Scuderia Ferrari

De oprichting en vroege geschiedenis van Ferrari

Ferrari heeft een lange en legendarische geschiedenis in de Formule 1 als het oudste en meest succesvolle team van de sport.

Het team werd in 1929 opgericht door Enzo Ferrari en werd oorspronkelijk opgericht met de bedoeling om amateurcoureurs in verschillende races te laten deelnemen. Het idee kwam tot leven op 16 november 1929 toen Ferrari tijdens een diner in Bologna om financiële hulp vroeg van textielerfgenamen Augusto en Alfredo Caniato, samen met de rijke amateurracer Mario Tadini.

Vervolgens verzamelde hij een groep van meer dan veertig coureurs, van wie de meesten raceten in verschillende Alfa Romeo 8C-auto's, Ferrari bleef zelf ook racen tot aan de geboorte van zijn zoon Dino in 1932. Het 'steigerende paard' verscheen voor het eerst in een race bij de 24 uur van Spa-Francorchamps in 1932 met een team van twee Alfa Romeo 8C 2300 Spiders. Ze eindigden als eerste en tweede.

Nadat Alfa Romeo economische moeilijkheden ondervond, trok het team zich terug uit het racen, waardoor Scuderia Ferrari het acterend team werd toen de fabriek de Monoposto Tipo B-racers onder de naam van de Scuderia uitbracht. De eerste auto die het Ferrari-embleem droeg, kwam in 1925 toen Enzo en Luigi Bazzi de Alfa Romeo Bimotore bouwden. Na verschillende coureurs te hebben geleid, benoemde Alfa Romeo Enzo in 1938 tot manager van de fabrieksraceafdeling, Alfa Corse.

Maar na een meningsverschil vertrok Enzo bij Alfa Corse en richtte hij het 'Auto Avio Costruizioni Ferrari' op, een bedrijf wat ook werktuigmachines produceerde. Hij mocht Alfa verlaten, maar alleen op de voorwaarde dat de naam Ferrari vier jaar lang niet op auto's zou verschijnen.

Ferrari begon in 1939/40 aan zijn eigen auto, de Tipo 815, te werken, dit waren de eerste echte Ferrari-auto's. Echter legde de Tweede Wereldoorlog de racerij stil. Terwijl Ferrari werktuigmachines bleef produceren, werd het hoofdkantoor in 1943 verplaatst naar Maranello, waarna het een jaar later werd gebombardeerd.

Na de wederopbouw van het hoofdkantoor werd de 12-cilinder 1.5 L Tipo 125 geproduceerd, welke deelnam aan verschillende onofficiële Grands Prix. Bij het debuut tijdens de Italiaanse Grand Prix van 1948 met Raymond Sommer, behaalde het team de eerste overwinning op het Circuit di Garda met Giuseppe Farina.

Nadat de naamsbeperking van vier jaar was verstreken, werd het straatautobedrijf Ferrari S.p.A geboren terwijl de naam SEFAC (Società Per Azioni Escercizio Fabbriche Automobili e Corse) werd gebruikt voor de racedivisie.

Het Formule 1 wereldkampioenschap wordt geboren met Ferrari

Het eerste F1 Wereldkampioenschap werd opgericht in 1950 met Scuderia Ferrari als deelnemer. Tot op de dag van vandaag is het Italiaanse team het enige team dat sinds de oprichting in elk seizoen heeft deelgenomen.

Ferrari nam niet deel aan de eerste race van het kampioenschap, de Britse Grand Prix, vanwege een geschil over geld dat aan deelnemers werd betaald. Als gevolg hiervan debuteerde het team tijdens de Grand Prix van Monaco met de 125 F1 die een supercharged-versie van de 125 F12 bevatte.

