Zo gingen de vorige dominante Formule 1-teams ten onder

Voor het zevende seizoen op rij kan Mercedes in 2020 het constructeurskampioenschap naar zich toe trekken. Daarmee zou het team een nieuw record vestigen voor meeste titels op rij. Ook de wereldtitels bij de coureurs gingen de afgelopen jaren naar een coureur van de Silberpfeilen. Ferrari leek de afgelopen jaren zo nu en dan in staat om de dominantie mogelijk te doorbreken, maar uiteindelijk trok Mercedes altijd aan het langste einde. Nu het Italiaanse team al voor het seizoen lijkt afgehaakt is er dit jaar slechts één team dat aan de stoelpoten van Mercedes kan zagen: Red Bull. Alle drie de topteams weten overigens hoe het is om de sport te domineren.

McLaren-Honda (1988 t/m 1991)

Aan het einde van de jaren '80 en het begin van de jaren '90 was McLaren samen met Honda absoluut oppermachtig. Halverwege de jaren '80 wist McLaren al twee achtereenvolgende titels te winnen met behulp van een TAG-motor, maar in 1986 en 1987 moest het team de constructeurstitel laten aan Williams, dat een op dat moment betere en krachtigere motor had: de Honda-motor. Voor het seizoen 1988 besloot McLaren dan ook over te stappen op Honda-motoren en trok het Ayrton Senna aan. Samen met Alain Prost domineerde de Braziliaan de daaropvolgende jaren de sport. In 1988 was de McLaren MP4/4 werkelijk ongenaakbaar. Van de zestien races werden er vijftien gewonnen door de McLaren-coureurs. Het was een begin van een dominantie van vier seizoenen lang. De twee coureurs haalde het beste (en misschien ook het slechtste) bij elkaar naar boven. In 1990 besloot Prost vervolgens over te stappen naar concurrent Ferrari, maar de dominantie van McLaren wist hij daar nog niet te doorbreken, nadat de twee coureurs in de strijd om het kampioenschap tijdens het raceweekend in Japan met elkaar in aanraking kwamen en de titel naar Senna en McLaren ging. In 1991 kwam Williams, met Renault-motoren achterin, langzaam dichterbij. De dominantie vertoonde haarscheurtjes en jawel, in 1992 ging het Williams-team en coureur Nigel Mansell er met de wereldtitels vandoor. Honda besloot vervolgens uit de sport te stappen vanwege een financiële crisis in thuisland Japan en het duurde weer enkele jaren totdat McLaren weer een titel won, dit keer met behulp van de Mercedes-motor.

Ferrari (1999 - 2005)

In 1996 kwam toenmalig tweevoudig wereldkampioen Michael Schumacher over van Benetton. Hij moest Ferrari, dat al sinds 1983 geen constructeurs- en sinds 1979 geen coureurstitel had veroverd, terug naar de top brengen. Het zorgde voor een opleving bij het Italiaanse team. In 1997 kwam Schumacher al dichtbij de titel en in 1999 zorgde een gebroken been ervoor dat Schumacher kansloos was voor de wereldtitel. Zijn prestaties waren wel goed genoeg om Ferrari aan de wereldtitel te helpen. In 2000 was het dan eindelijk zo ver. Negen overwinningen zorgden ervoor dat Schumacher en Ferrari de titel grepen. Het zou het begin zijn van vijf achtereenvolgende coureurs- en constructeurstitels. Het hoogtepunt van de dominante Schumacher-Ferrari-periode was het seizoen 2002. De Ferrari F2002 won vijftien van de zeventien races, waarvan elf overwinningen naar Schumacher gingen. In 2003 leek de dominantie even voorbij te zijn, maar ondanks een sterk Williams en een sterk McLaren sleepten Schumacher en Ferrari de titels binnen. Het jaar 2004 was weer een seizoen waarin Ferrari domineerde. Vijftien van de achttien races werden er gewonnen door de Scuderia, waarvan dertien door Schumi, die zijn zevende titel opstreek. Het was echter wel het einde van de dominante periode, want in 2005 was het Renault dat het sterkst was en won Ferrari slechts één race. Nota bene de Amerikaanse Grand Prix, waar maar zes coures aan meededen. Dat kwam voornamelijk door de nieuwe bandenregels, waardoor er tijdens een Grand Prix geen banden meer mochten worden gewisseld. Die regel raakte Ferrari hard, omdat de Bridgestonebanden waar de Italianen mee werkten veel geschikter waren voor korte dan voor lange stints.

