Dat Hamilton zijn vijfde kroon binnenhaalt, is bewonderenswaardig. Ga maar na: slechts twee coureurs in de rijke, 68 voorgaande seizoenen tellende Formule 1-geschiedenis kregen het voor elkaar om vijf (of meer) wereldtitels te veroveren. Eentje daarvan was legende Michael Schumacher. De ander, Juan Manuel Fangio, held in de jaren ’50, is onder de huidige liefhebbers misschien minder bekend, de prestatie daarom niet minder groots.
De continue discussie of er eens wat moet worden rechtgetrokken aan het ongelijkwaardige materiaal waarmee de Formule 1-coureurs het moeten stellen mag echter weleens afgelopen zijn. De Formule 1 is de crème de la crème van technische innovativiteit op gebied van autoracen en dat is altijd het geval geweest. Tegenwoordig kunnen twee (op goede dagen drie) teams meestrijden om de overwinning, dat is niet meer dan gebruikelijk voor wat betreft de F1 – uitzonderingen daargelaten. Zo kan het in de jaren ’10 van deze eeuw zo zijn dat Lewis Hamilton de ene na de andere titel wint. De Brit heeft nu eenmaal de beste (2014-’17) of een van de beste (2018) wagen(s). Het vele winnen is echter een optelsom: een combinatie van fantastisch materiaal en fantastische stuurmanskunst. Hamilton heeft dat kleine beetje extra waardoor hij ook in 2018 aan het einde van het jaar de grootste trofee op mag halen. Het verschil wordt gemaakt door de persoonlijke groei. Hamilton heeft zijn schaapjes tot in het extreme op het droge. Eén van de grootste factoren van zijn succes is de mate van vrijheid die Mercedes hem geeft. Hamilton, vaak bekritiseerd vanwege zijn extraverte levensstijl, heeft juist daardoor kunnen ontpoppen tot de wereldster die hij tegenwoordig is. Gebukt onder het keurslijf van McLaren wist Hamilton weliswaar zijn eerste wereldtitel (alweer tien jaar geleden!) te scoren, erg gelukkig was hij bij de keurige renstal nooit. Toen zich de kans aandeed om over te stappen naar Mercedes en daarmee een sprong in het diepe te wagen, pakte Hamilton deze met beide handen aan. Weet wel: Mercedes was op dat moment een subtopper, winnaar van het ‘B-kampioenschap’ met uitzicht op iets meer dan dat Force India tegenwoordig heeft.
De overstap naar Mercedes was een gewaagde Hamilton had geleerd van zijn zes seizoenen bij McLaren en wist begin 2013 precies wat hij nodig had. De enige doorn in het oog bleek teammaat Nico Rosberg, die met het juiste materiaal prima overweg kon. Rosberg bood Hamilton in de jaren dat het tweetal kampioenswaardig materiaal had tegenstand en friemelde in één van de drie gevallen de titel uit handen van zijn teammaat. Rosberg, vaak een ‘onwaardig kampioen’ genoemd, was zeker in 2016 koning van het psychologische spel. Hoe je het ook wendt of keert: een belangrijk aspect in de sportwereld. Bovendien waren Rosbergs prestaties écht niet zwak, vergelijk zijn resultaten van destijds maar met die van Valtteri Bottas nu. Na het plotseling afscheid van Rosberg heeft Hamilton dat laatste stapje kunnen maken dat hem van pas lijkt te komen als er nood aan de man is. Er lijkt iets los te zijn gekomen in de Brit, iets wat er voorheen nog niet was. Hamilton, die vroeger nog weleens onder druk wilde bezwijken, verandert in een moordmachine als hij moet presteren. Zie de tweede seizoenshelft van 2017, zie de tweede seizoenshelft van dit jaar. Lessen uit het verleden hebben hem gevormd tot de 33-jarige man die hij nu is. Vrijheid is daarbij een belangrijk aspect, het om zich verzamelen van de juiste mensen draagt daaraan bij. Als Hamilton gelukkig wordt van feesten met beroemdheden, Instagram-verhalen de wereld in slingeren, te pas en te onpas op catwalks te verschijnen en zijn eigen kledinglijn te ontwerpen, dan moet hij dat vooral doen. Het verleden wijst uit dat Hamilton als hij aan de hand wordt gehouden, niet het uiterste uit zichzelf kan halen of in ieder geval tot conflicten met zichzelf kan komen. Deze, reine, feestende, ontwerpende, loftuitingen prekende veganist is één met zichzelf. Dat hij soms voorkomt als een hedendaagse gangsterrapper, moet maar op de koop toe worden genomen. Zolang Hamilton maar het beste uit zichzelf haalt op de baan en niet weer vervalt in het uitvoeren van toneelstukjes, zoals we deze weleens hebben gezien. Het melodramatische gekniel naast de auto zoals op de zaterdag in Hockenheim mag achterwege worden gelaten. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het begrip 'humble in defeat' Hamilton tegenwoordig ook bekend lijkt te zijn. De manier waarop hij in Austin zijn derde plaats accepteerde was daar een toonbeeld van. Kortom: het is anno 2018 goed om Hamilton als wereldkampioen én uithangbord voor de sport te hebben. De jonge talenten van de F1 krijgen vanzelf de kans om zich te ontpoppen zoals Hamilton dat heeft gedaan – en dat gaat niet over één nacht ijs.
Meest gelezen
