Toen Bottas kort voor de finishvlag werd gezwaaid vroeg of Mercedes de plaatsen nog weer terug zou wisselen, kreeg hij een ferme nee op het rekest. De Fin was slachtoffer geworden van een onvervalste teamorder, een regel waarbij het team rijder A boven rijder B stelt, ondanks dat rijder B wellicht sneller is. Racingnews365 dook in de geschiedenis en haalde een aantal vergeten teamorders en aanverwante strategieën boven water.
1955 Teamorders zijn zo oud als de weg naar Rome, zo blijkt bij het bestuderen van de F1-geschiedenis. Het seizoen 1955 dreigt uit te gaan als een nachtkaars. De autosportwereld staat te trillen na het weerzinwekkende ongeval van Pierre Levegh op Le Mans, waarbij naast de coureur 83 toeschouwers om het leven komen. De Formule 1 gaat echter door, al zij het met slechts twee wedstrijden – de overige drie geplande Grands Prix worden afgelast. Op het circuit van Aintree wordt de Grand Prix van Groot-Brittannië verreden en zoals wel vaker dat seizoen zijn de Mercedessen oppermachtig. Thuisrijder Stirling Moss vertrekt van pole, voor stercoureur Juan Manuel Fangio. De Argentijn weet de Brit na een tiental ronden te passeren, maar krijgt kort daarna vanuit de pitstraat te horen dat hij Moss weer langszij moet laten. Mercedes gunt haar tweede rijder (Moss) namelijk zijn allereerste overwinning. Fangio gehoorzaamt keurig aan de teamorder en laat Moss voorbij. De Brit stuurt naar zijn eerste zege, al laat Fangio hem niet uit het oog verdwijnen. Op slechts twee tienden van Moss brengt de Argentijn zijn Mercedes over de eindstreep, wat hem achteraf – door afgelasting van andere races – het wereldkampioenschap van 1955 oplevert.
1983 Soms kunnen teams bepaalde situaties tot in den treure voorbereiden, als het anders uitpakt zijn teamorders ineens niet meer nodig. In de Europese Grand Prix van 1983, gehouden op Brands Hatch, kan Alain Prost voor de eerste keer in zijn carrière kampioen worden. De Fransman moet titelrivaal Nelson Piquet in de race echter voor laten, waardoor de Braziliaan het gat verkleint naar twee punten. De slotwedstrijd van het seizoen vindt plaats op het Zuid-Afrikaanse Kyalami. Voor de race wordt Riccardo Patrese, de nummer twee bij Brabham, uitvoerig gebrieft. Wat moet hij doen in welke situatie? De Italiaan moet voor de race met ongeveer zestig scenario’s rekening houden, maar naderhand blijken alle uren die Brabham in teamstrategieën heeft gestopt overbodig. Na de start raast Piquet van P2 naar P1, Patrese komt van de derde plaats en schuift aan achter zijn teammaat. Piquet beukt met een razend tempo voorop, loopt tientallen seconden uit en kan zelfs zonder plaatsverlies een pitstop maken. Als Prost uitvalt, weet Piquet dat hij aan een paar puntjes genoeg heeft. Zodoende hoeft het mes niet meer tussen de tanden. Piquet laat zich afzakken, Patrese neemt de leiding over en wint de kampioenschapsrace van zijn teamgenoot.
19 98 'Al te goed is buurmans gek'. Anno 2018 doet David Coulthard er vrij luchtig over. De Schot beweert dat Michael Schumacher en Mika Häkkinen eind jaren ’90 en begin jaren ’00 gewoonweg te sterk waren, waardoor hij zelf geen kans maakte op het wereldkampioenschap. Toch zetten twee teamorders je weleens aan het denken. Eind 1997 moet Coulthard een zege aan Häkkinen laten (Jerez), omdat McLaren-baas Ron Dennis meent dat dit goed is voor het moreel van de Fin. Eén wedstrijd en een complete winterstop later is het álweer raak. Häkkinen en Coulthard hebben voor de Australische Grand Prix een afspraak gemaakt dat degene die als eerste van het tweetal de eerste bocht induikt, het recht krijgt om de race te winnen. Häkkinen weet zijn pole voor de eerste bocht te verzilveren en Coulthard moet volgens de afspraak genoegen nemen met P2. Häkkinen wordt echter eens te vaak de pits in gesommeerd, op één moment staat zijn crew niet klaar en moet de Fin doorrijden. Coulthard heeft hem hierdoor in weten te halen. De Schot toont zich een ware gentleman door Häkkinen na de laatste serie pitstops alsnog voorbij te laten. Häkkinen wint de race en later dat seizoen ook de titel.
