Kan de 'vloek' van Alonso worden doorbroken bij Aston Martin?

Weinig coureurs in de geschiedenis van de Formule 1 zijn zo raadselachtig geweest als Fernando Alonso, nu hij zich met Aston Martin opmaakt voor zijn zesde nieuwe team en twintigste seizoen in de koningsklasse.

Later dit jaar, tijdens de Grand Prix van Oostenrijk, zal hij de 365e racestart van zijn F1-carrière maken, wat betekent dat hij een heel jaar van zijn leven alleen al in Grands Prix zal hebben gereden, exclusief sessies zoals trainingen, kwalificaties of de ontelbare uren van het testen voor het seizoen.

Met een tweejarig contract bij Aston Martin stevig in zijn achterzak, zal hij ergens eind 2024 door de grens van 400 Grands Prix breken - een verbazingwekkende mijlpaal voor een coureur die nog niets van zijn racekunsten heeft verloren.

Zelfs vadertje tijd - die uiteindelijk elke atleet te pakken krijgt - zit met de handen in het haar over hoe hij deze specifieke rivaal moet verslaan. Ter vergelijking: Alonso zal in Oscar Piastri een concurrent hebben die nog niet eens geboren was toen de Spanjaard in 2001 al zijn Formule 1-debuut maakte.

Maar ondanks zijn meedogenloosheid, heeft Alonso een reputatie opgebouwd als een slimme politieke speler, die moeilijk kan zijn om mee te werken, tenzij aan zijn hoge, veeleisende normen wordt voldaan.

En als het fout gaat, dan gaat het echt fout - zie de Grand Prix van Japan van 2015 en het beruchte 'GP2 engine'-commentaar tijdens Honda's thuisrace, als bewijsstuk A.

Tijdens zijn lange carrière heeft Alonso met verschillende teambazen samengewerkt, waarvan Mike Krack bij Aston Martin de laatste is. Kan hij de man zijn die de 'vloek' van Alonso doorbreekt?

Minardi en Renault

Alonso's eerste baas in de F1 was Paul Stoddart bij het kleine Minardi-team in 2001.

Het was een hartelijke ervaring toen hij teamgenoot Tarso Marques versloeg, hoewel de Braziliaan eigenlijk hoger zou eindigen in het kampioenschap dankzij zijn negende plaats in eigen land in vergelijking met Alonso's beste tiende plaats in Duitsland. Toentertijd gingen er alleen nog maar punten naar de top zes.

Het Minardi-stoeltje werd geregeld door Flavio Briatore, die de 19-jarige Alonso binnenhaalde na een verpletterende rit in de F3000-race in Spa in 2000.

Na dat jaar bij Minardi koos Briatore - die op zoek was naar een nieuwe ster voor het team uit Enstone - de jonge Spanjaard voor een stoeltje bij het hoofdteam van Renault. Briatore zette hem in 2002 meteen aan het werk als testcoureur.

Deze incubatieperiode bleek een meesterzet, want Alonso kreeg in 2003 een fulltime plekje en zou samen met Briatore in 2005 een einde maken aan de dominantie van Jean Todt/Schumacher en in 2006 hun titels succesvol verdedigen.

McLaren - Dennis en Whitmarsh

Op papier had het moeten werken. In de praktijk lukte het ongeveer vier races. Tweevoudig wereldkampioen Fernando Alonso in een Mercedes-Benz McLaren met rookie Lewis Hamilton en Ron Dennis aan het hoofd hadden een succesverhaal moeten worden.

In plaats daarvan werd het een nachtmerrie, een waarvan de schokgolven 16 jaar na dato nog steeds voelbaar zijn op de F1-grid.

In Monaco kreeg Hamilton de opdracht om achter zijn teamleider te blijven en een regelrechte 1-2 finish te realiseren, iets waar de Brit woedend over was toen Dennis na de race Alonso probeerde gerust te stellen dat hij het gevecht had afgeblazen in het belang van het team.

Alonso vatte dit verkeerd op en vond dat Dennis hem niet de status van nummer één gaf die hij volgens hem als regerend kampioen verdiende.

De spanningen borrelden verder in Hongarije toen Hamilton tijdens de kwalificatie weigerde zijn positie af te staan, wat ertoe leidde dat de oudere coureur zijn teamgenoot in de pits net lang genoeg blokkeerde om geen laatste rondetijd te kunnen neerzetten. Alonso startte zijn rondje met nog enkele seconden te gaan...

Op de achtergrond borrelde Spy-gate, waarbij Alonso dreigde informatie naar de FIA te sturen tijdens een vergadering met Dennis en zijn rechterhand Martin Whitmarsh, op zondagochtend in Boedapest.

