Hoe Alonso dankzij een kapotte sensor wederom zegevierde op Le Mans

Het drama zorgde bij velen voor een vervelende nasmaak. Immers, Jose Maria Lopez, Mike Conway en Kamui Kobayashi waren tijdens de belangrijkste endurancewedstrijd van de autosportwereld op geen enkel foutje te betrappen geweest en hadden teammaten Fernando Alonso, Sebastien Buemi en Kazuki Nakajima bovendien vanaf de eerste kwalificatiesessie in hun broekzak. Vooral het feit dat uitgerekend paradepaardje Alonso op een discutabele manier aan de leiding kwam, schoot enkelen in het verkeerde keelgat. Maar wat was er nou precies aan de hand bij de #7 Toyota, die op het moment dat de rampspoed zich voltrok ongeveer een halve ronde (= ruim anderhalve minuut op het Circuit de la Sarthe) voorsprong had op haar collega’s? Ruim een uur voor het einde van de wedstrijd gaat Lopez comfortabel aan de leiding. De Argentijn, die in de nachtelijke uren opzien baarde door een vijfdubbele stint af te werken, voelt plots een onregelmatigheid in zijn wagen. Volgens de drievoudig wereldkampioen toerwagenracen is de linkerachterband lek – immers, de bolide komt rechtsvoor omhoog. Sensoren in de hybride Toyota geven echter aan dat het juist die rechtervoorband is die voor het euvel zorgt. Als Lopez stopt bij zijn garage, verwisselt een Toyota-monteur daarom ook die laatstgenoemde band.

Eenmaal terug op het circuit merkt Lopez direct dat het probleem niet is verholpen. De Toyota is nog steeds kreupel en ondanks dat de Argentijnse rijder de achteropkomende #8 met Nakajima achter het stuur nog altijd niet ziet opdoemen in de spiegels, durft hij geen volgas te geven. Aan de pitmuur wordt gerealiseerd dat de verkeerde band is gewisseld. Toyota’s technisch directeur Pascal Vasselon verklaart kort na het einde van de wedstrijd dat een sensor in de bolide op tilt is geslagen tijdens de race. De engineers kregen gewoonweg de verkeerde signalen door, zo blijkt achteraf. Lopez verliest de leiding uiteindelijk kort voor hij zijn tweede ongeplande pitstop maakt. Nakajima haalt de langzaam rijdende Toyota in, vlak voordat deze afbuigt naar de pitstraat. Met twee nieuwe en twee gebruikte banden rijdt Lopez, op een seconde of twintig van Nakajima, de baan weer op. Kort later moet de Argentijn binnenkomen voor een derde pitstop, omdat de balans van de wagen compleet is verstoord door het grote verschil in het rubbergebruik. Lopez, Conway en Kobayashi komen op de streep zeventien seconden tekort om hun eerste Le Mans-zege te boeken. Tijdens het 24ste en laatste uur is er topoverleg gaande aan de Toyota-pitmuur. Moet Nakajima de wagen van Lopez maar langszij laten komen, om de morele winnaar ook tot daadwerkelijke winnaar te kunnen kronen? Rijders en monteurs worden bij de discussie betrokken, uiteindelijk wordt er door een ruime meerderheid besloten om de mannen te laten racen tot de laatste pitstop – een filosofie die Toyota in het verleden vaker hanteerde. Nadat Lopez zijn laatste onderhoudsbeurt heeft voltooid krijgen zowel hij als Nakajima te horen dat Toyota de posities ‘bevriest’.

Complottheorieën zijn er naderhand zat: natuurlijk wil Toyota dat Alonso in zijn laatste WEC-race voor het merk wint, want misschien committeert hij zich dan wel aan een toekomstig Dakar-programma, zo menen enkele kenners. Al met al lijkt het een bijzonder vervelende samenloop van omstandigheden te zijn geweest voor de mannen van de #7 Toyota, die op een hartverscheurende manier een kans om de 24 uur van Le Mans te winnen aan hun neuzen voorbij zagen gaan. Echter: Buemi en Nakajima verloren drie jaar geleden, destijds nog met Anthony Davidson in plaats van Alonso, slechts vijf minuten (!) voor het einde een zeker gewaande zege doordat een leidinkje tussen de turbolader en de intercooler het begaf. Le Mans bewees in 2019 andermaal een race te blijven die veel makkelijker te verliezen, dan te winnen is.