Het falende coureursbeleid van Red Bull

Toen Red Bull in 2005 met een eigen team in de Formule 1 stapte om in het jaar erna de werkzaamheden uit te breiden met B-team Toro Rosso waren de intenties duidelijk. Toro Rosso was er om eigen talenten te laten debuteren en wanneer ze goed genoeg zouden zijn, zouden ze een kans krijgen bij het grote Red Bull Racing. Voor de coureurs zou Red Bull putten uit het in 2001 opgerichte talentenprogramma. De eerste coureur die door Red Bull naar de Formule 1 werd gebracht was Christian Klien, die in 2004 debuteerde bij Jaguar Racing, het team dat een jaar later verder zou gaan als Red Bull Racing. Terugkijkend op zestien jaar Red Bull is het aantal coureurs dat daadwerkelijk de volledige weg naar de hoofdmacht wist te bewandelen op twee handen te tellen: Christian Klien, Sebastian Vettel, Daniel Ricciardo, Daniil Kvyat, Max Verstappen, Pierre Gasly en Alexander Albon. Vier daarvan wisten het niet ver te schoppen, waardoor Vettel, Ricciardo en Verstappen als absolute pareltjes over blijven. Drie race winnende Red Bull-coureurs in zestien jaar tijd is een magere oogst. Natuurlijk, in de beginjaren van het team was het niet noodzakelijk om die absolute wereldtopper in de auto te hebben. Ervaring was in het opbouwen van het team veel belangrijker en daarom werden ook coureurs als David Coulthard en Mark Webber in die beginjaren aangesteld als coureurs. Geen talenten uit eigen kweek, maar mannen met ervaring, die bovendien echt wel een potje konden sturen.

Magere oogst

Aan de hand van dat soort mannen groeide het team uit tot de formatie die in 2010 met Sebastian Vettel de titel wist te grijpen, het eerste en vooralsnog enige talent dat daarin slaagde. Vanaf 2014 moest Red Bull het doen met sporadische overwinningen voor Daniel Ricciardo en later Max Verstappen, terwijl Kvyat, Gasly en Albon door de mand vielen. In 2016 was Verstappen de laatste groeibriljant waarin Red Bull het voor de hoofdmacht echt zag zitten. Gasly en Albon waren nooit eerste keuzes, aangezien Gasly volgens de planning van Red Bull zeker een jaar te vroeg het plekje van Ricciardo moest overnemen en ook de keuze voor Albon was halverwege 2019 niet uit luxe geboren. Tegenwoordig wordt weleens gekscherend over het vervloekte tweede Red Bull-stoeltje gesproken, maar feit is dat niemand daar in de laatste jaren met een echt gedegen voorbereiding in terecht is gekomen. Niemand was opgewassen tegen Verstappen, of die auto nu op maat was gemaakt voor Verstappen of niet. Red Bull moest het niet doen met de beste coureurs, maar met de beste coureurs die ze zelf in huis hadden. Hoewel, moesten? Ze móéten natuurlijk niks, maar kiezen er zelf voor om vast te houden aan de eigen filosofie. De toppers van daarbuiten werden nooit écht overwogen, zelfs bijna smekende kampioenen als Fernando Alonso werden buiten de deur gehouden. Buiten het feit dat je je kunt afvragen of ze zichzelf daarmee niet tekort deden, is de vraag of het helemaal eerlijk is tegenover jongens als Kvyat, Gasly en Albon. Het zijn jongens die moesten voldoen aan een ideaal dat misschien voor deze coureurs niet haalbaar was. Natuurlijk, Red Bull was verwend geraakt door de Vettels, Ricciardo's en Verstappens van deze wereld, maar dat topniveau verwachten van al je coureurs is misschien niet reëel. De resultaten onderschrijven dat.

Het kwartje valt?

"Red Bull heeft twee goede coureurs nodig om Mercedes uit te dagen", is een veelgehoorde kreet de afgelopen anderhalf jaar. In 2019 en 2020 koos Red Bull er willens en wetens voor om niet voor de beste coureurs te gaan, maar voor eigen coureurs, zowel bij Red Bull als bij Toro Rosso. Niet voor niets werden afdankertjes als Daniil Kvyat en Alexander Albon weer opgeraapt. Dat laatstgenoemde vervolgens zelfs in het diepe gegooid werd bij de hoofdmacht, is niet in het belang van de coureur. Het feit dat een Gasly nu weer op de toppen van zijn kunnen presteert bij AlphaTauri, bewijst dat hij in potentie een topcoureur is, maar simpelweg niet goed gedijt bij Red Bull. Hetzelfde kan voor Albon gelden. Na twee jaar van aanmodderen met Gasly en Albon komt dan eindelijk het besef dat ook een Nico Hulkenberg of Sergio Perez geschikt zou kunnen zijn voor een Red Bull-stoeltje. Opnieuw een noodgreep, maar wel één die uit nog diepere nood geboren is, omdat de kweekvijver nóg verder aan het opdrogen is. Natuurlijk staat Yuki Tsunoda klaar in de startblokken, maar ook die moet nog maar aantonen dat hij van wereldniveau is. Hij laat leuke dingen zien in de Formule 2, maar kan niet zo imponeren als bijvoorbeeld Gasly dat in diezelfde klasse ooit deed. Misschien dat Red Bull als een blad aan de boom omdraait als blijkt dat de keuze voor een tweede rijder van buiten de eigen geleden zijn vruchten afwerpt en afstapt van de eigen filosofie. Het zou het team zoveel meer ademruimte geven, niet in de laatste plaats omdat Red Bull als instituut als enige vier cockpits heeft te vullen in de Formule 1. Dat ís ook een hele opgave, maar waarom juist daarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Zolang men het opleidingsprogramma in stand houdt, dient er zich vanzelf weer een keer een talent aan. Niet voor niks wordt er over coureurs als Verstappen en Vettel gesproken over 'een talent dat zich eens in de tien jaar aandient'. Tot die tijd is er niks mis met een Hulkenberg of een Perez. Is Hulkenberg de ideale teamgenoot voor Max Verstappen? Tom Coronel, Ruud Dimmers en host Thomas van Groningen bespreken het hieronder in de nieuwste RN365-podcast.