Nicolas Hamilton, zo veel meer dan alleen de broer van Lewis

Zoals bijna elke professionele autocoureur brengt Nicolas Hamilton zijn dagen momenteel thuis door - om precies te zijn bij zijn vriendin. Het gaat goed met de 28-jarige coureur, tenminste, zo goed als hij kan wensen in deze bijzondere periode, zo vertelt hij in een exclusief interview met RacingNews365 . Samen met zijn vriendin, die toevallig ook zijn personal trainer is, probeert hij zo scherp, fit en gezond als mogelijk te blijven tijdens de lockdown. Al bijna een decennium lang is de jongste van de twee Hamilton-telgen druk bezig met het beklimmen van de Britse autosportladder. Als het coronavirus het toelaat start hij in augustus aan zijn tweede opeenvolgende seizoen in British Touring Car Championship, het hoogste niveau in Groot-Brittannië. Lang zag het er echter niet naar uit dat hij zijn net als zijn grote broer naam zou maken in de autosport. Nicolas werd namelijk twee maanden te vroeg geboren en gediagnosticeerd met Cerebral Palsy, een stoornis die wordt veroorzaakt door schade aan de hersenen waardoor de Brit zijn benen niet goed kan bewegen en zijn spiergroei is aangetast. Toen hij slechts achttien maanden oud was, werd zijn ouders verteld dat de kleine Nicholas nooit zou kunnen lopen en hij de rest van zijn leven waarschijnlijk in een rolstoel door moest brengen. Toen zijn zeven jaar oudere broer een natuurtalent bleek te zijn, vestigde echter ook de aandacht van Nicolas zich op autosport . "Al zo lang als ik me kan herinneren wilde ik ook racen", zo erkent Hamilton. "We waren slechts een arme, zwarte familie zonder concrete plannen, zonder enige doelen, maar autosport en racen is het enige wat ik me kan herinneren. Ik wilde racen, maar door mijn stoornis wist ik niet of het mogelijk was om achter het stuur van een auto te kruipen. Mijn ouders wilden me ook niet iets laten doen wat potentieel gevaarlijk was, dus daarom kreeg ik destijds niet de kans om mijn liefde, mijn passie te achtervolgen." Toch was Nicolas vastberaden om zijn handicap te overwinnen en na jaren van hard werk en veel doorzettingsvermogen, kon hij zijn rolstoel eindelijk aan de kant schuiven. Ondertussen leerde hij het reilen en zeilen van autosport door race games te spelen. "Ik deed niks anders dan gamen. Ik hield van autosport, maar ik kon het niet uitoefenen, dus richtte ik mijn aandacht op de online racewereld." Hamilton bleek een talent te zijn en was binnen een mum van tijd een van de beste online racers in het Verenigd Koninkrijk. "Daardoor leerde ik zoveel. Over het remmen, racelijnen, het bochtenwerk, engineering en hoe ik mijn auto af moest stellen." Artikel gaat verder onder de Instagrampost. In april beklom Nicolas Hamilton 151 keer een trap in zijn tuin, net zo vaak als zijn broer Lewis in zijn F1-carrière het podium beklom, om zo geld in te zamelen voor de Britse gezondheidszorg.

B_FUABGApIn

View this post on Instagram A post shared by Nic Hamilton (@nicolashamilton) on Apr 17, 2020 at 6:10am PDT

