Achtergrond: de door dood achtervolgde Formule 1-wereldkampioen

Ga maar na: Jackie Stewart stopte als regerend titelhouder en ook Alain Prost keerde niet terug na het veroveren van zijn laatste kroon. In het verre verleden was daar Mike Hawthorn, een charmante, blonde Brit. Nadat hij in 1958 op 29-jarige leeftijd wereldkampioen was geworden, stopte hij met racen in de Formule 1. In tegenstelling tot het bovengenoemde drietal kon Hawthorn echter niet lang nagenieten van zijn succes in de koningsklasse.

Mike Hawthorn, de coureur met het vlinderdasje Hawthorn wordt op jonge leeftijd aangestoken met het racevirus. Zijn vader runt een garage en neemt deel aan amateurwedstrijden op de motor. Hawthorn junior blijkt dusdanig getalenteerd te zijn, dat hij al op 23-jarige leeftijd zijn entree in de dan kortgeleden opgerichte Formule 1 mag maken. Let wel: in 1952, wanneer Hawthorn voor het eerst aan de start verschijnt, ligt de gemiddelde leeftijd véél hoger dan dat anno 2019 het geval is. De jonge Brit lijkt geboren voor succes. Grote evenementen worden gewonnen en een Ferrari-fabriekscontract volgt binnen no-time. In 1953 eindigt Hawthorn achter grote namen als Alberto Ascari, Juan Manuel Fangio en Giuseppe Farina op een prachtige vierde plaats in het wereldkampioenschap. Een grote toekomst lijkt voor de jonge Britse coureur, die bekend staat vanwege het te allen tijde racen met een vlinderdas, in het verschiet te liggen. Hawthorn wordt echter achtervolgd door de dood. De eerste klap die hij krijgt te verwerken is het verongelukken van zijn vader, die betrokken raakt bij een verkeersongeval. Een jaar later is de charmante rijder betrokken bij een van de meest heftige ongevallen uit de autosportgeschiedenis. Een onverwachte ruk aan het stuur leidt de dood van meer dan tachtig mensen in.

Hawthorn wordt in zijn korte leven continu door de dood achtervolgd

Tijdens de 24 uur van Le Mans in 1955 is Hawthorn een van de favorieten. Hij deelt een Jaguar met landgenoot Ivor Bueb en moet het opnemen tegen onder meer racelegende Fangio, die in een Mercedes zetelt. Als Hawthorn op een gegeven moment een achterblijver inhaalt op het rechte stuk, mist hij in eerste instantie het signaal om de pits op te zoeken. Die pitstraat is op dat moment nog niet door een muur gescheiden van het rechte stuk op start/finish en dus kunnen rijders zich op het laatste moment nog bedenken. Dat is precies wat Hawthorn doet. De Brit komt er, na de achterblijver te zijn gepasseerd, achter dat zijn monteurs klaarstaan voor een onderhoudsbeurt. Hawthorn stampt op de rem van zijn Jaguar, waardoor de achter hem rijdende achterblijver kordaat moet optreden om niet bovenop hem te klappen. De achterblijver komt door zijn uitwijkactie echter precies in het pad van Mercedes-rijder Pierre Levegh terecht, die rechtstreeks het publiek in wordt gelanceerd. Levegh overlijdt, met hem komen er nog 84 toeschouwers om vanwege rondvliegende brokstukken en brand. Hawthorn is niet geraakt bij het rampzalige ongeval en rijdt door, de Brit zou de legendarische race zelfs op zijn naam schrijven. De Franse pers walgt van de Jaguar-rijder, die volgens hen schuldig is aan de dood van de 85 mensen. Hawthorn wordt door een onafhankelijke commissie echter van elke blaam gezuiverd – hij heeft het pitsignaal gewoonweg niet gezien.

Hawthorn viert Le Mans-winst met champagne, iets wat hem niet in dank werd afgenomen Na de zwarte bladzijde van Le Mans 1955 blijkt Fangio te sterk in de Formule 1, ook als zijn werkgever Mercedes zich terugtrekt na de negatieve reclame die er in Noord-Frankrijk is gemaakt voor het autoracen. Hawthorn werkt zijn races in de F1 af voor Ferrari en wordt een van Enzo’s belangrijkste pijlers. Teammaat Peter Collins groeit uit tot een van Hawthorns beste kameraden. De twee trekken altijd samen op, vieren elkaars overwinningen en helpen elkaar waar het kan. Luigi Musso is daarentegen Hawthorns grootste rivaal. De Italiaan rijdt ook voor Ferrari en trekt zich niets aan van het bondje dat Collins en Hawthorn vormen. De twee Britten delen prijzengeld – als de een wint, krijgt de ander ook een deel, en andersom. Musso houdt gewonnen centen voor zichzelf en wekt daarmee de toorn van zijn teammaten. De rivaliteit wordt gedurende het seizoen 1958 steeds intenser en dat zou uiteindelijk eindigen in tragedie. Musso verongelukt tijdens de Grand Prix van Frankrijk, vier weken later laat Collins het leven na een zwaar ongeval op de Nordschleife in Duitsland. Hawthorn, die in recente jaren al zo vaak met de dood is geconfronteerd, ziet het eigenlijk allemaal niet meer zo zitten. De Brit werkt op zijn laatste adem het seizoen 1958 en wordt prompt wereldkampioen – eigenlijk diskwalificeerde de wedstrijdleiding van de Marokkaanse Grand Prix (waar de seizoensfinale plaatsvindt) hem, maar concurrent Stirling Moss heeft met succes protest aangetekend tegen het besluit. Moss zou kampioen zijn geweest als de diskwalificatie was blijven staan, maar de landgenoot van Hawthorn kan het niet over zijn hart verkrijgen om op een dusdanige manier de kroon te veroveren.

Stuart Lewis-Evans, Stirling Moss en Mike Hawthorn - allen spelen een grote rol in de Marokkaanse Grand Prix van 1958 In de laatste race van 1958 komt de dood wederom om de hoek kijken. Stuart Lewis-Evans, een rijder die pas is komen kijken, raakt verzeild in een brand. De Brit wordt in eerste instantie levend naar het thuisland overgebracht, om enkele dagen na het ongeval aan zijn verwondingen te bezwijken. Voor Hawthorn is het duidelijk: hij wil niet meer in de Formule 1 zijn. De dood blijft Hawthorn echter achtervolgen. Kort nadat de Brit zijn titelbokaal van 1958 in ontvangst heeft genomen raakt hij van de weg, terwijl hij een Jaguar flink de sporen geeft. Te hard gereden? Een illegale straatrace met de toevallig passerende Rob Walker? Controle over het stuur verloren? Niemand weet wat er precies fout is gegaan, Hawthorn kan het niet navertellen. De Britse coureur, wereldkampioen van 1958, overlijdt op 22 januari 1959, vandaag (dinsdag) precies 60 jaar geleden. Hij werd slechts 29 jaar oud. Titelprolongatie zou er niet inzitten, maar nog voor het nieuwe seizoen überhaupt is begonnen is Hawthorn er al niet meer. Het journaal van 22 januari 1959, waarin over Hawthorns overlijden wordt bericht

SyiJQ5_CbXM