Waarom Leclerc nog niet zo goed als Verstappen is

Zijn succesvolle weg naar Ferrari

Al in de karts werd het snel duidelijk dat Charles Leclerc over veel talent bezat. Zijn vader, Hervé Leclerc racete in de jaren '80 en 90 met Formule 3-materiaal en het race-DNA werd doorgegeven aan zijn zoon. Hij beklom de kartladder met veel succes en werd in zijn laatste kartseizoen tweede in het KZ wereldkampioenschap, het hoogst haalbare in de karts. Eerste werd dat jaar overigens Max Verstappen, die twee jaar later al in de Formule 1 zou rijden. Leclerc maakte iets minder snel de overstap naar de koningsklasse. Hij legde de 'gewone' weg af richting de Formule 1. Via de GP3- (2016) en de Formule 2-titel (2017) kwam hij in 2018 uiteindelijk in de Formule 1 terecht. Dat kwam natuurlijk ook mede door het feit dat hij in 2016 bij de Ferrari-academie was gehaald. Hij werd door de Italianen bij Sauber gestald, waar hij in zijn eerste seizoen in de koningsklasse van de autosport meteen een goede indruk maakte in het middenveld. Zijn teamgenoot, Marcus Ericsson, had niets in te brengen tegen Leclerc, die hem in de kwalificatie zeventien van de twintig raceweekenden versloeg. Zijn 36 WK-punten (tegenover slechts 9 voor zijn Zweedse teamgenoot) waren genoeg om de Ferrari-bazen te overtuigen om al na één jaar het risico met de Monegask te nemen en hem naar de hoofdmacht te halen. Het is vergelijkbaar met het F1-carrièrepad van Max Verstappen, die tijdens zijn eerste seizoen bij Toro Rosso ook afrekende met zijn teamgenoot en vervolgens na een seizoen (en een beetje) over werd geheveld naar de grote broer Red Bull. Met Leclerc gebeurde hetzelfde, zij het van Sauber naar Ferrari. Net als Verstappen in zijn tweede jaar naast een routinier terecht kwam, zo gebeurde dat ook met Leclerc, die de teamgenoot werd van Sebastian Vettel. Artikel gaat verder onder de afbeelding .

Leclerc ontpopt zich tot Ferrari-leider

Bij Ferrari was viervoudig wereldkampioen Vettel de grote man op het moment dat Leclerc voor het eerst als Ferrari-coureur voet zette in de fabriek in Maranello. De Duitser was de enige die het Lewis Hamilton in 2017 en 2018 lastig had kunnen maken en een kleine kans had om de titel naar zich toe te slepen. Toch kwamen er al snel haarscheurtjes in die onfeilbare status van Vettel bij Ferrari. Tijdens de Grand Prix van Bahrein, aan het begin van het seizoen, zat Leclerc een dag na het behalen van zijn eerste poleposition vast achter zijn Duitse teamgenoot toen hij van Ferrari te horen kreeg dat hij Vettel niet in mocht halen. De destijds 20-jarige coureur had daar maling aan en ging zijn teamgenoot gewoon voorbij. Het was geen slechte keuze van Leclerc, die later die race met gemak op weg was naar zijn eerste overwinning, zij het niet dat zijn Ferrari-motor kuren vertoonde. Nadat Leclerc zich eindelijk helemaal thuis waande bij Ferrari, veranderde de dynamiek binnen het team alleen maar meer. Het had er steeds meer de schijn van dat niet Vettel, maar Leclerc de kopman van Ferrari was. Toen de Duitser in België als wegversperring werd gebruikt door Ferrari om de aanstormende Hamilton er van te weerhouden de overwinning van Leclerc af te pakken, leek het helemaal duidelijk. Op Monza was het enkele weken later Leclerc die een slipstream moest geven aan Vettel, maar ook dat ging anders dan afgesproken. Zelf veroverde de Monegask de poleposition en won hij de race voor het oog van tienduizenden dolenthousiaste tifosi, terwijl Vettel vanwege een onhandige spin de daar uit voortkomende straf dertiende eindigde. Ook in het ogen van de Ferrari-fans was Leclerc nu de grote man. De interne spanningen kwamen tot een hoogtepunt in Brazilië toen de twee coureurs met elkaar in gevecht raakten en elkaars race verpestten. In januari bevestigde Ferrari wat vele Vettel-fans al vreesden: alle hoop werd gevestigd op Leclerc. De jonge coureur kreeg een sterk verbeterd, meerjarig contract aangeboden en tekende bij. Vettel werd niet veel later verteld dat er geen ruimte meer voor hem was bij de Italiaanse renstal, terwijl op de achtergrond Carlos Sainz al lang en breed overeen was gekomen over een Ferrari-contract. Artikel gaat verder onder de afbeelding .

