Coronel vond brute marathonetappe 'de zwaarste ooit': "Dat heb ik nog nooit gehoord"

Als Tim en Tom Coronel aan de Dakar Rally beginnen, weet je dat het niet saai gaat worden. De broers maken er altijd een mooi avontuur van en zijn redelijk ongeschonden door de loodzware eerste week gekomen. Een botsing met een motorrijder en het mulle zand in The Empty Quarter leverde wat vertraging op, maar de tevredenheid overheerst. Wanneer Tom de telefoon opneemt en de vraag krijgt of hij weer een beetje bijgekomen is van de loodzware marathonetappe van 48 uur, antwoordt hij bevestigend. Tom sliep in een hotel, maar was liever bij zijn team gebleven, vertelt hij in een interview met RacingNews365.

"Van mij hoeft dat allemaal niet", stelt Tom. "Tim en ik hebben in een hotel geslapen, maar heel eerlijk: ik wil liever altijd bij het team zijn. Ik heb er niet zoveel mee. Vanmorgen werd ik wakker in het hotel en dacht ik: 'wat doe ik hier'? Ik wil naar het bivak, dus daar ben ik nu ook!"

Hoe de slaapplek van Tim en Tom eruitziet als ze van bivak naar bivak reizen? "We hebben een trailer. Het is eigenlijk een hele kleine cabine, een soort doodskist met een lampje erin en een raampje erbij. We sliepen in een hotel omdat de crew duizend kilometer moest rijden. Die zijn gelijk deze kant opgereden en kwamen vannacht aan. Duizend kilometer hier is niet zoals in Europa, waar je gemiddeld honderd kilometer per uur kan rijden. Hier zitten allemaal gaten en hobbels in de weg. Dat duurt dus wat langer. De coureurs zijn met een vliegtuig naar Riyadh gebracht."

Bizarre uitvalbeurten

De aangeboden luxe komt, ondanks dat Tom liever bij zijn team blijft, wellicht toch wel even fijn uit. De deelnemers hebben net een loodzware marathonetappe van twee dagen achter de rug en moesten een nacht in de woestijn doorbrengen. "Die nacht hadden we natuurlijk in een tentje gelegen. Toen hebben we weinig geslapen, omdat we weer vroeg van start gingen. Het was honderd procent de zwaarste etappe ooit. Er staan nog steeds auto's!"

Maar wat maakte het zo zwaar? The Empty Quarter kent geen genade, vertelt Tom. "De moeilijkheidsgraad van de duinen, hoe steil ze zijn, hoe zacht het zand is. Die waypoints hadden ze natuurlijk op hele mooie plekken neergelegd, maar je moet er wel komen. En als het heel steil is, ik weet niet of je de beelden hebt gezien, daar kan jij niet omhoog lopen en toch moesten wij met de auto omhoog."

Tim en Tom kwamen drie keer vast te zitten tijdens de zesde etappe. Bij het laatste incidentje ging de startmotor stuk en werden ze door een Zuid-Afrikaanse deelnemer geholpen. Tom vertelt een bizar verhaal over het lot van de redder in nood. "Hij is uitgevallen, hoorden we net. We liepen het bivak in en kwamen zijn monteur tegen. Ze staan vier kilometer voor de streep vast en zijn nu met een helikopter onderdelen aan het brengen. Zo heftig is het. Dat heb ik nog nooit gehoord."

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Tim en Tom hielpen Mister Dakar

De gebroeders Coronel staan ook garant voor belangrijke hulp. Dit keer kon 'Mister Dakar' Stephane Peterhansel op steun rekenen. Een band was van de velg gelopen, maar hydraulische problemen zorgden ervoor dat de Fransman niet kon wisselen. Zonder hydraulische krik kreeg hij zijn Audi niet omhoog. "Wij hebben hem een krik gegeven. Die hebben we altijd bij ons. Hij leende hem, maar de hendel van de krik was afgebroken! Peterhansel zei dat hij precies op tijd het wiel erop kon zetten en dat daarna de hendel brak. Dus wij hebben hem geholpen dat hij verder kon komen, want anders had hij er nog wel even gestaan."

Tom is blij hoe de eerste week is verlopen. "We zijn ontzettend tevreden. Je ziet wat voor slagveld het is. Kijk, of wij nou 15e of 25e worden, dat is niet zo interessant voor ons. Ik heb het er toevallig met Tim over gehad: wij zijn waterdragers, omdat we subtop zijn. We zitten altijd net achter de toppers en zorgen dat we altijd aankomen. Er zit 29 jaar ervaring in de auto. Tim heeft achttien keer meegedaan en ik elf keer. Noem mij een andere auto die dat heeft. Die bestaat niet. Wij zitten gewoon altijd tussen plek 20 en 35 en doen geen domme dingen."

"Wij weten waar we mee bezig zijn", vervolgt Tom zijn verhaal. "Wij weten dat de organisatie maar twee dingen wil: dat de auto kapotgaat en dat je zelf opgeeft. Onze koppies zijn daar te sterk voor, dus we geven niet op. Dan moet je zorgen dat de auto heel blijft. Dus als je over zo'n duin banjert, moet je niet de auto slopen. Je moet weten wanneer de auto pijn heeft. Tim en ik zorgen dat we net niet het pijnpunt aantikken met de auto."

Of Tom een aantal valkuilen ziet in de tweede week? Nee hoor. "Weet je wat het grappige is? Iedere avond bij de rijdersbriefing weet ik pas hoe de volgende etappe eruit gaat zien. Overmorgen interesseert me niet, want dat is zonde van je energie. Ik kijk helemaal niet verder. Naar mijn idee is dat de enige benadering."