F2-coureur doet emotioneel boekje open over dodelijke crash Spa

Zaterdag 31 augustus. De Formule 1 is net klaar met haar kwalificatiesessie als de Formule 2 begint aan de hoofdrace. Nyck de Vries vertrekt vanaf poleposition en rijdt na de start weg. Niemand heeft op dat moment weet van het drama dat er aan zit te komen. Want al meteen in de openingsfase gaat het verschrikkelijk mis.

De auto's gaan voor de tweede keer de heuvel bij Eau Rouge - Raidillon op, als Giuliano Alesi de controle over zijn Trident verliest. In een poging om de spinnende Alesi te ontwijken, gaat zijn Trident-teamgenoot, Ralph Boschung, van het gas af. Anthoine Hubert, op dat moment rijdend achter Boschung, kan door de blinde bocht die Raidillon is niet zien waar Boschung is en raakt met zijn voorwiel het achterwiel van de Trident.

De Fransman verliest vervolgens de controle en raakt hard de muur aan de rechterkant van de baan. Hubert komt vervolgens overdwars terug de baan op, recht voor de neus van Juan Manuel Correa. De Amerikaan met Ecuadoraanse achtergrond kan geen kant op en raakte Hubert vol in de zijkant van zijn Arden. Een crash van 82G(!), waarbij beide coureurs zwaar gewond raken. Hubert bezwijkt aan zijn verwondingen, maar Correa overleeft wonder boven wonder de verschrikkelijke crash.

Rechterbeen volledig verwoest

Wekenlang werd Correa in het ziekenhuis van Luik in leven gehouden, waar hij meerdere keren door het oog van de naald kroop. Maar de Amerikaan bleef strijden en overleefde zijn verwondingen. Sterker nog, Correa kwam terug, en hoe. Inmiddels vertoont hij zijn kunsten weer in de Formule 2 en vijf jaar na dato stond Correa voor het eerst weer op het podium. In gesprek met Sky Sports doet hij een emotioneel boekje open over de afgelopen jaren.

"Het begint inmiddels steeds meer en meer als een 'gewoon' weekend te voelen," aldus Correa zittend aan de voet van Eau Rouge. "Ik ben hier inmiddels al weer een aantal weekenden geweest om te racen, zowel in F3 als vorig jaar in F2. Maar natuurlijk zal Spa altijd een speciale betekenis voor mij hebben, want het brengt alle herinneringen weer terug. Maar het is wel nog altijd een baan waar ik van kan genieten."

De beelden die Correa vijf jaar geleden deelde vanuit het ziekenhuis zorgde voor een schokgolf in de paddock. Het rechterbeen van de Amerikaan was vrijwel volledig verwoest en moest helemaal opnieuw worden opgebouwd: "Sinds dat ik er voor had gekozen om mijn rechterbeen niet te laten amputeren, zeiden de doktoren tegen mij dat het een proces van jaren zou worden. Dat proces zou zeer pijnlijk worden met vele 'herstel'-operaties. Maar alles om mijn been weer werkende te krijgen."

De tekst gaat verder na de post.

Terug op de baan

"Ik had iets nodig om naar uit te kijken," aldus de Amerikaan. "En vanaf dat moment ging ik me afvragen wat ik met mijn leven wilde. Ga ik studeren of wil ik weer gaan racen? Dat laatste heeft altijd in mijn hoofd gezeten en is iets waar ik altijd zoveel voor op heb gegeven. Zelfs na die crash heb ik voor mezelf als doel gesteld dat ik terug wilde keren. Dat klinkt misschien raar, maar zo ben ik. Dat gaf me motivatie. De doktoren zeiden tegen me dat ik knettergek was dat ik weer wilde gaan racen, maar ik heb mijn eigen proces in handen genomen en gewoon geluisterd naar mijn lichaam."

En dat lukte Correa. Vorig jaar kwam hij terug in de Formule 2 bij het team van Van Amersfoort Racing. Dit jaar rijdt de Amerikaan bij DAMS en tijdens de Grand Prix van Spanje kwam daar de ultieme beloning voor het harde werk. Tijdens de hoofdrace in de Formule 2 eindigde Correa als derde. Zijn eerste F2-podium sinds zijn terugkeer in de autosport. Het bleek ook een symbolische prestatie, want het was op die dag precies vijf jaar geleden dat hij en Hubert samen op het podium stonden in de Formule 2.

De steun die Correa binnen de paddock krijgt is groot. Het verhaal dat de Amerikaan met zich meedraagt is natuurlijk bewonderingswaardig. "Ik denk dat de crash de hele gemeenschap raakte en ik voelde daardoor echt de support van iedereen binnen de paddock, maar ook van de fans. Maar ook zeker de mensen die dicht bij me staan. Dat was erg belangrijk voor me en zorgde er echt voor dat ik terug wilde keren."