioen nog drie overwinningen toevoegen aan zijn prijzenkast. Toch eindigt hij maar vijfde in het kampioenschap. Voorafgaand aan het 1978 seizoen heeft Hunt goede hoop op een tweede wereldtitel. De auto blijkt echter totaal niet competitief en hij pakt maar acht punten in het hele seizoen. Voor zijn laatste seizoen in de Formule 1 vertrekt Hunt naar Wolf Racing. In zijn zeven races haalt hij maar een keer de finishvlag en halverwege het seizoen houdt de Brit het voor gezien. 

Commentator BBC

Na het beëindigen van zijn carrière wordt hij ingezet als gastcommentator bij de Grand Prix van Groot-Brittannië. Hierna wordt Hunt benaderd door Jonathan Martin van BBC television sport. Ze willen hem gaan inzetten als vaste co-commentator naast Murray Walker. Uiteindelijk blijft Hunt dit dertien jaar doen. Op 15 juni 1993 sterft de wereldkampioen in zijn slaap. Twee dagen daarvoor had hij nog de Grand Prix van Canada van commentaar voorzien. Hunt zal altijd worden herinnert als een van de meest excentrieke coureurs in de geschiedenis van de sport.