Werp een blik op de geschiedenis van de Formule 1 en je zult ontdekken dat het een voorliefde heeft voor explosieve karakters. Logisch, het is een sport voor gladiatoren, niets minder mag er dan ook van worden verwacht, zo hoort het te zijn. Dat zulke figuren veelal met een knal de sport binnenkomen en op eenzelfde manier de uitweg vinden, is onvermijdelijk. Toch heeft ook de Formule 1 zo zijn grenzen, iets dat Flavio Briatore als geen ander ondervond in 2009. Het was in de zomer van dat jaar dat de flamboyante Italiaanse zakenman zijn waterloo vond in de koningsklasse van de autosport. Na ongeveer twee decennia actief te zijn geweest in de glamoureuze Formule 1-wereld werd Briatore met zijn hele hebben en houwen naar buiten gesmeten, met het vriendelijke dan wel dringende bevel om nooit meer terug te keren. Beginjaren en de ontdekking van een fenomeen Het controversiële vertrek van Briatore was voor de Italiaan geen nieuwigheid in zijn leven. In de jaren tachtig moest hij Italië bijvoorbeeld ontvluchten, omdat hem straffen boven het hoofd hingen voor fraude en oplichterij. Briatore, die in de jaren hiervoor nauwe banden met de CEO van kledingmerk Benetton had weten te leggen, vertrok naar de Maagdeneilanden om daar winkels te openen en keerde pas terug naar Europa toen de sancties waren kwijtgescholden. Het was in diezelfde periode dat Briatore voor het eerst in aanraking kwam met de Formule 1. In 1988, het succesjaar van McLaren, maakte hij kennis met het wereldje na een bezoek aan een Grand Prix. Briatore kwam hierop in een heuse wildwaterbaan terecht. De zakenman kreeg namelijk de leiding over het Formule 1-team van Benetton. De aantrekkingskracht bleek ook voor Briatore te sterk. Eenmaal verstrikt geraakt in de greep van de sport, richtte hij zich vol op het succesvol maken van de renstal. De Italiaan was vooral van mening dat Benetton een machtig coureur moest hebben, wilde het korte metten maken met de concurrentie. Aan het begin van de jaren negentig belandde een sensationele jonge Duitser, Michael Schumacher, op de radar van Briatore. Het duurde niet lang voor hij furore maakte achter het stuur van een Benetton, al kwam er een rechtszaak aan te pas om Schumacher uit de handen van Eddie Jordan en diens team te trekken. Als teamleider wist Briatore met Schumacher en de veelbelovende ingenieur Ross Brawn een team van de goden te bouwen, dat in staat was in korte tijd twee wereldkampioenschappen te winnen, alhoewel niet op een altijd even eerlijke wijze. Naast het feit dat er nog altijd wordt gespeculeerd dat het team een illegaal traction control-systeem op de auto van Schumacher had geplaatst, bezegelde Schumacher de titel in 1994 met een rake beuk tegen de auto van rivaal Damon Hill.
Tijd voor een nieuwe uitdagingMet het vertrek van pupil Schumacher naar het Formule 1-team van Ferrari moest Briatore zijn opties overwegen. Een korte tijd stond hij aan het hoofd van een motorleverancier, maar het idee om potentiële wereldkampioenen op te speuren trok hem ook wel. Toen Briatore stuitte op een veelbelovende Spaanse jongeman, Fernando Alonso, zette hij daar dan ook zijn tanden in en liet hij niet los. Met Alonso als volgende project had Briatore een nieuw doel, en wanneer Renault besloot de restanten van Benetton over te nemen kreeg de Italiaan zowaar de middelen om van zijn pupil een kampioen te maken in de handen gedrukt. Het Franse automerk zag in Briatore de aangewezen persoon om het team naar succes te leiden en dit was precies wat er gebeurde. Briatore transformeerde de renstal in een sterke concurrent van Ferrari en het was dan ook Renault, met Alonso, die de onverslaanbare Scuderia in 2005 het zwijgen oplegde. In 2006 werd het kunstje herhaald. Het begin van het eindeAlonso voelde de bui klaarblijkelijk hangen, want voor het seizoen van 2007 besloot hij het schip te verlaten en aan te sluiten bij McLaren, alwaar hij tegenstand kreeg van de sensationele rookie Lewis Hamilton. Zijn stint bij McLaren liep echter uit op niets en voor 2008 keerde hij terug bij Renault. Wat Briatore toen nog niet wist, was dat hij met dit besluit het einde van zijn Formule 1-carrière inluidde. In een jaar waarin Renault wederom niet om de prijzen kon strijden, maakte Briatore een beslissing die hem niet alleen zijn eigen kop zou kosten, maar ook die van het Formule 1-team. Door een opzettelijke crash van Nelson Piquet Jr. tijdens de Grand Prix van Singapore kon Renault dankzij de zege van Alonso kortstondig van succes genieten, maar op de lange termijn werd het een drama. Toen de FIA in 2009 lucht kreeg van het feit dat Renault het leven van Piquet Jr. en anderen op het spel had gezet voor een zege, verbande het Briatore en rechterhand Pat Symonds uit de sport. Met het verliezen van titelsponsor ING, een gevolg van de controverse, vertrok Renault enkele jaren later uit de sport als constructeur. Hoewel de FIA na enige tijd besloot om de sanctie jegens Briatore in te trekken, had de zakenman genoeg van de Formule 1. Briatore keerde de sport de rug toe, om zijn rijkdom in andere ondernemingen te steken. Het kleurrijke figuur verdween daarmee even snel als hij was gekomen.
Meest gelezen