Het is onnodig om te zeggen dat de situatie steeds onhoudbaarder werd: McLaren kreeg een boete van 100 miljoen dollar van de FIA en werd uit het constructeurskampioenschap geschopt, dat ze anders met negen punten voorsprong op Ferrari zouden hebben gewonnen.

En de coureurstitel? Die ging ook verloren toen McLaren in de laatste ronden probeerde de titel voor Hamilton te veroveren, in de wetenschap dat het meerjarige contract met Alonso werd verscheurd. Ze eindigden met niets, want Kimi Raikkonen in de Ferrari versloeg het duo in de seizoensafsluiter met één punt verschil.

Dennis lag er iets meer dan een jaar later ook uit, nadat hij Hamilton bij de tweede poging in 2008 naar de titel had geleid en het stokje had overgedragen aan zijn oude baas Whitmarsh.

Terug naar Renault

Maar na zijn terugkeer bij Renault na het McLaren-jaar raakte het team verwikkeld in een schandaal dat nooit eerder in de F1 was vertoond, met Briatore naar verluidt in het hart ervan.

Nelson Piquet Jr. beweerde na zijn ontslag in 2009 dat hij de opdracht had gekregen om opzettelijk te crashen tijdens de Grand Prix van Singapore van 2008, die werd gewonnen door Alonso nadat hij werd geholpen door een 'toevallig' goed getimede Safety Car - de Safety Car die Piquet had veroorzaakt met zijn crash in bocht 17.

De FIA en toenmalig voorzitter Max Mosley startten onmiddellijk een onderzoek waaruit bleek dat Briatore en directeur Pat Symonds van het plan af wisten. Na gesprekken met detectives van Scotland Yard bleek dat Alonso niet op de hoogte was van het plan.

Briatore en Symonds werden vervolgens door de FIA uit de autosport verbannen en hebben beiden hun functie neergelegd. In beroep werden Briatore's verbod voor onbepaalde tijd en Symonds' langdurige verbod respectievelijk ongedaan gemaakt en verminderd. Laatstgenoemde keerde in 2013 terug in de F1 met Williams en bekleedt nu de rol van Chief Technical Officer bij de F1 zelf. Briatore en Alonso zijn nog steeds close.

Domenicali en Mattiacci - De Ferrari-jaren

Twee bijna missers in drie jaar tijd, en over het algemeen ondermaatse bolides bij Ferrari, stelden Alonso's geduld op de proef bij de Scuderia tijdens zijn verblijf tussen 2010 en 2014.

Nadat men in 2014 zwaar had lopen klungelen met de nieuwe hybridemotoren, nam Stefano Domenicali (nu bekend als Formule 1-CEO) ontslag en nam hij de verantwoordelijkheid voor het falen van de F14-T. In zijn plaats kwam Marco Mattiacci, als hoofd verkoop van Ferrari in Noord-Amerika een van de vreemdere moves bij de teambazen.

De relatie was slecht tussen de twee, waarbij Mattiacci uiteindelijk de overhand kreeg door Alonso effectief weg te jagen en Sebastian Vettel te contracteren. Alonso probeerde een overstap naar Mercedes te regelen voor 2015, maar dit kwam er nooit van.

De tweede keer bij McLaren

In 2015 was Alonso terug bij McLaren, vers gewapend met Honda-motoren. Dennis was ondertussen teruggekeerd, nu als CEO, terwijl Eric Boullier het team leidde.

Dit was het dieptepunt voor McLaren, want het driejarige partnerschap met Honda bleek rampzalig. Alonso was zo gedesillusioneerd over de situatie dat hij met succes pleitte voor een overstap naar Renault in 2018. Dennis zou de Renault-jaren niet meemaken en werd medio 2017 in een bestuursstrijd afgezet. Zak Brown werd in 2018 gepromoveerd tot CEO bij McLaren Racing.

Met Dennis ging ook Jost Capito weg - de eerste was verantwoordelijk voor het aantrekken van de ex-directeur van Volkswagen Motorsport. Capito was ongeveer drie maanden in functie, waarna McLaren aangaf dat men niet 'eensgezind' was en het vertrek volgde.

Kort na de benoeming van Brown verliet Boullier zelf zijn functie als Racing Director, dit toen Alonso aan het eind van het jaar uit de F1 stapte omdat hij gefrustreerd werd van het racen in de koningsklasse.

Sportwagens en de Indy 500

Alonso had in 2018 zijn laatste jaar bij McLaren ingevuld met deelname aan het World Endurance Championship, inclusief een overwinning in Le Mans de week voor de Grand Prix van Frankrijk op Paul Ricard.

