Niki Lauda

Biografie Niki Lauda

Andreas Nikolas (Niki) Lauda werd geboren op 22 februari 1949 in Wenen, Oostenrijk, in een welvarende papierfabricerende familie die zijn interesse in racen niet goedkeurde.

Ondanks de protesten van zijn familie, werd Lauda coureur. Hij nam deel aan de Formula Vee voordat hij Porsche en Chevron sportwagens bestuurde. Toen zijn carrière vastliep, nam Lauda in 1971 een banklening van £30.000, die gedekt werd door een levensverzekeringspolis, om zich in te kopen in het March-team als Formule 2-coureur.

Het duurde niet lang voordat Lauda werd bevorderd tot het F1-team en voor March reed in F1 en F2 in 1972. Het F1-seizoen van het team in 1972 was echter rampzalig, met als dieptepunt de diskwalificatie van beide auto's binnen drie ronden van elkaar tijdens de GP van Canada.

Lauda nam vervolgens in 1973 opnieuw een banklening om zich in te kopen bij het BRM-team. Hoewel het team in verval was, was de Oostenrijker snel en reed hij zelfs op de derde plaats in de GP van Monaco, wat de aandacht van Enzo Ferrari trok. Toen BRM-teamgenoot Clay Regazzoni in 1974 terugkeerde naar Ferrari, vroeg Enzo meteen naar de Oostenrijker. Regazzoni sprak lovend over Lauda, wat Ferrari ertoe bracht hem te contracteren en zijn schulden af te betalen.

Niki Lauda bij Ferrari

Na enkele mindere jaren aan het begin van de jaren 70 was Ferrari in 1974 weer in opkomst onder leiding van Luca di Montezemolo. Met Regazzoni en Lauda in het team begonnen ze het seizoen goed, waarbij de Oostenrijker tweede werd bij zijn debuutrace in Argentinië.

Het duurde niet lang voordat Lauda drie races later zijn eerste overwinning voor het team behaalde in Spanje, de eerste voor Ferrari sinds 1972. De Oostenrijker bleef indruk maken, behaalde op een gegeven moment zes opeenvolgende poleposities, maar door onervarenheid en onbetrouwbaarheid wist hij dat jaar slechts één race te winnen, de GP van Nederland. Hierdoor eindigde Lauda als vierde in het kampioenschap voor coureurs.

De start van het seizoen van 1975 was moeizaam voor Lauda, aangezien zijn beste resultaat na de eerste vier races een vijfde plaats was. Vanaf dat moment won de Oostenrijker vier van de volgende vijf races, waarbij zijn derde plaats bij de Italiaanse GP hem hielp zijn eerste wereldtitel te behalen. Teamgenoot Clay Regazzoni won de race, waardoor Ferrari haar eerste constructeurstitel in 11 jaar behaalde.

Daniele Audetto verving Montezemolo als teammanager van Ferrari in 1976, en ondanks de spanningen tussen hem en Lauda, begon de Oostenrijker het jaar met vier overwinningen in de eerste zes races, terwijl hij tweede werd in de andere twee. Een vijfde overwinning van het seizoen bij de Britse GP betekende dat Lauda dubbel zoveel punten had als de naaste uitdagers Jody Scheckter en James Hunt, waardoor een tweede opeenvolgende titel een feit werd.

Niki Lauda's crash op de Nurburgring

Voorafgaand aan de Duitse Grand Prix van 1976 riep Lauda zijn conculega's op om de race te boycotten. Dit vanwege een gebrek aan veiligheidsmaatregelen op en rondom het circuit. Ondanks dat veel coureurs het met Lauda eens waren, stemden zij tegen de boycot en ging de race gewoon van start.

De race vond plaats op 1 augustus 1976. In pas de tweede ronde van de race verloor Lauda zijn Ferrari. Hij raakte een obstakel waarna zijn Ferrari in vlammen opging, terwijl die de Surtees-Ford van Brett Lunger raakte. Lunger kwam de auto uit, maar Lauda zat vast. Coureurs Arturo Merzario, Guy Edwards en Harald Ertl stopten en schoten te hulp, evenals Lunger. Merzario wist Lauda uit de brandende Ferrari te halen. Terwijl hij dit deed, liep hij verschillende brandwonden op en ademde hij diverse giftige gassen in. Ondanks de hevige toestand was Lauda bij bewustzijn en kon hij rechtop staan. Na het incident werd de Oostenrijker naar het ziekenhuis gebracht, waar hij in een coma raakte.

Lauda overleefde het ongeluk, maar hield er het één en ander aan over. Zo verloor hij een groot deel van zijn rechteroor, haar, wenkbrauwen en oogleden. Daarnaast zaten er littekens verspreid over heel zijn hoofd.

Carlos Reutemann werd als vervanger binnengehaald, maar Lauda miste slechts twee races en verscheen zelfs zes weken na het ongeluk met verse brandwonden op de persconferenties in Monza. Hij ving de Italiaanse Grand Prix aan en wist de race als vierde te eindigen. Tijdens Lauda's afwezigheid had titelrivaal Hunt een inhaalslag gemaakt om het gat in de stand te verkleinen. De Brit won de Canadese en Amerikaanse GP en verkleinde daarmee Lauda's voorsprong tot slechts drie punten voorafgaand aan de Japanse GP als seizoensafsluiter.

Hoewel de Oostenrijker erin slaagde om als derde te kwalificeren, één plaats achter Hunt, werd de Fuji Speedway op de dag van de race getroffen door een stortbui. Dit deed Lauda besluiten om na twee ronden te stoppen omdat hij de omstandigheden onveilig vond om te racen, vooral omdat zijn ogen overmatig traanden vanwege de verwondingen door zijn eerdere crash. Hunt leidde het grootste deel van de race en hoewel hij door naar binnen moest voor nieuwe banden en terugviel in de rangorde, eindigde hij uiteindelijk als derde en won zo het F1 -Wereldkampioenschap met één punt voorsprong.

