Hoe McLaren de voorsprong op de concurrentie heeft behouden

McLaren domineerde de race op Silverstone. De MCL39 blijkt een auto te zijn met vrijwel geen zwakke punten, maar tijdens zijn thuisrace, besloot het team uit Woking de onderkant van de auto uitgebreid te updaten, om het technische voordeel ten opzichte van de concurrentie verder uit te bouwen. Dit was een uitgebreide ingreep dat zich op een zichtbaar niveau concentreerde langs de zijrand en het expansieprofiel. 

Er is op detaillistisch vlak een brede overlangse sleuf verlengd om een soort lang mesvormig profiel te creëren dat naar achteren doorloopt. Het is een micro-aerodynamische ingreep, al gaat die gepaard met een grondige herziening van de Venturi-kanalen en de eerste sectie van de diffuser.

McLaren heeft een aerodynamische ontwikkeling geïntroduceerd op een circuit dat kan worden beschouwd als een soort windtunnel in de open lucht, waar de interactie tussen aerodynamica en voertuigdynamica zich op het hoogste niveau afspeelt. En de balans van de MCL39 is op dit moment niet te vergelijken met die van de andere auto's. Bovendien erkennen alle engineers in de paddock het vermogen om de bandenslijtage te beheersen op een al even onvergelijkbare manier.

Technische richtlijn

Het is belangrijk om er op dit punt in het seizoen op te wijzen dat de ontwikkeling van de MCL39 niet constant is geweest tijdens de eerste twaalf races. We willen daarmee zeggen dat de ontwikkeling werd onderbroken door andere ontwikkelingen die meestal waren gericht op een aanpassing aan de karakteristieken van individuele circuits. Met uitzondering van Imola, waar de nieuwe voorvleugel vervroegd werd getest, volgens de nieuwe limieten rond de flexibiliteit van de vleugel, die pas vanaf Spanje gingen gelden.

Zo was de correlatie tussen de gegevens in de simulator en de echte gegevens direct op het circuit te zien. Daarna kwamen er uitgebreide ontwikkelingen die in Canada werden geïntroduceerd en die hadden voornamelijk betrekking op de voorwielophanging en de beide vleugels. In het eerste derde deel van het seizoen had McLaren de ontwikkeling gericht op de achterkant, maar in Canada werden de vernieuwingen vooral aan de voorkant doorgevoerd. 

Twee weken na de nieuwe technische richtlijn in Barcelona rond de flexibele vleugels, introduceerde het Britse team weer een nieuwe vleugel. De timing suggereert dat het team, om te voldoen aan de nieuwe flexibiliteitstests, het ontwerp van de vleugel niet vanaf het begin van het kampioenschap hoefde om te gooien. In plaats daarvan investeerde het team in de geüpdatete versie die twee weken later arriveerde. 

Perfecte balans

De basis van de lay-out veranderde niet, met een zeer vergelijkbaar patroon van het profiel, maar werd geoptimaliseerd om de aerodynamische prestaties te verbeteren bij de verschillende houdingen die de auto aanneemt tijdens het rijden. Het team had al een soortgelijke verandering doorgevoerd in Imola, zoals hierboven beschreven, die door teambaas Andrea Stella werd gedefinieerd als functioneel voor de volgende Grand Prix in Monaco, waar de stuurhoek voor de haarspeldbochten moest worden vergroot.

In Canada hadden de twee coureurs ook een andere configuratie van de achtervleugel. Oscar Piastri had namelijk een nieuwe versie met gemiddelde belasting gebruikt - die verschilde van de versie die aan het begin van het seizoen op de auto van zijn teamgenoot was gemonteerd - door de andere vorm van onder meer de uiteinden van de bovenste flap.

Met de ontwikkeling van de nieuwe vleugel wilde McLaren de efficiëntie te verbeteren, waardoor de vleugel veelzijdiger zou worden op een breder scala aan circuits. In wezen had de MCL39 vanaf het begin van het seizoen laten zien dat hij een ruime marge had ten opzichte van zijn rivalen. De geïntroduceerde updates beperkten zich in feite tot het corrigeren van kleine zwakke punten en probeerden de toch al perfecte balans niet te verstoren.