Historie van de Formule 1-banden

De allereerste Formule 1 Grand Prix werd gereden in mei van het jaar 1950. Op het circuit van Silverstone verschenen 21 coureurs aan de start van de inaugurele Formule 1-wedstrijd. Banden werden geleverd door drie verschillende merken: Pirelli, Dunlop en Englebert.

Ondanks dat de overgrote meerderheid van het startveld op Dunlops reed, was Pirelli het gevierde merk. Samen met Alfa Romeo scoorden zij namelijk dankzij Giuseppe Farina de eerste Formule 1-zege ooit. Pirelli en Dunlop wisselden de overwinningen af (Firestone boekte in die tijd ook GP-zeges, maar deed dat in de voor het WK meetellende Indianapolis 500, waarvan puristen zeggen dat deze race eigenlijk niet op de kalender hoorde).

Pas in 1954 kwam er een nieuwe speler op de Formule 1-markt: Continental. Het Duitse merk mocht haar entree in de koningsklasse maken toen Mercedes besloot zich te wagen aan de Formule 1 en het werd een succesnummer: Continental hielp de zilverpijlen in amper anderhalf jaar aan negen overwinningen. Toen Mercedes zich terugtrok, hield ook Continental het voor gezien.

Veel successen waren er voor het Amerikaanse Goodyear, dat van 1964 tot en met 1998 vertegenwoordigd was op de Formule 1-grid. In bijna vijhonderd deelnames werd er liefst 368 keer gewonnen. Jarenlang waren Goodyear-banden benodigd om mee te kunnen strijden voor overwinningen en titels. Na ruim dertig jaar in de koningsklasse te hebben vertoefd vond Goodyear het welletjes: de kosten rezen de pan uit en nieuwe reglementen konden het merk niet bekoren.

De Ferrari F300 uit 1998 was de laatste wagen waarmee Goodyear een GP-zege boekte

Jarenlang had Goodyear tegenstand van een Frans merk: Michelin verscheen in 1977 voor het eerst op de Formule 1-grid. De bandenfabrikant deed dat, net als Continental in het verleden, als partner van een debuterend team – in dit geval Renault. Later ging Michelin ook leveren aan onder meer Ferrari, McLaren en Ligier. Michelin vertrok in 1984, om voor 2001 terug te keren. In een zes jaren durende stint was het merk uiteindelijk erg succesvol: in 2005 én 2006 werd de wereldtitel veroverd. Wel maakte Michelin zich schuldig aan een van de grootste schandalen uit de Formule 1-geschiendenis, toen de banden die men in 2005 naar Amerika had meegenomen niet bruikbaar bleken.

Het vertrek van de ene reus ging gepaard met de opmars van een andere: in de laatste twee jaren van haar F1-deelname had Goodyear het te stellen met concurrentie van Bridgestone. Het Japanse merk kreeg vervolgens twee seizoenen lang monopolie, voordat Michelin zich met de F1 kwam bemoeien – wat zich tot een ware bandenoorlog uitte. Zes jaren lang was het Bridgestone (Ferrari) versus Michelin (vrijwel de rest). Vanaf 2007 kwam de F1 rubbertechnisch in rustiger vaarwater terecht, Bridgestone nam afscheid in 2010.

En zo is de cirkel rond: sindsdien, met ingang van de jaargang 2011, is Pirelli de enige leverancier in de Formule 1. Het Italiaanse merk werd na een inschrijvingsprocedure door de autosportbond aangewezen als gelukkige winnaar en fabriceert inmiddels al negen seizoenen F1-banden. Aangezien de Formule 1 en Pirelli zeer tevreden met elkaar zijn, zal de Italiaanse bandenfabrikant nog zeker tot en met 2023 de enige bandenleverancier blijven.