Waarom Toro Rosso een moeizame zoektocht naar Formule 1-rijders meemaakte

Aangezien er genoeg talent rondloopt in autosportland, zou je verwachten dat een leeg Formule 1-zitje binnen een vloek en een zucht kan worden opgevuld. Tegenwoordig is bij veel van de teams het financiële aspect extreem belangrijk, maar desalniettemin is de situatie waarin Toro Rosso verkeerde wel heel bijzonder te noemen. Racingnews365 analyseert.

Toen Carlos Sainz in september 2017 het middelpunt van een heuse motorroulette werd, waarin Renault de Spanjaard bij een deal in probeerde te voegen, kreeg Toro Rosso het benauwd. Op de reservebank had men namelijk nog Pierre Gasly, maar aangezien tweede rijder Kvyat op de schopstoel zat was het debuut van de Fransman stiekem al gepland. Er moest snel uit een ander vaatje worden getapt, toen bleek dat Sainz inderdaad moest verhuizen naar Renault om een deal tussen Honda, Toro Rosso, McLaren en de Franse fabrikant te bekrachtigen. De leiding van de overkoepelende Red Bull-organisatie kwam bij Brendon Hartley uit, een goedlachse Nieuw-Zeelander die in de laatste jaren van het vorige decennium als jong jochie deel uitmaakte van het juniorteam van Red Bull. Hartley was echter weggestuurd omdat zijn resultaten uitbleven. Zeven jaar na te zijn gedumpt, werd hij in genade aangenomen. Hartley had lef getoond door Dr. Helmut Marko te bellen en openlijk te solliciteren, al was dat maanden voor Toro Rosso daadwerkelijk in de problemen kwam.

Ticktum moest op een manier a la Vettel of Alguersuari worden gepromoveerd, maar het verschil met vroeger is dat coureurs nu aan eisen moeten voldoen

Brendon Hartley: in 2017 de reddende engel, in 2018 overtollig ballast Hartley loste het Sainz-probleem op, waar Gasly de tegenvallende Kvyat moest doen vergeten. Het seizoen 2018 leverde echter vrijwel direct een nieuw probleem op voor Toro Rosso: Hartley deed er eeuwen over om zich aan te passen aan de Formule 1-wagen en teammaat Gasly bleek, zeker in de beginfase van het seizoen, niet één, maar meerdere stappen verder – ondanks het leeftijdsverschil van een kleine zeven jaar. Hartley was niet de toekomst, zo beseften de beleidsbepalers van Red Bull/Toro Rosso. Wat vervolgens gebeurde is haast beschamend: Toro Rosso ging maandenlang met de pet rond om te kijken of er iemand bij hen in wilde stappen. Lando Norris werd gepolst, maar de Brit beschikte en beschikt nog steeds over een waterdicht contract bij McLaren. Dan Ticktum, de eigen junior, moest op een manier a la Sebastian Vettel of Jaime Alguersuari rap worden gepromoveerd, maar het verschil met de jaren ’00 is dat coureurs tegenwoordig aan bepaalde eisen moeten voldoen alvorens ze aan een Grand Prix deel mogen nemen (lees: licentiepunten). In de nazomer draaide de geruchtenmolen op volle toeren. Formule E-wereldkampioen Jean-Éric Vergne zou worden gepolst voor een sensationele comeback, zelfs Sébastien Buemi – die zijn laatste Formule 1-wedstrijd reed in 2011 – was na een fotootje waarop hij zichtbaar een stoeltje schuimde, topfavoriet volgens sommige media. Wat even werd vergeten is dat Buemi sinds zijn vertrek uit de F1 warme banden met Red Bull/Toro Rosso heeft behouden, af en toe voor ze test op de baan en veel simulatiewerk verricht. De Zwitser had gewoonweg letterlijk een nieuw zitje nodig. Waarom hebben Vergne en Buemi de kans niet aangepakt, zoals Hartley dat anderhalf jaar geleden wel deed? Immers, doordat de Nieuw-Zeelander Dr. Marko belde, kwam zijn Formule 1-droom uiteindelijk uit. Het antwoord is een simpele: zowel Vergne als Buemi had die Formule 1-droom jaren geleden al gerealiseerd. De Fransman, alsmede de Zwitser, reed al drie seizoenen in de koningsklasse (2012-’14 Vergne, 2009-11 Buemi). Bovendien verdienen beide rijders een goed belegde boterham in zowel de Formule E als het WEC. Terugkeren naar de Formule 1 zou achteruitgang betekenen, zowel op professioneel als op financieel gebied. Tekst gaat verder onder foto

Jean-Éric Vergne mag zich tegenwoordig wereldkampioen noemen en beurt goed geld in de Formule E Zodoende waren Vergne en Buemi geen optie, nadat Norris en Ticktum al onmogelijk inzetbaar bleken. De naam Mick Schumacher zong kortstondig rond, maar de Duitser schijnt achter de schermen al druk met een Ferrari- danwel een Mercedes-deal. Bovendien wil zijn management de stap naar de Formule 1 niet overhaasten – kijk naar Lance Stroll wat er kan gebeuren als een rijder te rap promoveert. Nadat Kvyat vreemd genoeg wel oren bleek te hebben naar een Toro Rosso-comeback, zijn tweede terugkeer en in totaal derde stint bij het Italiaanse broertje van Red Bull, moesten Marko en de zijnen een konijn uit de hoge hoed toveren voor het tweede zitje. Hartley behouden was nimmer een optie – de Nieuw-Zeelander werd in de slotraces aan het lijntje gehouden, maar leek zelf goed te beseffen dat zijn kansen gezien waren. Uiteindelijk paste Albon de handschoen. Met de Britse Thai vond Red Bull iemand die ze van vroeger nog kent – en waarvan ze dus over data beschikken – en weet wat hij kan. Albon blonk niet uit in de opleidingsklassen, maar deed het ook zeker niet verkeerd. De 22-jarige moest zijn Formule 1-droom nog in vervulling zien gaan en neemt financieel gezien met minder genoegen, dan bijvoorbeeld Vergne of Buemi zou doen. Albon lijkt een tussenpaus, een gatekeeper , zoals Hartley dat ook was. Mits de Thai uiteraard spectaculaire resultaten achtereen zet, in plaats van spectaculaire crashes zoals zijn voorganger deed.