Het trio van Alberto Ascari, Raymond Sommer en Gigi Villoresi kon de dominantie van Alfa Romeo niet stoppen, aangezien ze alle 11 evenementen wonnen (zes WK-races en vijf niet-WK-races). Ferrari maakte echter een einde aan die run in 1951 toen Jose Friolan Gonzalez de Britse Grand Prix won voor Juan Manuel Fangio in de Alfa Romeo.

Nadat Alfa Romeo zich na het seizoen van 1951 uit de sport terugtrok, won Ferrari in 1952 bijna elke race met de 2.0 L 4-cyl Ferrari Tipo 500, waarbij Ascari het kampioenschap won na zes opeenvolgende races te hebben gewonnen. Ascari won de titel het volgende jaar opnieuw.

Tijdens de laatste race van het seizoen won Juan Manuel Fangio in een Maserati, het was een voorteken van wat komen ging, de Argentijn won het volgende seizoen de titel. Ferrari kon hun Italiaanse concurrenten en Mercedes niet bijhouden, wat resulteerde in slechts twee overwinningen in 1954.

Ferrari bleef races winnen in de jaren die volgden, hoewel het pas in 1958 was dat ze een volgend coureurskampioenschap wonnen. Mike Hawthorn won in de Ferrari 246 F1 met een V6-motor, vernoemd naar de onlangs overleden zoon van Enzo Ferrari. Hawthorn kondigde zijn pensionering aan na de triomf en stierf slechts drie maanden later na een verkeersongeval.

De jaren zestig met Hill en Surtees

Nadat Phil Hill in 1960 Ferrari hun enige overwinning bezorgde, vocht de Amerikaan het jaar daarop met teamgenoot Wolfgang von Trips om de titel in de Ferrari 156 die was gebaseerd op de Formule 2-auto welke het jaar ervoor de serie domineerde.

Giancarlo Baghetti kwam halverwege het seizoen bij het team en werd de eerste coureur die zijn debuutrace won tijdens de Franse Grand Prix, maar het seizoen eindigde tragisch. Von Trips crashte tijdens de Italiaanse Grand Prix en kwam samen met meer dan een dozijn toeschouwers om het leven. Als gevolg hiervan won Hill zijn enige titel, waarbij Ferrari ervoor koos om niet deel te nemen aan de seizoensfinale van de GP van de Verenigde Staten in Watkins Glen in New York.

John Surtees en Lorenzo Bandini kregen in 1964 gezelschap van Pedro Rodriguez, en hoewel de Ferrari langzamer was dan de Lotus van Jim Clark, maakte zijn superieure betrouwbaarheid het verschil. Surtees pakte de titel met twee overwinningen, terwijl Bandini een derde overwinning toevoegde en als vierde eindigde in het klassement.

Van daaruit ging Ferrari achteruit toen Lotus, Brabham en Matra titels pakten om het decennium af te sluiten.

De jaren zeventig en de glorie met Lauda

De jaren zeventig begonnen met Jacky Ickx, die zich weer bij het team voegde. Hij streed met Jochen Rindt van Lotus om de titel. De Belg won drie races, terwijl Clay Regazzoni er een vierde aan toevoegde tijdens de Italiaanse Grand Prix.

Uiteindelijk moest Ickx genoegen nemen met de tweede plaats in het kampioenschap omdat hij Rindt niet kon inhalen. Rindt stierf eerder tijdens de training voor de Italiaanse Grand Prix met nog vier races te gaan. Hij werd de enige coureur die postuum een kampioenschap won. Ferrari-coureur Pedro Rodriguez kwam dit jaar ook om het leven tijdens een Interserie-sportwagenrace in Neurenberg.

De volgende drie jaar zag Ferrari een minder goede periode, waarbij het team niet aanwezig was bij twee races, de Nederlandse en Duitse Grand Prix in 1973, de eerste keer dat het team dit deed sinds de start in de F1.

Niki Lauda werd in 1974 naar het team gehaald, terwijl Luca di Montezemolo hetzelfde jaar werd aangesteld als teambaas, precies toen het resultaat van de Scuderia keerde. Ferrari won races in Spanje, Nederland en Duitsland, maar uiteindelijk Regazzoni het WK van Emerson Fittipaldi tijdens de laatste race van het seizoen in de VS.