1998 Ook al is de nummer twee nog zo snel, de nummer één blijft de koploper wel. Sommige teamorders zijn eigenlijk best te verklaren en daarom ook logisch. Als het halve veld van de baan vliegt, met mechanisch malheur te maken krijgt of op een andere manier de finishvlag niet kan zien op Spa-Francorchamps in 1998, komen de Jordans op één en twee te liggen. Jordan, dat meedoet sinds 1991, is op dat moment nog nooit verder gekomen dan een handjevol tweede plaatsen. Met Damon Hill op plek één en Ralf Schumacher op plek twee lijkt een droom van Eddie Jordan uit te komen. Echter: Schumi II is véél sneller dan Hill en waar Hill al meer dan twintig races en een kampioenschap heeft gewonnen, staat de teller van de hongerige, jongste Schumacher nog altijd op nul overwinningen. Hill ziet het gevaar aankomen. "Ik wil niet veel zeggen, maar als wij met elkaar gaan racen, kan deze dubbelzege door het putje gaan." Eddie Jordan moet hoogstpersoonlijk ingrijpen om het niet tot een teamintern duel te laten komen en spreekt richting Schumacher de befaamde woorden: “Ralf, je mag Damon niet inhalen. Dit is een teamorder.” Als Schumacher niet reageert, zorgt Jordan ervoor dat hij dat wel doet. Tot driemaal toe moet Schumacher over de boardradio toe worden gesproken, alvorens hij kortaf bevestigt. Enkele ronden later is de dubbelzege een feit.
2012 Innovativiteit met een vleugje idioterie In de slotfase van het seizoen 2012 dreigt de rijderstitel uit de handen van Ferrari te glippen. Met een zwaar ondermaatse wagen heeft Fernando Alonso het tot aan de Grand Prix van de Verenigde Staten voor elkaar gekregen om in de buurt van Sebastian Vettel te blijven, al is het Duitse wonderkind hem na een waanzinnige stint in Azië (vier zeges uit vier optredens) hem in het kampioenschap wel voorbij gestoken. Met tien punten achterstand op Vettel reist Alonso af naar het Circuit of the Americas, waar in 2012 voor de eerste keer wordt geracet met Formule 1-wagens. In de kwalificatie komt Alonso er totaal niet aan te pas. Waar Vettel pole traint, moet de Spanjaard het doen met een teleurstellende negende plaats. Aangezien Romain Grosjean tegen een gridstraf aanwandelt, wordt Alonso gepromoveerd naar P8. Maar dat wil Alonso helemaal niet: de achtste startplaats ligt op het vuile gedeelte van de baan. Wat Ferrari vervolgens doet is zowel briljant als bizar te noemen. Alonso’s teammaat Felipe Massa heeft zich als zevende gekwalificeerd, maar promoveert door het wegzakken van Grosjean naar P6 – ook op de vuile kant. Men scheurt het zegeltje van Massa’s versnellingsbak, waardoor Massa een gridstraf van vijf plaatsen krijgt. Alonso stijgt nog een plekje (P7), Massa zakt naar P11. Beide heren starten zodoende aan de ‘schone’ zijde van de baan. Het levert Ferrari allerminst windeieren op: Alonso scheurt in de race richting een podium, waar Vettel voor de zege zijn meerdere moet erkennen in Lewis Hamilton. Zo verliest Alonso uiteindelijk slechts drie puntjes. Massa wordt keurig vierde. Genoeg voor het kampioenschap blijkt de truc van Ferrari uiteindelijk niet, maar dat heeft men mede te danken aan een krankzinnige slotrace in Brazilië.
Meest gelezen
