Leidinggevende Bianchi over gitzwarte dag: "Toen wist ik al dat het niet goed zat"

Op 17 juli 2025 is het precies tien jaar geleden dat het bericht naar buiten kwam dat Jules Bianchi was overleden. De pas 25-jarige Fransman liep hoofdletsel op tijdens de Grand Prix van Japan van 2014 en belandde in coma, waar hij niet meer uit zou ontwaken. Het is een donkere dag in de geschiedenis van de autosport, en één die velen toch koude rillingen zal bezorgen. Maar vergeten doen we niet. 

Dat geldt ook voor Graeme Lowdon. De huidige teambaas van Cadillac was toentertijd de CEO van Marussia, het team waar Bianchi voor reed. Lowdon blikt in de High Performance Podcast terug op de gitzwarte dag van het ongeluk. "We belandden in extreem slechte weersomstandigheden en toen kwam het ongeluk van Jules. En toen belandden we eigenlijk vrij snel in een scenario waarin je met een coureur zat die echt ernstig verwond was. Ik zat aan de pitmuur en het weer was echt dramatisch. Op TV leek het echt... De camera's zijn er ontzettend goed in om de boel zo te laten lijken dat het een zonnige dag is, of zo. Maar dat was het niet. Het zicht was slecht, het regende."

"Aan de pitmuur heb je een camera die de beide auto's volgt, en dan heb je een GPS die het mogelijk maakt om van camera naar camera te wisselen. Maar die camera's zijn niet van dezelfde kwaliteit als het materiaal dat voor TV-uitzendingen wordt gebruikt. Je kijkt eigenlijk naar je auto alsof je naar beveiligingscamera's zit te kijken."

Lowdon had nog een sprankje hoop toen hij de GPS-tracker zag, maar dat maakte snel plaats voor paniek. "Twee ronden eerder ging Adrian Sutil al van de baan. En ik wist dat dat met Jules ook gebeurd was, maar de GPS-tracker ging nog voorbij de positie van Sutil. Zo ging ik er eigenlijk vanuit dat Jules gewoon gespind was, maar vrij snel daarna kwamen we erachter dat er een incident had plaatsgevonden met een kraan naast de baan. Ik vind dat er niets op de baan zou moeten staan, buiten de raceauto's om. Dus grote tractoren horen daar gewoon niet." 

Maar toch stond de kraan daar, en dat werd Bianchi uiteindelijk fataal. "Ik kon de beelden op die pitmuur-camera's terugkijken en daar zag ik al dat dat grote voertuig echt flink bewoog. En zodra ik dat zag, wist ik al dat het niet goed zat. Maar op dat punt weet je nog niet wat er aan de hand is, dus probeerde ik over de radio tegen hem te praten. Maar we kregen geen reactie van Jules. Dat is natuurlijk niet goed, maar ja, de auto kon ook gewoon uit zijn gevallen... Dus je weet dan nog steeds niet wat er gaande is." 

Lange, beangstigende dagen

En vanaf dat moment was het noodgedwongen schakelen voor Lowdon. "Maar ik kan me nog herinneren dat ik direct van de pitmuur sprong en naar het medisch centrum ben gerend. Het is makkelijk om daar te komen in Japan, maar alles was afgeschermd dus niemand kon naar binnen. Maar toen we wisten dat hij naar het ziekenhuis zou gaan en we het medisch centrum niet in zouden kunnen, ben ik samen met John Booth (toenmalig teambaas, red.) in de auto gesprongen en naar het ziekenhuis gereden."

"Ik kan me nog herinneren dat ik toen met Bernie (Ecclestone, red.) sprak. Hij was er dat weekend niet, maar indirect was hij er wel altijd. En hij had natuurlijk ook gezien wat er was gebeurd, dus hij zei meteen: 'Graeme, als je iets nodig hebt, wat dat dan ook mag zijn, laat het weten'. Ik heb veel respect voor Bernie, want hij is een racer en heeft zelf ook teams geleid. Hij stond dicht bij de coureurs en is ook mensen kwijtgeraakt. Hij weet hoe het voelt, en hij zit in een positie waarin hij ook kan helpen. En dat hielp mij dan weer verder." 

De voormalig CEO kon op dat moment maar aan één ding denken: "Maar toen wisten we nog niet hoe het met Jules ging, behalve het feit dat het slecht was. Dus moesten we zijn familie zo snel mogelijk die kant op halen, dus die hulp van Bernie kwam heel goed uit. Toen kwam zijn familie met een vliegtuig over naar Japan. En ik ben zelf een vader, dus ik blijf maar denken... Wat dachten ze wel niet toen ze in dat vliegtuig stapten? Het duurt lang om van Frankrijk naar Japan te moeten, en als je dan landt is het nog niet gedaan."

"Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor hen moet zijn geweest, om zo in onzekerheid te zitten. Daar komt veel verantwoordelijkheid bij kijken. Ik kan me nog herinneren toen zij in het ziekenhuis aankwamen... Als ouder kan ik me dit allemaal niet voorstellen, en toch kwamen ze binnen en waren ze vooral bezig met hoe het met ons ging. Mijn eerste prioriteit, op dat moment, was de familie. Ik ben geen dokter, maar als dit soort dingen gebeuren, vraag ik me altijd even af waarom ik engineering heb gestudeerd. Ik voelde me echt hulpeloos." 

De dagen die volgden waren lang en vooral eng, met name door alle onzekerheid. "Maar je denkt dan niet logisch na. Ik had op dat moment zo graag gewild dat ik dokter was... Maar je probeert de familie dan zo goed mogelijk op de hoogte te houden met de juiste informatie, dus dat was de rol waar wij ons op stortten. We hebben een aantal dagen in het ziekenhuis doorgebracht en daar op de vloer in een hoekje geslapen. Ik heb al die tijd dezelfde kleding aan gehad. Maar toen ik buiten kwam, in de zon, kwam het wel even binnen. Dat het slecht met Jules ging."