Red Bull-Renault (2010 - 2013)

Na enkele spannende jaren waarin de wereldtitels naar verschillende teams gingen, was het in 2010 Red Bull dat samen met motorleverancier Renault begon aan haar dominante periode. Ferrari werd verslagen door Red Bull, Fernando Alonso nipt door Sebastian Vettel, maar de toon voor de komende jaren was gezet. Want in 2011 had Vettel nauwelijks tegenstand. Van de negentien races eindigde de Duitser er zeventien op het podium en won hij er in totaal elf. Hij won de wereldtitel dan ook met een straatlengte voorsprong, net zoals zijn team Red Bull dat deed. Die overduidelijk dominantie was er in 2012 niet meer, maar door een ijzersterk slot van het seizoen van Vettel wist de Duitser voor het derde jaar op rij kampioen te worden. Wederom was het Alonso die nipt werd verslagen. Ook Red Bull werd kampioen bij de constructeurs, met zestig punten voorsprong op Ferrari. 2013 was het laatste jaar van de Red Bull-dominantie, en hoe. De laatste negen races van het seizoen werden gewonnen door Sebastian Vettel, die dat jaar bij slechts drie van de negentien races niet op het podium stond. Niemand kwam in zijn en Red Bulls buurt. De voorsprong op nummer twee Mercedes was een duizelingwekkend aantal van 236 punten.

Mercedes (2014 - ?)

Maar, aan de dominantie van Red Bull kwam in 2014 een pijnlijk einde. Plots was het Mercedes dat heer en meester was. Bij het ingaan van het hybride tijdperk bleken de Silver Arrows met afstand de beste, nieuwe hybride V6-motor te hebben ontwikkeld. Daar waar de V8-motor van Renault oppermachtig was, zo kon niemand aan de hybride creatie van Mercedes tippen. Vijftien overwinningen, waarvan elf 1-2-finishes waren de indrukwekkende statistieken van het team dat jaar. Die dominantie zette Mercedes in 2015 en 2016 vrolijk door, met respectievelijk zestien en negentien (!)overwinningen. In 2017 deed Sebastian Vettel namens Ferrari een dappere poging, maar uiteindelijk strandde de Duitser op zo'n 56 punten van zijn Britse rivaal. Ook Mercedes was nog steeds het betere team, al werd het gat naar de concurrentie wel wat kleiner. Diezelfde verhoudingen zagen we in 2018, de Mercedes-motor bleef oppermachtig, maar het einde van de dominantie leek in zicht. Toch was het in 2019 weer raak, maar opnieuw werden de verhoudingen kleiner. Zeker aan het einde van het seizoen leek Mercedes niet meer onfeilbaar, al was en is het overduidelijk nog steeds het te kloppen team. Met zes wereldtitels bij de constructeurs en zes bij de coureurs is Mercedes de afgelopen jaren dus ongenaakbaar. Het pantser vertoonde zeker de laatste jaren zo af en toe een haarscheurtje, maar dat het team nog steeds het te kloppen team is, lijkt duidelijk. Het hybride tijdperk is inmiddels echter al een geruime tijd bezig en de oppermachtige motor van Mercedes lijkt bij te zijn gehaald door de concurrentie. Red Bull lijkt momenteel het enige team te zijn dat op korte termijn de dominantie van Mercedes kan doorbreken, al zal het niet gemakkelijk worden. De vorige keren dat een dominant team van de troon werd gestoten waren daar echter grote regelveranderingen voor nodig, die dit seizoen niet aan de orde zijn. Red Bull kan alleen hoop putten uit het feit dat McLaren-Honda iets minder dan dertig jaar geleden voorbij werd gestreefd door de Renault-motoren van Williams. Met de verbeterde Honda-motor en een verder ontwikkelde Red Bull-bolide moet Mercedes dit seizoen dus aan het wankelen worden gebracht. Gaat Mercedes na dit jaar de geschiedenisboeken in als beste constructeur ooit, of kan Red Bull er een stokje voor steken? De tijd zal het uitwijzen.