Racingnews365 ging op onderzoek uit en sprak twee grote namen uit de Nederlandse autosportgeschiedenis: Arie Luyendijk (65) en Robert Doornbos (37). De eerstgenoemde won de befaamde Indianapolis 500 tweemaal, zijn jongere collega reed in zowel Formule 1 als IndyCar Series.
Sebastian Vettel leek aan het begin van het seizoen titelfavoriet nummer één in de Formule 1. De Duitser werd op een voetstuk geplaatst, menigeen repte al over zijn aanstaande vijfde wereldtitel. Zeven maanden nadat Vettel de Australische Grand Prix won, lijkt het kampioenschap echter te gaan worden beslist door Lewis Hamilton. De Brit is nu de gevierde man, Vettel zit in het verdomhoekje nadat hij een aantal kostbare foutjes heeft gemaakt. In de Verenigde Staten is de mentaliteit bijzonder anders. Ga maar na: een coureur als Takuma Sato heeft in zijn lange loopbaan meer schade gereden dan de gemiddelde botsautoexploiteur, maar toch is de Japanner een gevierd man. De 41-jarige won in 2017 namelijk de Indy 500 en zodoende heeft hij een heldenstatus aan de overkant van de Atlantische Oceaan.
Takuma Sato: van erkend brokkenpiloot naar 'Indy 500 Champion' Doornbos herkent het fenomeen direct. “Ohja”, zegt de Rotterdammer als Racingnews365 hem daar naar vraagt, “dat merk ik zelf nog steeds. Voor zaken reis ik weleens naar de VS en ik word altijd met heel veel respect bejegend. Waarschijnlijk is dat iets daar – als je als sporter of zakenman iets hebt bereikt, je van je hobby werk hebt weten te maken, dan hebben ze een bepaald soort respect voor je dat nooit zal verdwijnen.” Ondanks dat hij slechts twee seizoenen in Amerika reed, wordt Doornbos door de liefhebber nog altijd herkend. De gevechten die hij op het scherp van de snede afleverde met onder meer Sébastien Bourdais zijn nog niet vergeten. Waar hij met zijn 37 jaar inmiddels een gepensioneerd coureur is, daar rijden er aan de andere kant van de oceaan genoeg rijders mee die ouder zijn dan Doornbos. “De houdbaarheidsdatum van de coureurs is in Amerika veel langer dan in Europa”, schijnt Luyendijk zijn licht over het onderwerp. “En het respect is er mede dankzij de loyaliteit van de teams. Roger Penske is teambaas van één van de grootste teams. Hij is altijd extreem loyaal. Toen ik IndyCars reed, zat Rick Mears in Penske’s team. Rick was op leeftijd en niet snel genoeg meer op straten- en permanente circuits omdat hij veel verwondingen had opgelopen in zijn lange loopbaan, met name aan zijn voeten.”
Robert Doornbos
Ik word in de States nog altijd met veel respect bejegend
“Penske liet Mears echter ‘gewoon’ voor hem rijden, omdat hij wist dat Rick sterk was op ovals. En hij kreeg zijn gelijk: Mears won de Indianapolis 500 liefst vier keer.” Ook in het recente verleden worden coureurs niet zomaar aan de dijk gezet, herinnert Luyendijk zich. “In 2016 werd Simon Pagenaud kampioen in de IndyCars. Dat was voor velen een verrassing, omdat hij in 2015 niet mee kon komen met zijn Penske-teammaten. Desalniettemin bleef Penske hem trouw.” Wat Doornbos tevens opvalt is de manier waarop Amerikanen coureurs ‘groter maken’. “Voorbeeld: aan het einde van mijn Champcar-jaar kreeg ik tijdens een banket een uitdraai van al mijn prestaties. En dat was niet een printje met daarop de overwinningen en de podiumplaatsen, maar zaken als ‘eerste coureur sinds Nigel Mansell die na overstap vanuit Formule 1 een podium scoort’. Gek he! Ze zijn van de statistieken, van de feitjes waarop je kan teren. Ik stond ervan versteld.” Luyendijk meent dat de benaderingswijze in Europa een grote rol speelt in de perceptie van de fan. “Wat ik zo jammer vind, is dat talent snel aan de dijk wordt gezet”, wijst hij op het feit dat jonge coureurs snel onder kunnen sneeuwen. “Als ze niet direct presteren, kunnen ze zo weer weg zijn. Zo zie je soms hoe narrow minded de Formule 1 kan zijn. Kijk eens naar Alexander Rossi – in de F1 beschikte hij over zwak materiaal. Tegenwoordig rijdt hij succesvol rond in de IndyCars. Sommige gasten worden veel te vroeg afgeschreven”, besluit Luyendijk.
Meest gelezen
