De Formule 1 maakte zichzelf compleet belachelijk in Canada

De Formule 1 staat anno 2019 niet bol van de spanning en eerlijkheidshalve is dat al jarenlang het geval. Na diverse dominante jaren waarin Mercedes dicteerde, besloten de regelgevers dat het anders moest. Er kwamen nieuwe bolides, met de breedte van een tractor, de lengte van een limousine en het gewicht van een cementwagen. Alles zou beter worden. De coureurs konden harder dan ooit tevoren door de bochten, ronderecords zouden verbroken worden en de jongens zouden van de mannen gescheiden worden. En daar zaten we met zijn allen op te wachten! Echte kerels met ballen van staal, die hun ballen letterlijk uit hun broek reden. Op de limiet, zij aan zij, hard tegen hard! Want dat is toch waar de Formule 1 voor staat? Als Formule 1-fan ben ik opgegroeid met de sport in de jaren negentig, de periode waarin de F1 volwassen werd na talloze crashes, schandalen, controverses en dodelijke ongevallen. Het was de meest boeiende periode voor de koningsklasse van de autosport, omdat er altijd wel iets gebeurde. Waren de races altijd spectaculair? Nee, maar dat zal in de F1 altijd zo blijven. Wel genoot ik volop van de gevechten tussen Schumacher, Hakkinen, Coulthard en later met mannen als Alonso en Montoya. Op de limiet, soms erover. Maar werd er dan gestraft? Slechts zeer zelden. Ook in het middenveld, waar volop chaos was, of bij de talloze startcrashes en andere incidenten werd alleen een straf uitgedeeld als het écht nodig was. Inmiddels kijk ik ruim 25 jaar Formule 1 en kreeg de sport voor mij een boost toen Max Verstappen het ingedutte gezelschap wakker schudde. Op het randje, soms eroverheen, maar meestal net binnen de kaders. Toch wordt tegenwoordig weinig meer gedoogd en lijken diverse coureurs in navolging van Max vaker bestraft te worden. We kunnen zelfs spreken van een heuse straffenbingo.

De manier waarop de GP’s van Monaco en Canada vermoord werden, is werkelijk om te janken

In 2017 werd beloofd dat coureurs vrijer mochten racen, want die gladiatoren in die brede auto’s moesten weer helden worden. Helaas weet de sport dat maar niet waar te maken - getuige de race van afgelopen zondag. Voor de tweede race op rij bepaalde de wedstrijdleiding de uitkomst van de race. Belachelijk! Een seizoen waarin nog minder leven zit dan in een gemiddeld mortuarium, wordt zo compleet om zeep geholpen. Oranje bril? Rode bril? Nee, gewoon liefhebber van het spelletje autoracen. Ik kan oprecht genieten van iedere vorm van autosport. Daar waar coureurs in het WTCR of de IndyCars nog als kerels mogen rijden, elkaar na de race de waarheid vertellen en een biertje drinken, is iedere vorm van (bijna) contract in de Formule 1 anno 2019 verboden. De manier waarop de GP’s van Monaco (waarin Max Verstappen zijn verdiende podiumplaats na de finish verloor met een tijdstraf) en Canada vermoord werden, is werkelijk om te janken. In een sport waarin het in zeven races zoeken was naar lichtpuntjes, in de vorm van inhaalacties of enige vorm van entertainment, wordt alles wat op racen lijkt direct bestraft. Als men op deze manier doorgaat, wordt de Formule 1 nog verder om zeep geholpen. Voor mij als journalist is schrijven over controverse leuk, maar ik schrijf veel liever over controverse na geweldige gevechten op de baan waar de vonken vanaf vliegen. Gevechten waarbij de coureurs op de limiet met elkaar strijden, wat vloeken en na afloop dat welverdiende biertje met elkaar drinken. Dat is hoe racen in mijn beleving moet zijn. De reactie van Sebastian Vettel in Canada was oprecht. Dat was woede, terechte woede. Zijn optreden na de finish was briljant. Laat ze maar even de klere krijgen met de interviews na de race. Zijn actie om de positiebordjes voor de auto's om te wisselen, was subliem. De winnaar van de GP van Canada? Dat was niet Lewis Hamilton, maar Seb. Alleen dachten die fossielen van de wedstrijdleiding daar anders over.