De grootste F1-schandalen: het bandendebacle tijdens de GP van de Verenigde Staten in 2005

In de inmiddels vijfde editie van deze rubriek gaan we vijftien seizoenen terug in de tijd, naar het jaar 2005. De Grand Prix van de Verenigde Staten zou dat jaar uitdraaien op een regelrechte blamage, waardoor de Formule 1 wereldwijd gezichtsverlies leed. De race in Indianapolis, waar slechts zes coureurs van start zouden gaan, zou uiteindelijk de geschiedenisboeken ingaan als een van de meest controversiële races uit de geschiedenis van de koningsklasse van de autosport. In de aanloop naar de 2005-editie van de Grand Prix van de Verenigde Staten leek het gewoon een normaal raceweekend te gaan worden. De negende race van het Formule 1-seizoen werd verreden op de Indianapolis Motor Speedway, ook wel bekend van de befaamde Indy 500 die daar elk jaar wordt verreden. De Formule 1-coureurs reden deels op het ovale circuit, waar hoge snelheden werden behaald, maar ook deels op het bochtigere binnencircuit. De vrijdag van het GP-weekend brak aan, gedurende welke de vrije trainingen zoals gebruikelijk op het programma stonden. Het ging echter al snel mis op het circuit in Indianapolis. Toyota-coureur Ralf Schumacher crashte tijdens de middagsessie door toedoen van een falende linker achterband hard in de muur in bocht dertien, de zeer lange en snelle bocht, die ook deel uitmaakt van het ovale circuit waar IndyCar haar races op rijdt. Als gevolg moest Toyota testcoureur Ricardo Zonta noodgedwongen naar voren schuiven, omdat de Duitser niet meer in staat was om het raceweekend te vervolgen. Nadat er in navolging van Schumacher meerdere incidenten plaatsvonden waar coureurs rijdend op Michelin-banden bij betrokken waren – in 2005 was behalve Michelin ook Bridgestone bandenleverancier van sommige Formule 1-teams – besloot de Franse bandenleverancier om de kwaliteit van haar banden nogmaals te controleren. Tot schrik van Michelin zelf bleek de kwaliteit van de banden niet goed genoeg om de coureurs er 73 ronden lang op te laten rijden. Michelin gaf met de staart tussen de benen toe dat het de veiligheid van haar coureurs slechts tien ronden lang kon garanderen. Volgens de Formule 1-regels mocht er dat seizoen bovendien niet van banden worden gewisseld tijdens een race. Wat volgde was een race tegen de klok. De zeven teams die met Michelin-banden rondreden, zouden zonder passende oplossing de levens van hun coureurs in gevaar brengen als ze hen op zondag de baan op stuurden. De FIA wees een mogelijke oplossing om nieuwe, veilige banden in te laten vliegen af. Ook de suggestie om in allerijl een chicane toe te voegen aan de racebaan, om zo de snelheid in bocht dertien te verminderen, werd door de FIA de grond in geboord. De keuzes die de teams van de FIA kregen waren als volgt: laat je coureurs langzamer door bocht dertien rijden of zorg dat de banden elke tien ronden worden vervangen, wat door de FIA zou worden toegelaten aangezien de veiligheid van de coureurs in het geding was. Langzaamaan mondde het bandendebacle uit in een grote soapserie. Van de drie teams die op de veilige Bridgestone-banden reden, waren er twee, Minardi en Jordan, bereid om akkoord te gaan met de wijzigingen aan het circuit. Toenmalig Ferrari-teambaas Jean Todt weigerde namens het Italiaanse team echter in te stemmen met het voorstel. Ook toenmalig FIA-president Max Mosley zag dat idee absoluut niet zitten. Tekst gaat verder onder de foto

Vervolgens kwamen de teambazen, op Todt na, bij elkaar en werden er alternatieve opties besproken: den race die niet meetelde voor het kampioenschap, een race waarbij alle Michelin-coureurs de chicane pakten en alle Bridgestone-coureurs niet, of een race waarin de Michelin-coureurs geen punten konden scoren. Allen passeerden ze de revue. Uiteindelijk vonden al die ideeën hun Waterloo, waarna de race steeds sneller naderde zonder dat er een oplossing voor het bandenprobleem was gevonden. En zo kregen de Amerikaanse fans op de tribune en de miljoenen mensen thuis op de bank op zondagmiddag 19 juni 2005 een beschamende vertoning voorgeschoteld. Alle twintig coureurs begonnen aan hun opwarmronde, maar aan het einde daarvan doken er veertien, allen op Michelin-banden, terug in de pits om daar hun auto te parkeren, uit te stappen en niet te racen. De zes coureurs op Bridgestone banden, Michael Schumacher, Rubens Barrichello, Tiago Monteiro, Narain Karthikeyan, Christijan Albers en Patrick Friesacher waren de enigen die de vijf startlampen rood zagen worden en vervolgens uit zagen gaan. Van start tot finish was het Schumacher die aan de leiding ging en zo de gemakkelijkste overwinning uit zijn carrière in de wacht sleepte - en de enige voor Ferrari dat seizoen! Tiago Monteiro, de Portugees in dienst van Jordan, was na afloop van het GP-weekend in Amerika mogelijk de enige blij ogende persoon in de Formule 1-paddock, aangezien hij in Indianapolis zijn eerste en enige podiumplek wist te veroveren. Formule 1-fans wereldwijd bleven echter compleet verbouwereerd achter en zo ging de Grand Prix van de Verenigde Staten de boeken in als een van de meest beschamende vertoningen in de geschiedenis van de Formule 1. Luister hieronder naar de nieuwste F1-podcast van RacingNews365, met Tom Coronel, Joe van Burik en Rudy van Buren.