Nicolas' droom om een professioneel coureur te worden werd eindelijk werkelijkheid toen hij op 18-jarige leeftijd zijn vader, Anthony Hamilton, bleef lastigvallen met de vraag of hij een keer mocht racen. Toen zijn vader eindelijk zwichtte, trokken ze naar een raceschool, waar hij aan het einde van de eerste dag al enkele seconden sneller bleek dan de instructeur. "Toen realiseerde ik me dat ik mogelijk carrière zou kunnen maken in autosport, mits ik hard zou werken en mijn vader zou weten te overtuigen." En daarin slaagde hij. In 2011, toen zijn broer inmiddels al een eenmalig Formule 1-wereldkampioen was, koos Nicolas Hamilton voor de Britse Renault Clio Cup als het startpunt van zijn carrière. "Met behulp van mijn vader en tot op zekere hoogte natuurlijk ook door het succes van mijn broer kwam ik in de autosport en kreeg ik de kans om carrière te maken. Op dat moment was ik slechts een kind dat wilde racen en ik had weinig verstand van alles wat er bij kwam kijken, zoals het vinden van sponsoren en budget. Racen is slechts het enige waar ik aan kon denken." Daar kwam na één seizoen verandering in toen zijn vader hem vertelde dat hij zelf moest gaan leren om het benodigde bedrag bij elkaar te verzamelen via sponsoren. "Toen ging ik van een autocoureur die in zijn eerste jaar alles had naar een autocoureur die eigenlijk niks had, terwijl ik ook niet wist hoe ik kansen voor mezelf moest creëren", zo vertelt hij. Hij had voor de gemakkelijke weg kunnen kiezen en zijn broer om financiële hulp kunnen vragen, maar daar koos hij opzettelijk niet voor. "Ik heb hem nooit om hulp gevraagd. Ik wil mijn eigen kansen creëren, daar draait het bij mij om, ik wil niet afhankelijk zijn van anderen." Al snel had hij echter door dat ondanks zijn bekende achternaam niet alles zomaar even aan zou komen waaien. "Je hebt echt een zakelijk brein nodig als je succesvol wil zijn in de autosport en jaren later ben ik nog steeds aan het leren hoe het moet", zo erkent Hamilton, die gedurende zijn reis in de autosportwereld meermaals zonder stoeltje zat. "Het is een periode van succes en mislukking, van vallen en opstaan geweest. Hopelijk kan ik nu een sterk platform bouwen en daardoor vele achtereenvolgende jaren actief zijn in de motorsport, want als je niet constant racet, dan doe je ook geen ervaring op." Hij werd uiteindelijk weliswaar de eerste gehandicapte coureur ooit in de British Touring Car Championship, maar zijn onervarenheid heeft hem op weg naar de hoogste Britse raceklasse parten gespeeld, zo stelt hij vast. "Ik heb eigenlijk weinig ervaring, omdat er enkele jaren zijn geweest waar ik niet tot nauwelijks racete. Daar probeer ik nu verandering in te brengen door een team om me heen te bouwen dat achter me staat en me kan helpen." Helaas kwam Nic, zoals hij vaak wordt genoemd, er al snel achter dat niet iedereen in de autosportwereld zomaar te vertrouwen is. "Het is erg lastig om mensen te vertrouwen. Vele mensen hebben toegezegd mij te helpen, maar dat is eigenlijk nooit goed afgelopen. Daarom ben ik op eigen houtje door blijven gaan, maar uiteindelijk vind je toch wel de juiste mensen op je pad", zo glimlacht hij. Artikel gaat verder onder de afbeelding

En dat is ook precies wat hem is gelukt. Hij hoopt dat het komende seizoen, wat zijn tweede achtereenvolgende seizoen in de hoogste Britse raceklasse zal zijn, het begin wordt van een lange, duurzame carrière in de autosport. Als het aan de 28-jarige coureur ligt is hij namelijk nog langer niet klaar. Als zijn lichaam het toelaat, hoopt hij nog jaren door te gaan. "Wanneer het te gevaarlijk wordt voor mij om te racen, dan stop ik. Zolang ik het geld bij elkaar kan sprokkelen om te racen, dan zal ik dat ook doen. Racen is mijn leven, het is waarvoor ik opsta in de ochtend, het is de reden dat ik zo hard werk om ervoor te zorgen dat ik sterk en fit genoeg ben om tegen wie dan ook te racen. Ik zou niet weten wat ik zonder racen zou doen." Wat Hamilton wel weet, is dat hij graag anderen inspireert, dat is iets waar hij voldoening uithaalt en al jaren lang doet in zijn rol als public speaker. "Ik wil mijn verhaal blijven vertellen, nog meer uitdagingen aangaan en op die manier ook buiten de autosport een publiek figuur worden. Daar zie ik zeker potentie in, maar ik zie wel hoe het loopt. Voor nu wil ik me op mijn racecarrière focussen, maar als ik daarnaast ook nog de mogelijkheid krijg om mensen te inspireren, dan zou dat voor mij perfect zijn. Ik heb misschien niet alle antwoorden op ieders vragen, maar ik leef ervoor om een glimlach op andermans gezicht te toveren", zo sluit hij emotioneel af. Nicolas Hamilton wist tijdens dit interview met zijn continue, besmettende glimlach in ieder geval ook een grote glimlach op onze gezichten te toveren. Hij is het levende bewijs dat hard werk en veel doorzettingsvermogen uiteindelijk loont.