Mauro Forghieri ontwierp de Ferrari 312T die in 1975 werd gebruikt en het bleek een winnende bolide te zijn. Het team keerde terug naar zijn oude vorm, waarbij Lauda het 'het ongelooflijke jaar' noemde. De auto bleek geen partij voor de rest van het veld, waardoor de Oostenrijker vijf races won en Regazzoni een zesde overwinning behaalde. Het was echter Lauda die met gemak het WK won van Fittipaldi in de McLaren.

Lauda leidde het kampioenschap comfortabel in 1976 toen het noodlot toesloeg tijdens de Duitse Grand Prix op de Nürburgring. De Oostenrijker crashte met zijn Ferrari en werd in vlammen gehuld voordat hij werd geraakt door twee andere auto's. Lauda liep ernstige brandwonden op en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar hij de komende dagen voor zijn leven vocht.

Terwijl Ferrari Carlos Reutemann inhuurde als vervanger, zette het team drie auto's neer tijdens de Italiaanse Grand Prix toen Lauda slechts zes weken na zijn ongeval terugkeerde. Terwijl de Oostenrijker punten scoorde in twee races na zijn terugkeer, trok hij zich vrijwillig terug uit de seizoensafsluitende Grand Prix van Japan op Fuji vanwege hevige regen, waardoor de deur voor James Hunt werd geopend om de titel met één punt te winnen, hoewel Ferrari de constructeurstitel won voor het tweede jaar op rij.

Lauda was in 1977 niet te stoppen toen hij drie races won en zijn tweede titel pakte voor Jody Scheckter en Mario Andretti. Zijn relatie met Ferrari verslechterde echter, Lauda vertrok aan het einde van het seizoen naar Brabham.

Scheckter verving Reutemann in 1979 en ging een partnerschap aan met Gilles Villeneuve. De twee behaalden samen zes overwinningen uit 15 evenementen, waaronder een een-twee finish bij de Italiaanse Grand Prix, waarbij Scheckter uiteindelijk met vier punten als beste eindigde. Het was het laatste coureurskampioenschap van Ferrari in 21 jaar.

De jaren tachtig voor Ferrari

De titelverdediging van Scheckter in 1980 was er één om snel te vergeten, Ferrari raakte achter op hun rivalen en het team scoorde slechts acht punten in het seizoen, waarna de Zuid-Afrikaan aan het einde van het seizoen met pensioen ging.

Het team herstelde zich in 1982 met de combinatie van Villeneuve en Didier Pieroni, waarbij Ferrari een groot deel van het jaar het beste pakket bleek te zijn op het gebied van snelheid en betrouwbaarheid. Het noodlot sloeg echter niet één maar twee keer toe toen Villeneuve tijdens de kwalificatie voor de Belgische Grand Prix om het leven kwam, terwijl Pieroni voorafgaand aan de Duitse Grand Prix blessures opliep aan het einde van zijn carrière, Ferrari slaagde er wel in het constructeurskampioenschap te winnen.

Een andere constructeurstitel volgde in 1983, maar van daaruit slaagde het team er niet meer in een serieuze uitdaging aan te gaan voor de coureurskroon, ondanks de inspanningen van Michele Alboreto in 1985.

Enzo Ferrari stierf in augustus 1988 op 90-jarige leeftijd, waardoor het aandeel van Fiat in het Italiaanse bedrijf steeg tot 90 procent. Gerhard Berger en Alboreto zetten een beroemde een-twee neer tijdens de Italiaanse Grand Prix, minder dan een maand na het overlijden van Enzo, waarbij de Oostenrijker de overwinning (de enige door een ander team dan McLaren in 1988) opdroeg aan de overleden oprichter.