De nummer één van Ferrari, maar nog geen kampioensmateriaal

Ondanks dat Leclerc zich heeft ontpopt tot absolute nummer één van Ferrari en iedereen het er over eens is dat hij beschikt over enorm veel talent, heeft hij nog niet laten zien dat hij het in huis heeft om een jaar lang foutloos en op de toppen van zijn kunnen te presteren. Als hij in de toekomst, als hij weer een degelijke Ferrari-bolide onder zijn kont krijgt, aanspraak wil maken op de felbegeerde wereldtitel en coureurs als Verstappen en Hamilton wil verslaan, moet het beter. Want waar Hamilton en Verstappen in 2019 en 2020 nagenoeg foutloos presteerden, waren er bij Leclerc nog vele fouten te bespeuren. Terugdenkend aan 2019 komen er meerdere momenten naar boven. De crash met Vettel in Brazilië, maar ook de crash tijdens de kwalificatie in Bakoe, toen hij de bekende woorden 'I am stupid' sprak. Ook tikte hij dat seizoen in Japan zijn rivaal Verstappen van de baan bij de start en liet hij zich kennen in de slotfase in Oostenrijk. Afgelopen jaar kreeg hij een waardeloze bolide van Ferrari, waarmee Leclerc zich plots weer terugvond in het middenveld, waar hij in 2018 nog met een Alfa Romeo Sauber rondreed. Het vorige seizoen liet hij in meerdere races zien wat voor een megatalent hij is. Hij wist op knappe wijze podiumplaatsen (Oostenrijk, Groot-Brittannië) en vierde plekken (Portugal, Groot-Brittannië) te veroveren, maar die wisselde hij af met enkele stomme acties. Het eerste waar we aan denken is natuurlijk de doldwaze inremactie in Bahrein, die een einde bracht aan zijn eigen race en die van Verstappen. In Oostenrijk wisselde hij een podiumfinish af met een blunder tijdens de tweede race, waarbij hij de achtervleugel van teamgenoot Vettel er afreed toen hij - wederom - te roekeloos was tijdens de openingsronde. In Turkije gooide Leclerc zijn derde podium van het jaar weg toen hij in de laatste bochtensectie de tweede plaats af probeerde te pakken van Perez en zich vergaloppeerde. Als Ferrari in 2022 zich weer van voren meldt en Leclerc als kampioenskandidaat wil worden beschouwd, dan zijn dat de slordigheden die uit zijn raceweekenden moeten verdwijnen. Het doet tot op zekere hoogte wederom denken aan Verstappen, die ondanks zijn onmiskenbare talent in het verleden ook zo nu en dan in de fout ging. Crashes met teamgenoot Ricciardo in Azerbeidzjan (2018) en met Vettel in China (2018), maar ook de overenthousiaste acties in openingsrondes (Hongarije 2017 en België 2019) speelden hem parten. Die dingen zijn nu echter allemaal verleden tijd bij Verstappen en in 2020 was hij op een of twee kleine momenten na helemaal foutloos. Zonder betrouwbaarheidsproblemen en met een iets betere wagen had de Nederlander gewoon mee kunnen strijden om de wereldtitel, iets wat de jaren daarvoor niet was gelukt. Leclerc moet daarom een voorbeeld nemen aan Verstappen, want hij is potentieel van hetzelfde niveau als de Limburger. Als hij dat doet en zijn slordigheden tot het verleden behoren, dan kunnen we ons opmaken voor een prachtige Formule 1-toekomst waarin voormalig kartconcurrenten Verstappen en Leclerc (en mogelijk George Russell) uitmaken wie de beste Formule 1-coureur van hun generatie is.