Lauda's beslissing om zich terug te trekken uit de Japanse GP deed zijn eerder goede relatie met Ferrari geen goed. Ondanks dat bleef hij in 1977 bij Ferrari. Hij won dat seizoen slechts drie races, maar werd dankzij zijn consistente vorm wél wereldkampioen.

Desalniettemin verliet Lauda het team vóór het einde van het seizoen. Hierdoor miste hij de laatste twee races.

Brabham en eerste pensioen

Na zijn vertrek bij Ferrari in 1977, sloot Lauda zich aan bij Brabham-Alfa Romeo in 1978. De Brabham bleek snel maar onbetrouwbaar. In zestien races finishte Lauda slechts zeven keer. Wél finishte hij iedere race die hij uitreed op het podium. Een van de hoogtepunten kwam gedurende de Zweedse GP van 1978 toen de Oostenrijker als eerste over de finish kwam in de Brabham BT46B met een radicaal ontwerp dat bekend staat als de Fan Car.

De betrouwbaarheidsproblemen van Brabham zetten zich voort in 1979. Zijn laatste optreden voor het team was tijdens de Canadese GP toen hij een training vroegtijdig beëindigde en aan teambaas Bernie Ecclestone liet weten dat hij onmiddellijk met pensioen wilde gaan. Lauda, die Lauda Air - een chartermaatschappij - had opgericht, keerde terug naar Oostenrijk om het bedrijf fulltime te runnen.

Comeback met McLaren en derde WK-titel

Lauda maakte zijn terugkeer in de F1 in 1982 en sloot zich aan bij McLaren voor een salaris van $3 miljoen, ondanks scepsis van team sponsor Marlboro. De Oostenrijker bewees snel dat hij nog steeds had wat nodig was om te kunnen concurreren, en won de Grand Prix van Long Beach in zijn derde race na zijn comeback. Lauda won later dat jaar de Britse GP. Hij eindigde als vijfde in het kampioenschap.

Hoewel Lauda de eerste twee races van het seizoen 1983 op het podium eindigde, worstelde McLaren door een overgangsjaar. Het team stapte over van Ford-Cosworth-motoren naar TAG-badged Porsche-turbo-motoren. Hoewel de Oostenrijker dicht bij het winnen van de laatste race van het seizoen in Zuid-Afrika kwam, eindigde hij de campagne zonder overwinning.

Lauda en McLaren herstelden zich in 1984 en de Oostenrijker behaalde zijn derde en laatste F1 wereldkampioenschap met een halve punt voorsprong op teamgenoot Alain Prost. De twee waren geen partij voor de rest van het veld en wonnen twaalf van de zestien races. Lauda scoorde vijf overwinningen, Prost zeven.

Het succes was echter van korte duur omdat Lauda het jaar daarop uitviel in elf van de veertien races. Hij slaagde er zelfs niet in om de Belgische GP te starten na een crash en het breken van zijn pols tijdens de training, een blessure die hem ook dwong om de Europese GP op Brands Hatch te laten schieten. Zijn enige overwinning van het seizoen en de laatste van zijn carrière kwam in Zandvoort, tijdens de Grand Prix van Nederland. Lauda's laatste race was de GP van Australië. Hij viel uit in ronde 57 terwijl hij aan de leiding lag.

Management rollen

Na zijn racecarrière keer Lauda terug naar de Formule 1. Di Montezemolo bood de Oostenrijker een adviesrol aan bij Ferrari. Later werd hij teambaas bij het Jaguar F1-team. Aan het einde van het seizoen van 2002 werd Lauda - alsmede zeventig andere collega's - op straat gezet wegens tegenvallende resultaten.

In september 2012 werd Lauda aangesteld als non-executive chairman van het F1 team van Mercedes. Lauda was verantwoordelijk voor het binnen hengelen van Lewis Hamilton.

Niki Lauda's overlijden

Huidige en voormalige coureurs brachten hulde aan de Oostenrijker in aanloop naar de Monaco GP van 2019 en er werd een moment van stilte gehouden voor de race. Mercedes schilderde hun halo rood met een sticker waarop stond "Niki we miss you". Lewis Hamilton als Sebastian Vettel droegen beide een speciale helm ter ere van de Oostenrijker.

Niki Lauda's vrouw

Niki Lauda was twee keer getrouwd. Zijn eerste huwelijk was in 1976 met Marlene Knaus, een mode-icoon, model en voormalig socialite. Het paar kreeg twee kinderen, Mathias en Lukas, en bleef getrouwd tot hun scheiding in 1991. Tijdens hun huwelijk kreeg Niki echter een zoon genaamd Christoph met een andere vrouw. De affaire leidde uiteindelijk tot het einde van hun huwelijk van 15 jaar. In 2008 trouwde Niki opnieuw met Birgit Wetzinger, een voormalig stewardess die 30 jaar jonger is dan Lauda. Ze verwelkomden een jaar na hun huwelijk een tweeling, een zoon genaamd Max en een dochter genaamd Mia.

Charles Leclerc in Niki Lauda's Ferrari

Op 15 mei 2023 nam Charles Leclerc voor een demonstratie plaats in de legendarische Ferrari 312B, één van Niki Lauda's auto's. Dit was tijdens de Historische Grand Prix in Monaco. Tijdens de demo begaven de remmen het en eindigde Leclerc in de muur. Lees hier meer over het incident.