Ferrari bracht Alain Prost naar partner Nigel Mansell voor het seizoen van 1990, de regerend wereldkampioen ging de voorlaatste ronde van het seizoen in Japan binnen met negen punten achterstand op rivaal en voormalig McLaren-teamgenoot Ayrton Senna. Een controversiële botsing in de eerste ronde maakte een einde aan Ferrari's hoop op een wereldtitel, waarbij Prost genoegen moest nemen met de tweede plaats.

Jean Alesi werd in 1991 naar het team gehaald om Mansell te vervangen, Prost slaagde er niet in het seizoen te voltooien nadat hij voorafgaand aan de Australische Grand Prix werd ontslagen na ruzie met het team. Ferrari slaagde er in 1991 niet in een race te winnen, een trend die zich in 1992 en 1993 voortzette.

Berger werd in 1993 aangetrokken als partner van de Fransman, terwijl Jean Todt werd ingehuurd als teambaas, de eerste van meerdere stappen die zouden leiden tot een wedergeboorte van het team. Berger won de Duitse Grand Prix van 1994, terwijl Alesi de Canadese Grand Prix van 1995 won, het team won in geen van beide seizoenen het kampioenschap.

Schumacher schrijft geschiedenis bij Ferrari

Het seizoen 1996 zag Ferrari hun coureursopstelling herzien met tweevoudig verdedigend wereldkampioen Michael Schumacher die werd binnengehaald naast Eddie Irvine. De Duitser, die beide titels won bij Benetton, werd met de overstap vergezeld door verschillende technische staff van het team, waaronder technisch directeur Ross Brawn en hoofdontwerper Rory Byrne.

Hoewel de Ferrari F310 niet geweldig was in termen van betrouwbaarheid, slaagde Schumacher erin om drie overwinningen te behalen in Spanje, België en de thuisrace in Italië, de eerste overwinning van het team op Monza sinds 1988.

De verhoogde betrouwbaarheid van de F310B het jaar daarop hielp Ferrari om hun eerste coureurskampioenschap sinds Scheckter in 1979 te behalen. Schumacher behaalde dat seizoen vijf overwinningen en acht podiumplaatsen en ging de laatste race in met een voorsprong van één punt op Jacques Villeneuve. Maar door een botsing tussen de twee, toen de Canadees de leiding van de race probeerde te nemen, moest viel Schumacher uit. Villeneuve ging door en pakte de titel met een derde plaats in de race. Aanvankelijk werd het voorval beschouwd als een race-incident, maar later werd Schumacher gediskwalificeerd voor het coureurskampioenschap van 1997 wegens onsportief gedrag, hoewel de punten van Ferrari intact bleven, waarbij Irvine's vijf podia de Scuderia hielpen om tweede te worden in het constructeurskampioenschap.

Schumacher vocht met Mika Hakkinen om de titel van 1998 en won zes races, waaronder drie op rij in Canada, Frankrijk en Groot-Brittannië. Een opvallend moment kwam tijdens de Hongaarse GP, toen Brawn de Duitser overschakelde naar een driestopper-strategie om zo Hakkinen te verslaan. Het sprookjesachtige einde was echter niet zoals hij op de had gehoopt, Schumacher kreeg halverwege de race een lekke band waardoor zijn kans op het kampioenschap eindigde.

In het seizoen 1999 won Ferrari drie van de eerste vier races, waarbij Eddie Irvine zijn eerste overwinning in zijn carrière behaalde in Australië. Het begon echter mis te gaan in Canada toen Schumacher tijdens het leiden van de race tegen de 'Wall of Champions' crashte. De kans van de Duitser op het kampioenschap eindigde in ronde 1 van de Britse Grand Prix toen een zijn achterremmen niet werkten en hij zwaar crashte bij Stowe. Schumacher brak daardoor zijn rechteronderbeen en miste de volgende zes races, waarbij Mika Salo hem verving.

