De meest opzienbarende contractdrama's in de Formule 1-geschiedenis

Toen Sebastian Vettel aankondigde met pensioen te zullen gaan was Fernando Alonso er als de kippen bij om bij Aston Martin een nieuw contract te tekenen. Het zorgde voor leeg zitje bij Alpine, waarna het team snel reservecoureur Oscar Piastri naar voren schoof en aankondigde voor 2023. De coureur zelf had echter geen idee en benadrukte geen contract te hebben getekend bij de Franse renstal. RacingNews365 kon onthullen dat Piastri namelijk bij McLaren een contract had getekend , terwijl Alpine eigenlijk dacht dat ze in 2023 gewoon een beroep op hun reserve zouden kunnen doen. Niet dus, zo lijkt het, al is het laatste woordje er nog niet over gesproken. De Formule 1-wereld is zeker niet onbekend met dit soort situaties, want in het verleden gebeurden er al meerdere malen vergelijkbare dingen. We nemen een aantal situaties onder de loep.

Jenson Button 2004/2005

Nadat Jenson Button in 2000 zijn F1-debuut maakte voor Williams, reed hij twee jaar voor Benetton voordat hij in 2003 als een van de meestbelovende jonge coureurs van die periode de stap maakte naar het BAR-team. In 2004 kende hij daar een succesvol seizoen met 10 podiumfinishes en de derde plaats in het kampioenschap, maar toch besloot hij halverwege dat jaar om een contract te tekenen bij Williams voor 2005. Daar was zijn team het echter niet mee eens en het claimde dat zij een optie hadden om Button in te zetten in 2005. Het Contract Recognition Board van de Formule 1, dat beslist welke contracten wel of niet rechtsgeldig zijn, oordeelde in het voordeel van het team en dus moest Button in 2005 voor BAR racen. Maar daar was de kous nog niet mee af, want Button tekende wel alvast een 'pre contract' bij Williams voor het jaar 2006, maar toen het team in 2005 enorm worstelde, bedacht hij zich. Hij wilde bij het BAR-team blijven, dat in 2006 het Honda-fabrieksteam zou worden. Dat ging ook niet een, twee, drie, dus moest er 18 miljoen pond worden neergelegd om Williams over te halen Button niet aan zijn contract te houden voor 2006. Uiteindelijk bleek het geen slecht idee, want Button won in 2006 zijn eerste F1-race voor Honda en drie jaar later werd hij zelfs kampioen namens Brawn GP toen zijn werkgever Honda had besloten om F1 te verlaten en Ross Brawn en consorten tegen verwachting in een kampioensbolide wist te bouwen.

Michael Schumacher, 1991

Toen Formule 1-coureur Bertrand Gachot in 1991 tijdens het seizoen na een ruzie met een taxichauffeur in de gevangenis kwam te zitten, was het de jonge Michael Schumacher die in mocht vallen bij Jordan. Alhoewel niemand veel verwachtte verbaasde de latere F1-legende iedereen door zich als zevende te kwalificeren, ver voor zijn ervaren teamgenoot. De race van Schumacher kwam helaas al in de eerste ronde ten einde door een kapotte koppeling, maar plots was de Duitser hot property in de Formule 1. Ondanks een overeenkomst tussen Jordan en Mercedes, waarbij Schumacher in dienst was, profiteerde Benetton van een ambigue passage in het contract en ging er met de diensten van Schumacher vandoor. Het leek een opportunistische en impulsieve beslissing van Benetton-teambaas Flavio Briatore, maar het bleek een van de beste beslissingen in de geschiedenis van de sport te zijn. Schumacher werd al snel de beste coureur van zijn generatie en in 1994 en 1995 werd hij wereldkampioen, alvorens hij de overstap maakte naar Ferrari, waar hij nog vijf titels zou winnen uit zou groeien tot een van de grootste aller tijden, zo niet dé grootste aller tijden.

Jean Alesi, 1990

In 1989 kende Jean Alesi zijn doorbraak bij Tyrrell, waarna zijn carrière een vlucht nam in 1990 met twee podiumfinishes in de eerste vier races. Dat viel ook Frank Williams op, die hem graag bij Williams wilde hebben voor het seizoen 1991. Hij probeerde echter ook Ayrton Senna los te kweken bij McLaren. Alesi had een contract getekend, maar was nog steeds niet aangekondigd omdat Williams dus graag Senna bij het team wilde hebben. Daarom zorgde Williams dat Alesi naar Ferrari kon. Geen slecht idee in de ogen van de Fransman, die ook Italiaans bloed had. Zo kon hij voor het prachtige Ferrari rijden, dat ook nog eens beter presteerde in 1990 dan Williams. Een logische keuze dus... De daaropvolgende jaren waren echter frustrerend voor Alesi, want Ferrari werd minder competitief, terwijl Nigel Mansell en Alain Prost in 1992 en 1993 namens Williams kampioen werden. De Ferrari-bolides waren ondertussen niet competitief en niet betrouwbaar. De daaropvolgende jaren waren magertjes voor Alesi, die in vijf jaar Ferrari slechts een race won, waarna hij in de zes jaren daarna nooit meer een race zou winnen.

Sauber, 2015

Twee teams die vechten om een coureur komt zo nu en dan voor in de Formule 1, maar een team dat meer dan twee coureurs aantrekt voor de twee stoeltjes die ze hebben? In 2015 overkwam het Giedo van der Garde bij Sauber. Het team had aan het einde van 2014 Marcus Ericsson en Felipe Nasr aangekondigd als coureurs voor het daaropvolgende seizoen, maar Giedo van der Garde, in 2014 de reservecoureur van Sauber, claimde ook recht te hebben op dat zitje. Aan de vooravond van het F1-seizoen bleef het conflict bestaan, waarna het hooggerechtshof in Australië voorafgaand aan de eerste race aldaar bepaalde dat Van der Garde inderdaad recht had op een zitje bij Sauber. Het team moest daarom zelfs de eerste vrije training uitzitten, omdat het in overtreding zou zijn geweest als het met Ericsson en Nasr hadden gereden. Een dag later kwamen de partijen tot een overeenkomst. Van der Garde kreeg het zitje niet, maar kreeg uiteindelijk wel een mooie financiële compensatie, waarna de banden tussen de twee partijen werden verbroken. Het leverde ook een grappige reactie op van Van der Garde toen Piastri zijn zitje bij Alpine weigerde, zoals hieronder is te zien.

1554535207100981250

This is the message I expected from @Ericsson_Marcus and @FelipeNasr . Not from someone succeeding Fernando Alonso. #PiastriGate pic.twitter.com/YCQZGJbBa4 — Giedo van der Garde (@GvanderGarde) August 2, 2022