De geboorte en ondergang van de Grand Prix Masters

Het idee was prachtig. Zet Formule 1-grootheden uit het verleden (kampioenen inclusief) in moderne racewagens en laat het ze nog één keer tegen elkaar opnemen. Mannen als Nigel Mansell, Emerson Fittipaldi en Riccardo Patrese stapten in, terwijl ons eigen kikkerlandje werd vertegenwoordigd door niemand minder dan Jan Lammers. Als basis werd een Champ Car-bolide uit 2000 genomen, voorzien van een voormalig IndyCar-motor, goed voor 650 pk en een topsnelheid van 320 kilometer per uur. Dat ware althans de cijfers die de organisatie ter promotie naar buiten bracht. Zo stond een startveld van 14 auto's eind 2005 klaar voor de eerste race op het Zuid-Afrikaanse circuit van Kyalami. De Formule 1-wereldkampioen van 1992, Nigel Mansell, ging met de overwinning aan de haal, gevolgd door de toen al 60-jarige Emerson Fittipaldi. Natuurlijk werd er niet meer zo fel gestreden als in de gloriedagen van de Formule 1, maar men was nog altijd zeer competitief ingesteld. "Zodra het vizier dicht gaat, ga je er toch weer voor en wil je gewoon winnen", aldus Jan Lammers in gesprek met Racingnews365 . "Dat is de aard van het beestje. Zet me nu op het voetbalveld met die gasten en ik wil ze opnieuw verslaan."

Ondanks het uitblijven van een podiumplaats genoot Lammers van de nieuwe klasse: "Je reed een beetje met vrienden onder elkaar. Vroeger waren we elkaars grootste concurrenten en nu maakten we samen de grootste lol. Bovendien was het voor de coureurs een lucratieve aangelegenheid. Deelname aan de GP Masters leverde ons een aardig zakcentje op." Uiteindelijk werden er in 2005 en 2006 alles bij elkaar maar drie raceweekenden afgewerkt. "Super jammer", aldus Lammers. "Het was een ambitieus project, wat werd opgezet om zeker drie jaar te bestaan, maar de follow up van de sponsoren liet te wensen over, waardoor de klasse is doodgebloed, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de A1GP."

VbnvYONIo54