Als gevolg hiervan stapte Irvine in om Ferrari's push naar de titel te leiden en de volgende twee races in Oostenrijk en Duitsland te winnen. Schumacher keerde terug voor de laatste twee races van het seizoen en hielp de Ierse coureur de inaugurele Grand Prix van Maleisië te winnen. Irvine leidde Hakkinen met vier punten voorsprong op weg naar de laatste ronde, maar zijn kans op de titel werd te klein toen Hakkinen de race won en de titel met twee punten won. Ferrari won echter voor het eerst sinds 1983 het constructeurskampioenschap.

De historische run van Ferrari

Rubens Barrichello verving Irvine voor het F1-seizoen in 2000, dit seizoen begon goed met Schumacher die de eerste drie races won en het kampioenschap met 21 punten leidde.

Die voorsprong slonk na een reeks slechte resultaten, hoewel Barrichello zijn eerste overwinning behaalde in de Duitse Grand Prix nadat hij als achttiende op de grid was gestart. Uiteindelijk maakte Schumacher een einde aan de slechte reeks van Ferrari en werd hij de eerste coureurskampioen van de Scuderia sinds Scheckter in 1979. Barrichello eindigde als vierde in het klassement en hielp Ferrari aan zijn tweede opeenvolgende constructeurskampioenschap.

De triomf was het begin van een historische run voor de Scuderia, waarbij Schumacher de titel van 2001 pakte na een dominant seizoen waarin hij negen overwinningen behaalde en het kampioenschap won met nog vier races te gaan. Andere hoogtepunten waren de overwinning van de Duitser in België, waarbij hij Alain Prost voor de meeste overwinningen passeerde. Hoewel Barrichello geen race won, hielp zijn derde plaats het team om nog een constructeurstitel te pakken.

Niemand kon Ferrari stoppen in 2002, aangezien het team vijftien van de zeventien races won en daarmee het recordaantal overwinningen van McLaren in 1988 evenaarde. Schumacher won elf keer, al was zijn overwinning in Oostenrijk controversieel. Barrichello werd door het team gevraagd om Schumacher langs te laten gaan, wat resulteerde in teamorders die werden verboden vanaf 2003. De Duitser evenaarde Fangio's record van vijf wereldtitels door de Grand Prix van Frankrijk te behalen.

Ferrari slaagde er niet in om op het podium te eindigen bij de seizoensopener, de Australische Grand Prix welke het seizoen 2003 aftrapte, de eerste keer dat het team dat deed sinds de Europese Grand Prix van 1999. Terwijl McLaren de leiding nam in het klassement, vocht Schumacher uiteindelijk terug om zijn zesde wereldkampioenschap te behalen door het feit dat hij de seizoensafsluitende Japanse Grand Prix als veertiende begon en als achtste eindigde, waardoor hij voorbij Fangio kwam in de coureursstand. Barrichello won het evenement nadat hij vanaf pole was gestart, waarmee hij het dertiende constructeurskampioenschap van Ferrari veiligstelde.

De historische run werd in 2004 voortgezet, waarbij Schumacher dertien van de achttien races won, waaronder twaalf van de eerste dertien van het seizoen. De Duitser pakte zijn zevende en laatste wereldtitel in België, waarbij de Scuderia er ook nog een constructeurstitel aan toevoegde. Barrichello, die twee races won in Italië en China, eindigde als tweede

Ferrari begon het seizoen in 2005 met een aangepaste versie van de auto van het voorgaande jaar, maar het team worstelde en bracht de introductie van de F2005 naar voren. Dit leidde ertoe dat Schumacher uitviel met een hydraulische storing, de eerste mechanische storing van het team sinds 2001. In combinatie met de slechte prestaties van de Bridgestone-banden behaalde het team haar enige overwinning tijdens de Amerikaanse Grand Prix. Barrichello vertrok aan het einde van het seizoen, met Felipe Massa als zijn vervanger.

