Waarom Ferrari ineens razendsnel was in Monza, maar tóch weer problemen heeft

De ongeschreven regel in de Formule 1 is om perfectie na te streven op alle fronten. Of het nou gaat om de auto, het design, tot aan het management en de uitvoering van een Grand Prix-weekend. Als we de performance in Monza (GP van Italië 2023) onder de loep nemen, dan kunnen we niet anders dan zeggen dat Red Bull en Max Verstappen ongetwijfeld goed hebben gepresteerd met wederom een overwinning en de tiende op rij voor de Nederlander.

Toch waren de hoofdrolspelers op het Italiaanse circuit niet de mannen en vrouwen van Red Bull. De hoofdrol hier werd vervuld door thuisteam Ferrari, dat zich op het circuit liet zien als de tweede kracht achter Red Bulls RB19. Je zou zelfs kunnen zeggen dat je (paradoxaal genoeg) helemaal niet uit hoeft te blinken in elke situatie om succesvol te zijn - of in ieder geval om te laten zien dat je competitief bent.

Ferrari liet dit zien door met Carlos Sainz poleposition te veroveren voor de Grand Prix van Italië, terwijl teamgenoot Charles Leclerc de derde tijd klokte op 0.067s van zijn teamgenoot. In de trainingen op Monza vond de Ferrari SF-23 zijn maximale aerodynamische efficiëntie op het rechte stuk. Dit werd het wapen om de RB19 van Verstappen te verslaan in de strijd om pole.

Op de meeste circuits van het Formule 1-kampioenschap kan gesteld worden dat dit het zwakke punt was van Ferrari, maar hier was het juist het enige sterke punt waar ze hun hoop op baseerden om het goed te doen in haar thuisrace. Teambaas Fred Vasseur zei zelf dat het 'circuit niet meer punten oplevert dan een ander', maar het team uit Maranello smachtte ondertussen wel op een prestatie voor de tifosi.

De voordelen van Ferrari

Om de dynamische en aerodynamische afstelling van de SF-23 te bepalen, keken de technici uit Maranello specifiek naar de karakteristieken van Monza. Het circuit verbergt niet alleen de imperfecte dynamiek van de auto, maar ook kan er maximalisatie gehaald worden bij twee belangrijk punten. Enerzijds waren dat de twee nieuwe motoren voor Sainz en Leclerc.

De tweede factor, die misschien nog wel doorslaggevender is, heeft te maken met de extremen van de dynamische en aerodynamische afstelling van de auto, om zo de snelheid op de lange rechte stukken te verhogen. Dit gegeven was al een van de kenmerken van de Ferrari-bolide. Monza is in feite het enige circuit waarbij de maximale snelheid bijna gelijk staat met de beste prestaties per ronde.

Daarom werd er aan de achterkant gekozen voor een vleugel met een vlak profiel en een zeer 'vlak' profiel, waardoor de achtervleugel bijna horizontaal stond. De voorvleugel werd gereduceerd over de hele lengte.

Op geen enkel ander circuit was de afstelling van de Ferrari-bolide geschikt geweest, omdat het genereren van zó weinig downforce zou hebben geleid tot razendsnelle slijtage van de banden door oververhitting van het loopvlak van diezelfde banden. Waarom? Met weinig downforce en dus weinig grip zou de bolide alle kanten op glijden. Op Monza maakt dit een stuk minder uit, want er zijn weinig bochten en veel rechte stukken.

Als je je hier echter richt op de topsnelheid, dan is dat echter wel zwaar voor de levensduur van de motor. De krachtbron is natuurlijk cruciaal op dit circuit: het percentage dat een coureur vol gas rijdt is bijna 80%, een cijfer dat op geen enkel ander circuit van de F1-kalender wordt geëvenaard of verbroken. Natuurlijk is het dan logisch om een nieuwe motor te gebruiken voor de GP van Italië, zoals Ferrari deed.

Ferrari schraapt het asfalt

De rest van de dynamische afstelling is door Ferrari ook aangepast met oog op de race op Monza. Door de voorkeur te geven aan downforce vanuit de vloer, moest de vloer zo dicht mogelijk op het asfalt liggen. De rijhoogte werd aanzienlijk verlaagd, met als gevolg een SF-23 die regelmatig het asfalt schraapte. Een gevolg? Wat porpoising, maar geen negatieve gevolgen qua prestaties.

Hierdoor was de pace van de SF-23 sneller dan de voorgaande races dit seizoen. Het verschil in prestaties tussen de kwalificatie en de race was ook nog eens objectief gezien kleiner, waardoor we een algeheel resultaat hebben kunnen zien van hoe de Ferrari-bolide presteert op het circuit van Monza. Wel weten we dus ook dat het volgende circuit, Marina Bay (Singapore), weer héél anders zal zijn voor Ferrari...

De voorvleugel van de Ferrari

Om de efficiëntie op de rechte stukken te verhogen, zelfs ten koste van de downforce, heeft de SF-23 een vleugel gebruikt die wordt gekenmerkt door de laatste flap vrijwel helemaal vlak te maken. Hierdoor wordt de luchtweerstand flink verminderd, zie onderstaande foto.

De achtervleugel van Ferrari

De achtervleugel van de SF-23 in Monza werd gekenmerkt door een 'recht' profiel, dat zo hoog was dat er een dubbele bevestigingsstang gebruikt moest worden. De belasting op de vleugel was minimaal en hierdoor genoten de rijders van de Scuderia van weinig luchtweerstand - zie onderstaande foto.

De flap van de 'beam wing' hield echter nog wel een kleine hoek, waardoor de luchtstromen vanuit de diffuser nog wél effectief konden worden gebruikt.

Dynamische set-up van Ferrari

De afstelling van de Ferrari zou samengevat kunnen worden als een 'schrapende bolide', die zó dicht op de vloer licht dat het asfalt regelmatig wordt geraakt. Dit veroorzaakte porpoising met een zeer hoge frequentie, maar dit had geen invloed op de uiteindelijke prestaties van de Scuderia in haar thuisrace.