Toen de F1 zijn laatste échte playboy verloor

Na de aankondiging van het vertrek van Eddie Irvine uit de Formule 1 ging er een zucht van teleurstelling door de paddock. Eddie Jordan, Irvine's voormalige teambaas, was zeer bedroefd dat het 'kleurrijke' karakter van de Noord-Ier niet langer aanwezig zou zijn tijdens de Grand Prix-weekenden. Renault-kopstuk Flavio Briatore vertelde vooral het losbandige gedrag, dat in zijn ogen 'oude tijden deed herleven', te zullen gaan missen. Irvine wist in zijn tienjarige Formule 1-carrière een behoorlijke reputatie op te bouwen. Al vanaf het eerste moment dat hij voet zette in de sport, was duidelijk dat Irvine een coureur was van de oude stempel. Bij zijn debuut in de Formule 1 in 1993 kreeg Irvine het namelijk aan de stok met niemand minder dan Ayrton Senna, welke naderhand uitgebreid zijn beklag deed over het 'onprofessionele rijgedrag' van de Jordan-coureur. Senna deelde zelfs een klap uit aan Irvine. In de jaren daarna was Irvine bij menig incident betrokken, maar bewees hij zich tegelijkertijd wel voldoende om in 1996 de overstap te mogen maken naar het Formule 1-team van Ferrari. Het was bij de Scuderia dat Irvine zijn droom op eeuwige roem in duigen zag vallen. Toen Michael Schumacher in 1999 halverwege het seizoen zijn been brak, was het aan Irvine om Maranello de titel te bezorgen. In de laatste race van het jaar moest hij de titel uiteindelijk laten aan Mika Hakkinen. Bij het nieuwe Jaguar moest het dan alsnog gebeuren, maar een avontuur bij dat team liep uit op niets. Op de momenten dat Irvine op de baan niet voor spraakmakende momenten zorgde, deed hij dat wel naast de baan. De flamboyante coureur was altijd wel te porren voor een controversiële uitspraak. Irvine was ook niet vies van een feestje en had als een soort James Hunt van de jaren negentig altijd wel een dame of twee om zijn nek hangen. En dat hij een aardig centje verdiende door zijn baan als Formule 1-coureur, dat liet hij ook graag zien. Eddie Irvine, wat een bijzondere man.