Robert Kubica Dat het een wereldprestatie is geweest van Robert Kubica om jaren na zijn bijna fatale ongeluk in 2011 alsnog terug te keren in de Formule 1, dat moeten we vooropstellen. Feit blijft dat de enige Pool die het ooit tot de koningsklasse heeft weten te schoppen bij zijn tweede kans in de sport geen deuk in een pakje boter heeft kunnen slaan, terwijl hij aanvankelijk door zijn concurrenten werd beschreven als een van de snelste coureurs in de Formule 1. In een tergend langzame Williams werd Kubica dit jaar om de oren gereden door teamgenoot George Russell. Renault Voor het Formule 1-team van Renault had het seizoen van 2019 hét jaar moeten worden waarin het de stap omhoog zou maken richting de drie beste teams. In plaats daarvan zag de Franse renstal, geleid door Cyril Abiteboul, zich ondanks zijn zeer capabele coureurs een stap achterwaarts zetten. Het werd relatief eenvoudig overtroffen door McLaren en vocht concurrenten als Toro Rosso, Racing Point en Alfa Romeo met moeite van zich af om uiteindelijk op de vijfde plaats in het klassement te belanden. Sinds Renault in 2016 als fabrieksteam terugkeerde in de Formule 1 heeft het nog altijd niet op het podium gestaan. Enkele uitmuntende resultaten, zoals de sterke dubbele puntenfinish op Monza, waren slechts dit jaar een troost: de betrouwbaarheid, het vermogen en ook het chassis waren nog niet op peil. Het urenlange besluitproces van de stewards Natuurlijk is de ene Grand Prix meer hectisch dan de andere, maar dat er iets niet in de haak is met het besluitvormingsproces van de FIA, dat is dit seizoen meermaals gebleken. Dat de Formule 1-wereld soms enkele uren zijn adem moet inhouden totdat de stewards een beslissing hebben kunnen maken over een bepaald voorval, dat kan simpelweg niet langer zo doorgaan. Neem bijvoorbeeld de Grand Prix van Oostenrijk, waar na een lange wachtperiode eindelijk naar buiten werd gebracht dat Max Verstappen inderdaad zijn overwinning mocht behouden. Voor Carlos Sainz was de situatie in Brazilië nog teleurstellender. De Spanjaard had daar voor het eerst in zijn loopbaan op een Formule 1-podium kunnen staan, maar die kans werd hem ontnomen door de stewards. Lewis Hamilton werd pas ruim nadat de ceremonie had plaatsgevonden een tijdstraf aan de broek gehangen.
Ferrari Waar Renault na een succesvol 2018 het doel had om in 2019 de opstap te maken naar de top drie, daar had Ferrari op zijn beurt de intentie om het gat naar Mercedes te dichten. Na een geweldige twee weken van wintertests was het vooruitzicht veelbelovend, maar het mondde uit in niets. Dankzij een machtig topsnelheidsvoordeel was Ferrari na de zomerstop wel een aantal races het te kloppen teams, maar ook hiervan wist het niet te profiteren. De Italiaanse renstal en zijn coureurs gingen gewoonweg te vaak in de fout om de omgelopen achterstand op de regerend wereldkampioen goed te maken. Daarmee bewees Ferrari dat er binnen het team nog het nodige verbeterd dient te worden. De titelstrijd Hand in hand met de teleurstelling van Ferrari gaat het uitblijven van een ware titelstrijd. Het feit dat de legendarische equipe uit Maranello er niet aan te pas kwam was minder zuur geweest als Red Bull een gooi had kunnen doen naar de titel, maar ook de renstal waarvoor Verstappen uitkomt was zeker in het begin van 2019 amper in staat potten te breken. Hoewel Verstappen veelal het maximale uit zijn RB15 wist te trekken en het jaar afsloot met drie zeges en een reeks podia, werd de Nederlander niet geholpen door de onstuimigheid aan de andere kant van de garage. Pierre Gasly bood in de eerste helft weinig ondersteuning, Alexander Albon moest vooral de auto onder de knie krijgen en was voor Verstappen eveneens van weinig waarde. Tenslotte was er binnen Mercedes van een interne strijd amper sprake. Aanvankelijk stond Valtteri Bottas zijn mannetje nog wel, maar eenmaal op stoom gekomen was Lewis Hamilton niet te stoppen. Met elf overwinningen was hij de enige terechte kampioen. De Grand Prix van Frankrijk Het is in sport uiteraard onmogelijk dat iedere wedstrijd razendspannend is, maar dit seizoen hebben sommige circuits bewezen niet op de kalender thuis te horen, om de eenvoudige reden dat een race daar uiterst geestdodend is. De Grand Prix van Frankrijk is hier het beste voorbeeld van geweest. Het Circuit Paul Ricard past in zijn huidige hoedanigheid simpelweg niet in de Formule 1. Met zijn eeuwige uitloopstroken en weinige inhaalmogelijkheden is een wedstrijd daar een regelrechte optocht.
Meest gelezen