Pascal Vasselon leidde het LMP1-programma van Toyota, waarbij Alonso deel uitmaakte van de #8-crew naast Sebastien Buemi en Kazuki Nakajima, die de 'superseizoen'-titel van 2018-2019 opeisten, met een tweede 24-uursoverwinning in 2019.

RacingNews365 heeft vernomen dat Alonso aandrong om Vasselon uit zijn functie te zetten, wat prompt werd afgewezen omdat hij te horen kreeg: "Thanks, but no thanks, en daar is de deur."

Dit gold ook voor het Dakar Rally-programma dat Alonso tijdens zijn tussenjaren van de F1 reed. In 2020 eindigde hij als 13e voor Toyota. Sindsdien heeft hij het niet meer gedaan.

Na Le Mans te hebben afgevinkt van de 'Triple Crown' lijst, richtte Alonso zich vervolgens volledig op zijn pogingen om de Indy 500 te winnen in 2019 - twee jaar na zijn gastoptreden in een Andretti Autosport-bolide.

Voormalig Force India-baas Bob Fernley werd door McLaren aangetrokken om toezicht te houden op het project, maar terwijl een reeks van fouten zich afspeelde, werd Alonso in de kwalificatie uit het veld 'gestoten' door de kleine Juncos Racing-ploeg en coureur Kyle Kaiser.

Fernleys contract liep officieel af na de maand mei op de Brickyard dat jaar, dus hij werd niet behouden toen McLaren met Schmidt Peterson terugkeerde naar IndyCar.

Return of the Jedi - Renault voor de derde keer

Nadat hij zich realiseerde dat hij de F1 miste, ging Alonso op zoek naar een stoeltje en was hij binnen toen Daniel Ricciardo besloot Renault te verlaten, wat betekende dat ze een coureur nodig hadden voor 2021. Alonso's derde stint bij Renault werd aangekondigd in juli 2020, net na de uitgestelde seizoensopener in Oostenrijk, met Cyril Abiteboul als de man die de deal sloot.

In de winterstop werd Renault omgedoopt tot Alpine en Abiteboul werd weggestuurd nog voor het seizoen was begonnen. Otmar Szafnauer werd uiteindelijk begin 2022 aangetrokken als teambaas, na een jaar in 2021 waarin hij geen teambaas kon zijn.

Het was Szafnauer die in de steek werd gelaten toen Alonso de dag na de Hongaarse Grand Prix van 2022 aankondigde dat hij naar Aston Martin zou gaan vertrekken, waardoor Piastri tot zijn vervanger werd uitgeroepen voordat de jonge Australiër de deal publiekelijk afwees. Hij had namelijk al een contract getekend bij McLaren.

Mike Krack en Aston Martin

De man die Szafnauer heeft vervangen is Mike Krack, waarschijnlijk de laatste teambaas waarmee Alonso in de F1 werkt, want zelfs de grote Spanjaard kan zijn pensioen niet eeuwig uit kunnen stellen.

Kort voordat Alonso voor het eerst voor Aston Martin reed in de tests na de GP van Abu Dhabi, sprak RacingNews365 met Krack en vroeg hem rechtstreeks naar de 'vloek' van Alonso. "Ik hoop dat ik niet hetzelfde heb als de mensen bij Toyota", grapte hij.

"Natuurlijk is er een reputatie, maar die probeer ik aan de kant te schuiven en we gaan voor een frisse aanpak. Misschien ben ik anders dan andere teambazen en misschien is hij een andere coureur, maar het zou me verbazen als we problemen zouden krijgen met elkaar."

"We hebben altijd een manier gevonden om oplossingen te vinden en dat is door transparant en eerlijk te zijn. Je moet anticiperen wat de problemen zullen zijn met een coureur. Coureurs worden boos als ze zich niet gerespecteerd of ondergewaardeerd voelen of dat we ze niet de waarheid vertellen. Als je dat kunt vermijden, dan is het geen moeilijke taak", aldus de teambaas van Aston Martin.

Krack heeft er vertrouwen in dat hij de 'vloek' van Alonso aankan en een omgeving kan creëren waarin Alonso alle performance uit de AMR23 kan halen. Als het echte racen eenmaal begint, zullen we snel zien hoe het hoofdstuk bij AM uitpakt.

Men kan ook opmerken dat Whitmarsh nu CEO is van Aston Martin Performance Technologies, met verantwoordelijkheid voor de F1-operatie, terwijl Mattiacci de baas is van Brand and Communication bij het team, hoewel dit aan de kant van Aston Martin Lagonda is en niet aan de kant van het raceteam..