Voordat ik mijn digitale brievenbus dicht moet timmeren vanwege fanmails van de tifosi – ik draag Ferrari een warm hart toe. De scharlaken bolides hadden in het verleden iets magisch. Namen als Gilles Villeneuve, Niki Lauda, Alain Prost en Michael Schumacher die in de Ferrari’s reden. Het zijn vervlogen tijden, die soms geromantiseerd werden. Ferrari, het is een magisch merk en team. Iedere coureur droomt ervan om ooit in zijn carrière voor de Italiaanse renstal te rijden, maar die droom is vaak gebaseerd op de mythe uit het verleden. Zo toonaangevend en avontuurlijk als Ferrari ooit was, zo chaotisch en teleurstellend presteerde het de afgelopen jaren. Kosten nog moeite werden gespaard om coureurs als Kimi Raikkonen, Fernando Alonso en Sebastian Vettel een winnende auto te bezorgen. De beste coureurs reden vaak in Italiaanse dienst, maar slaagden zelden. Niet omdat ze het racen verleerd waren, maar wel omdat ze belandden in een Italiaanse slangenkuil waarin politiek een grote rol speelt en er altijd wel een machtsstrijd aan de gang is. Nee, bij Ferrari zal het er nooit enkele seizoenen rustig aan toe gaan, jaren waarin het echt kan bouwen aan haar organisatie. Alles moet NU gebeuren en als er NU niet gewonnen wordt, rollen er morgen al koppen. Dit seizoen verkeerde Ferrari al vanaf de wintertests in een euforische stemming, wat op Albert Park al plaatsmaakte voor paniek! Ferrari domineerde de testdagen, maar eindigde niet eens op het podium in de seizoensopener. Daarbij kwam ook nog dat kopman Sebastian Vettel met problemen kampte in de race en Charles Leclerc opdracht kreeg om hem niet aan te vallen.
De jonge coureur ontwikkelde zichzelf razendsnel met het nodige vallen en opstaan, en wist Vettel steeds vaker uit te dagen. Een probleem waar de teamleiding zich geen raad mee wist en nog altijd niet weet. Is Vettel de kopman? Is er wel een kopman? Het gevolg van het uitblijven van duidelijke keuzes zorgt ervoor dat de jonge Leclerc zichzelf gedraagt zoals hij zich wil gedragen: ambitieus, maar hij doet graag wat hij zelf wil. Als een voetballer die zijn teamgenoot een gele kaart aan probeert te naaien, zo opereerde hij in de kwalificatie voor de Italiaanse Grand Prix en in de straten van Singapore. Leclerc naaide Vettel een oor aan door hem op Monza geen slipstream te geven tijdens de kwalificatie, iets dat wel was afgesproken, en zo naar de pole reed. Vettel boos, Leclerc lachte in zijn vuistje en deed voor de camera’s alsof zijn neus bloedde. In Singapore wist Vettel door een undercut, én twee razendsnelle ronden, voor zijn jonge teamgenoot op de baan terug te keren. In het vervolg controleerde hij de race en was hij sneller dan Leclerc. Zege voor de Duitser, krokodillentranen bij Leclerc, die de halve race mekkerde over de boordradio. Het machtige Ferrari stond in haar hemd, doordat de hele wereld kon genieten van de problemen tussen beide coureurs. Een race later, in Rusland, pakte Vettel op fraaie wijze de leiding bij de start. Vanaf de derde plaats stoof hij voorbij Lewis Hamilton en Leclerc om de race eenvoudig te controleren. Maar nee, de teamleiding van Ferrari vond dat hij zijn teamgenoot voorbij moest laten gaan. Vettel weigerde, waarop Ferrari de leider van de race (ja, de leider!!) opofferde en vier ronden langer door liet rijden op versleten banden, om zo achter Leclerc op de baan te komen. Schande! Walgelijk! Het was hét moment waarop mijn zondagmiddag echt vergald was, ware het niet dat karma op de loer lag. Leclerc won de Russische Grand Prix niet dankzij een virtual safety car-periode, veroorzaakt door de stilvallende Vettel. Ironisch! Plots reden er twee Mercedessen aan de leiding van de Grand Prix. Waar twee honden vechten om een been, loopt de derde er mee heen!
De teamleiding van Ferrari moet zich schamen voor het totale gebrek aan leiderschap en autoriteit. Het bekendste en populairste team ter wereld staat race na race in haar hemd. Opvallend daarbij is dat het Vettel is die vaak geslachtofferd wordt en zichtbaar ontevreden is over de werkwijze van Ferrari. Wat was nu het echte probleem in Rusland als hij de race had gewonnen, niets toch? Hij had gewoon eerlijk de leiding gepakt en met speels gemak een voorsprong van vier seconden opgebouwd. De snelste man had dan gewonnen en zo hoort het ook te gaan in de Formule 1. Het is echter wel duidelijk dat Ferrari alles op alles zet om Leclerc te vriend te houden. Mijn voorspelling is dat de Monegask veel van zijn opgebouwde krediet gaat verliezen met zijn gemekker over de boordradio. Wat zou het toch geweldig zijn als Ferrari beide coureurs vrij laat racen. Dat maakt de Formule 1 in een klap weer een stuk leuker. Daarvoor heeft het team wel een echte leider nodig, iemand die het boegbeeld van Ferrari wordt en past bij de status van het grootste automerk ter wereld. Maar ja, leiderschap en Italianen… komt dat ooit goed? Luister hieronder naar de nieuwste F1-podcast van RacingNews365, met Tim Coronel, Joe van Burik en Jeroen van Inkel.
Meest gelezen