Het volgende seizoen kon Ferrari de Renault van Fernando Alonso uitdagen, waarbij Massa zijn eerste carrière-overwinning in Turkije claimde en Schumacher voor de laatste keer de overwinning in China pakte. Hoewel de Duitser de laatste race inging met een kans op de titel, kwam zijn poging net te kort, ondanks dat hij als vierde eindigde nadat hij helemaal achteraan op de grid was gezakt. Massa won de race, hoewel Ferrari het seizoen vijf punten achter Renault eindigde voor de eerste plaats.

Schumacher, die zijn afscheid aankondigde tijdens de Italiaanse Grand Prix, werd voor het seizoen 2007 vervangen door Kimi Raikkonen.

Raikkonen brengt succes naar Ferrari

Raikkonen won zijn eerste race voor het team in Australië en werd de eerste Ferrari-coureur die tijdens zijn debuut won sinds Mansell in 1989. Ondanks dat hij het laatste seizoen inging met achterstand op het McLaren-duo Alonso en Lewis Hamilton, won hij de race en hierdoor het wereldkampioenschap met een verschil van één punt. Raikkonen sloot het seizoen af ​​met negen overwinningen, terwijl Massa's inspanningen het team hielpen om ook het constructeurskampioenschap binnen te halen.

Terwijl Raikkonen het kampioenschap al vroeg leidde, was het Massa die met Hamilton streed om de titel van 2008. De Braziliaan nam deel aan de laatste race van het seizoen in Brazilië en maakte kans op het kampioenschap, en hoewel hij won, pakte de Britse coureur de titel nadat hij Timo Glock in de laatste bocht van de laatste ronde van het seizoen was gepasseerd. Ondanks de teleurstelling voegde de Scuderia nog een constructeurstitel toe.

Het seizoen van 2009 begon slecht, het was Ferrari's slechtste start sinds 1981. Massa miste de tweede helft van het seizoen nadat hij werd geraakt door een losgeraakte veer van de achterwielophanging van Barrichello's Brawn-bolide. Hij werd vervangen door Luca Badoer en vervolgens door Giancarclo Fisichella, waarbij de Scuderia hun enige overwinning van het seizoen in België boekte dankzij Raikkonen.

Close calls met Alonso en Vettel

Raikkonen werd voor 2010 vervangen door Alonso, ondanks dat de Fin nog een jaar een contract had. De Spanjaard begon het seizoen sterk, leidde een Ferrari één-twee tijdens de Grand Prix van Bahrein en won vervolgens in Duitsland, Italië, Singapore en Korea. Alonso begon aan de laatste race van het seizoen en hoefde alleen maar in de top twee te eindigen om de titel te winnen, maar door een strategische fout eindigde hij als zevende en gaf hij de titel aan Sebastian Vettel.

Ferrari was in 2011 niet competitief en won slechts één race, hoewel het team in 2012 weer vorm kreeg. Door overwinningen in Maleisië, Valencia en Duitsland bouwde Alonso een voorsprong van veertig punten op in het klassement, hoewel verschillende DNF's Vettel hielpen de leiding te heroveren. De Spanjaard deed mee aan de laatste race met dertien punten achterstand op de Duitser, dit bleek te veel te zijn ondanks het feit dat hij de seizoensafsluiter in Brazilië als tweede eindigde.

Vettel domineerde het seizoen van 2013, waarbij Alonso opnieuw genoegen nam met de tweede plaats in het klassement. Terwijl de Ferrari-coureur twee overwinningen boekte, begon zijn relatie met het team te verslechteren na de perceptie dat ze geen titelwinnende auto konden bouwen. Dat gevoel ging door naar 2014, toen Mercedes op het toneel verscheen en Ferrari zonder overwinning het seizoen afsloot.

Enorme veranderingen volgden, waarbij Vettel Alonso verving, terwijl Sergio Marchionne en Maurizio Arrivabene respectievelijk Ferrari-president en teambaas werden. Het team eindigde een reeks van 34 races zonder overwinning door de overwinning in Maleisië te pakken dankzij Vettel, die ook won in Hongarije en Singapore.

