Hoe Verstappen dankzij een foute keuze van Ferrari kon winnen

Logischerwijs had Charles Leclerc de Grand Prix van Oostenrijk op zijn naam moeten schrijven. De Ferrari-coureur bleek tijdens de kwalificatie het snelste en had gedurende de race nimmer wat te duchten van de Mercedes-coureurs. Tel daarbij op dat teamgenoot Sebastian Vettel na met een probleem te hebben gekampt op zaterdag vanaf P9 moest vertrekken en er leek geen vuiltje aan de lucht voor Leclerc. Na het doven van de startlichten leek bovendien nóg een concurrent weg te vallen. Max Verstappen had op zaterdag zijn Red Bull-Honda naar een ietwat onverwachte derde tijd gereden, wat dankzij de gridstraf van Lewis Hamilton zelfs een tweede startplaats werd. De Nederlander kwam echter amper van zijn plaats bij de start van de Oostenrijkse GP - de koppeling van de Red Bull met startnummer 33 stond te agressief, Verstappen verloor zes plaatsen.

Vanaf dat moment hadden Ferrari en Leclerc uit moeten gaan van hun eigen kracht. De Monegask was dan wel op de softs gestart, waar de Mercedessen en Verstappen op de mediumcompound vertrokken, maar dat zorgde voor geen enkel beletsel. Al gauw werd duidelijk dat Valtteri Bottas en zijn stalmaat Hamilton hun handen vol hadden aan de koelproblemen van hun zilverpijlen. Op een gegeven moment moest het Mercedes-duo afhaken, beiden voerden duidelijk een lift and coast -beleid uit om de onderdelen zo goed en kwaad als mogelijk te besparen. De strategen bij Ferrari blonken voor de zoveelste keer uit in onkunde. Pirelli had de Formule 1-teams ingefluisterd dat de softs na 25 ronden écht op zouden zijn en dat het niet wijs was om langer met setjes van die compound rond te rijden. Na 22 ronden bleek er echter nog prima leven in de set van Leclercs banden met de rode wang te zitten. Bottas én Vettel kwamen op dat moment binnen - men wilde Mercedes uitlokken door Vettel naar binnen te halen, maar de zilverpijlen hadden al genoeg vraagtekens in hun hoofd. Zodoende kwamen de Fin en de Duitser tegelijk - het was dus geen reactie van Ferrari, zoals werd vermoed toen Vettels pitstop uitdraaide op een chaotisch tafereel. Dit was in geen geval een late call van Ferrari - dit was gepland, ver van tevoren zelfs. De reden dat Vettels pitstop veel langer duurde dan die van ieder ander, was omdat de radio-ingang naar de koptelefoons van een deel van de Ferrari-monteurs niet naar behoren werkte (het is heus). Die hoorden de call zodoende niet en pas toen collega's naar buiten renden, hadden zij in de smiezen wat het plan was.

Bang voor een undercut van Bottas - die overigens in geen enkel universum mogelijk was geweest, ook niet in de oranjezee bij Spielberg am Knittelfeld - liet Ferrari zich tijdens de Oostenrijkse Grand Prix in de luren leggen. Eén ronde na Bottas en Vettel werd Leclerc naar binnen geroepen, met als idee om het bestaande gat tussen hem en de Finse Mercedes-rijder - op dat moment zo'n vierenhalve seconde - te consolideren. Achteraf gezien had Leclerc prima een aantal rondjes door kunnen rijden. Zijn softs werkten nog naar behoren en er was ruimte om de eerste omlopen van Bottas en Vettel op de nieuwe banden te monitoren. Leclerc had een gezonde voorsprong op Bottas, het kwam niet aan op een handjevol tienden of minder. Ferrari had geduld moeten tonen, hadden zij haar eerste Formule 1-zege sinds oktober 2018 willen halen. De slecht gestarte Max Verstappen koos ervoor om lang door te rijden, iets wat mogelijk werd gemaakt door zijn zaterdagse Q2-keuze voor mediums. Waar Leclerc al in rondje 23 naar de harde band wisselde (en daar dus een stint van 48 rondjes op moest doen), daar kwam Verstappen pas langs voor onderhoud in de 32ste ronde. Op tien ronden verser rubber kon de Nederlander de een na de ander in het nekvel grijpen.

Natuurlijk had Verstappen mazzel - het wegvallen van Hamilton, die een scheur in zijn voorvleugel reed toen hij eindelijk snelle rondetijden mocht rijden van het team, nadat de Brit rondenlang had moeten sparen, speelde de Nederlander in de kaart. Echter: ere wie ere toekomt. Verstappen kreeg de harde compound als geen ander aan het werk. Vettel was geen match, de kreupele Mercedes van Bottas werd eenvoudig achterhaald en gepasseerd. Had Ferrari Leclerc drie ronden langer buiten gehouden, dan had de Monegask de Grand Prix van Oostenrijk waarschijnlijk gewonnen. Had Hamilton niet zo ruw over de sausage kerbs gereden, dan was hij waarschijnlijk in eerste instantie na zijn pitstop Verstappen voorgebleven en had Leclerc een grotere kans gehad om de Grand Prix van Oostenrijk te winnen. Had Vettel in de kwalificatie geen problemen gehad, dan was de voorste startrij hoogstwaarschijnlijk compleet roodgekleurd geweest en had Ferrari meer kunnen spelen met de strategie gedurende de race. Maar aangezien as verbrande turf en Max Verstappen een van de allerbeste autocoureurs ter wereld, gaat de Oostenrijkse Grand Prix van 2019 de boeken in als de zesde GP-zege van de Nederlandse publiekslieveling. Een heldenrit, kreupele Mercedessen en achterlijke besluiten aan de Ferrari-pitmuur deden alle puzzelstukjes ineen vallen, waardoor er een nieuw jongensboek werd geschreven.