Het team deed het jaar daarop een stap terug, slaagde er niet in een race te winnen, maar herstelde zich in 2017 toen Vettel de seizoensopener in Australië pakte. Als gevolg hiervan werd de Duitser de eerste Ferrari-coureur die het kampioenschap leidde sinds de Japanse Grand Prix van 2012, samen met de eerste niet-Mercedes-coureur die dit deed sinds Vettel aan het einde van het seizoen 2013 leidde.

De Scuderia eindigde met één-twee in Monaco, hun eerste één-twee finish sinds 2010. Een tweede volgde in Hongarije. Maar een inzinking in de tweede helft met betrouwbaarheidsproblemen deed de hoop van Vettel op het kampioenschap teniet en hielp Hamilton uiteindelijk om het coureurskampioenschap en Mercedes de constructeurstitel te behalen

Ferrari en Vettel zetten in 2018 opnieuw een opzet om voor de titel te gaan, maar door een fout tijdens de Duitse Grand Prix maakte hij een fout in bocht 13 en crashte hij tegen de muur. Vanaf dat moment keek Hamilton niet achterom en pakte hij zijn vijfde titel met 88 punten.

Terwijl Ferrari Raikkonen vóór het seizoen 2019 verving door de jonge parvenu Charles Leclerc, was het team nooit in de race voor het kampioenschap. Leclerc sloot het seizoen af ​​met twee overwinningen vergeleken met één van Vettel, terwijl Hamilton en Mercedes opnieuw het seizoen domineerden.

Vettel en Leclerc keerden terug voor 2020, maar voor de start van het seizoen werd aangekondigd dat de Duitser aan het einde van het seizoen zou worden vervangen door Carlos Sainz. Het was een seizoen om snel te vergeten voor de Scuderia, want ze eindigden als zesde in het constructeurskampioenschap, hun slechtste resultaat sinds 1980. Een lichtpuntje was de Toscaanse Grand Prix, die Ferrari's 1000e Grand Prix als constructeur markeerde.

Ferrari krabbelt langzaam terug

In 2021 moest Vettel het team verlaten, waarna de Scuderia Carlos Sainz tekende. Met een verbeterde krachtbron krabbelt Ferrari langzaamaan terug naar de top en verzilverde het team de derde plaats in de constructeursstand, waardoor McLaren een plaats verloor ten opzichte van 2020.

In 2022 begon het nieuwe tijdperk in de Formule 1. De eerste race daarvan werd gewonnen door Ferrari, dat een snelle bolide had gebouwd. Door problemen bij Mercedes en Red Bull leken de Italianen daardoor de favoriet te zijn voor de wereldtitel, maar helaas voor de Scuderia wisten ze hun niveau niet vast te houden.

Door veel fouten van het team, vooral strategisch maar ook qua ontwikkeling, moest het uiteindelijk met lede ogen toekijken hoe Red Bull er met de wereldtitel vandoor ging. Charles Leclerc won uiteindelijk drie races, Carlos Sainz een. De vier zeges wogen niet op tegen de 17 van Red Bull en dus moest men genoegen nemen met P2 in het kampioenschap.

Teambaas Mattia Binotto, die Ferrari na een lastige periode weer terug had geholpen naar P2 in het kampioenschap, voelde aan het einde van het jaar echter geen vertrouwen meer en stapte op. Hij wordt in 2023 vervangen door Frederic Vasseur, die overkwam van Sauber.

De Franse teambaas heeft nog steeds Sainz en Leclerc onder zijn hoede en zal van de Italianen ongetwijfeld weinig tijd krijgen om te aarden. Hij moet in 2023 gewoon voor de titel gaan met de nieuwe Ferrari-bolide en twee ijzersterke coureurs. Kunnen zij het Red Bull en Mercedes nu wel een heel seizoen lang lastig maken?